Programación para o sábado e o domingo do Festival Atlántica

As contadas con cans e as historias boca orella na zona vella, novidades do Festival Atlántica para o sábado

·       Os viandantes da zona vella están convidados a escoitar contos na orella e a degustar “tapas atlánticas” nun vermú moi especial

·       O festival sae ao parque para acoller cans e contos na compaña de Iñaki Carretero e de Vicente Martínez

·       Pepepérez e mais a banda Municipal brindarán un pase musicado aberto ao público no Teatro Principal

·       José Luis Gutiérrez ‘Guti’ e Pep Bruno protagonizarán a Gala de Clausura desta edición

Nos seguintes enlaces pódese acceder á programación do sábado e do domingo, respectivamente.

O Festival Atlántica afronta a fin de semana cunha morea de actividades para grandes e pequechos durante todo o día. O sábado os contos van tomar as bibliotecas, museos, rúas, parques, centros cívicos e teatros de Santiago. Pero mentres isto acontece en Compostela, o festival tamén vai levar historias ata Ferrol, A Coruña, Ourense, Lalín, Teo e Brión.

No tocante a Santiago, cómpre saber que a partir das 12 horas está previsto que comece o ‘Vermú de contos’ pola zona vella. Artistas do festival tomarán as rúas dispostos a agasallar cun conto que, coma un segredo, vai pasar da boca do narrador á orella do transeúnte. Deste xeito, Atlántica dálles a benvida nesta edición aos “susurradores”, unha técnica de narración oral de proximidade que recupera o espazo de intimidade dos contos cun obxectivo: emocionar o corazón máxico das historias que todos levamos dentro.

Será preciso logo aguzar os ouvidos e a sensibilidade para esta novidosa actividade que chegará acompañada das tapas atlánticas preparadas ex profeso para a ocasión nos locais Agarimo, Nave 5, Casa Pepe, Bar Muralla, Pepe Payá, Moha, La Flor, Damajuana e Abastos 2.0 e mais do cóctel especial do pub Século IX.

Tamén a partir das 12 horas, na Biblioteca Ánxel Casal vai estar Iñaki Carretero coas ‘Historias que atopei nos libros’, unha función para o público familiar onde o narrador vasco comparte co público os achados felices das súas horas de lectura.

Pola súa banda, ás 12 horas o Museo do Pobo Galego vai acoller unha das citas inclusivas por excelencia do Atlántica: os contos en galego e lingua de signos. A responsable desta actividade vai ser Fátima Villamel con ‘Chove!’ e trátase dunha sesión para os máis miúdos acompañados das súas familias. Igual ca nun día de choiva, o público vaise asomar á xanela a ollar como caen as historias e a escoitar o seu ritmo, porque ‘Chove!’ é unha sesión para mirar e para escoitar na que a oralidade e a lingua de signos van da man, coma os tronos e os lóstregos nas treboadas.

Xa pola tarde, ás 17 horas, o festival vai estrear outra novidade: as contadas con cans. O mellor amigo do home e mais os seus donos están convidados a se achegaren ao parque Eugenio Granell onde o narrador Iñaki Carretero e o adestrador canino Vicente Martínez van demostrar que ‘En Compostela, os cans tamén contan’. Por medio dunha charla-espectáculo van aprender, dun xeito divertido e educativo, os dereitos e deberes dos cans e tamén dos seus donos, de como poder mantelos felices por medio do deporte e os paseos. O formato da actividade será moi interactivo, mesturando a narración coa exhibición canina.

Un pouco máis tarde, ás 18 horas, os máis pequechos teñen unha cita cos ‘Bebecontos’ de Laura Escuela no Centro Cívico de Santa Marta. Trátase dun espectáculo dirixido a nenos entre 1 e 3 anos que inclúe contos, poemas e cancións acompañadas de instrumentos musicais (ukelele, campás e instrumentos de pequena percusión), obxectos e libros. A actividade é gratuíta previa retirada de invitación no propio centro.

Á mesma hora pero no Teatro Principal van estar Pepepérez e a Banda Municipal de Música de Santiago de Compostela brindando un pase musicado do clásico ‘A Bela Dormente’. Algo despois, ás 21 horas, as portas do Teatro Principal volverán abrir para un dos espectáculos máis agardados en cada edición do Atlántica: a Gala de Clausura. As entradas, cun custo de 10 euros, pódense mercar na web de Abanca e na billetería do teatro.

Desta volta, van subir ao escenario Pep Bruno con ‘Vellos contos de novo’ e José Luis ‘Guti’ con ‘Contos das mulleres do oeste’. No tocante a Bruno, este espectáculo é a celebración dos seus 25 anos como narrador e nel danse cita as historias de picaresca, tradición, humor e erotismo… O artista xunta con pericia contos procedentes da tradición pero tamén de coleccións clásicas como O Decamerón, O asno de ouro, as fabliaux ou as fábulas de Esopo e Samaniego.

Pola súa banda, neste espectáculo de ‘Guti’ o romance e o conto tradicional vanse zarrapicando da xeografía, a vida das cociñas, os traballos do campo, as historias de vida de cada informante, de cada vella que entra e sae do escenario da man deste zamorano. Funciona como un exercicio de agradecemento a quen lle regalou o testemuño dun mundo oral, e aspira a ser, para quen escoita, unha volta ao tempo feliz no que a palabra do vello era necesaria.

Narradores para todos

Iñaki Carretero é contador de historias desde o ano 98 e percorre a xeografía cos seus contos, libros e cans. Ten unha enorme experiencia en descubrir historias e capta a atención do seu auditorio coma poucos. Curiosamente, é disléxico, cústalle ler e ás veces mestura as palabras ao falar, pero esa visión tan particular do mundo oral e escrito é o que lle gusta e o que lle funciona. É o que fai escoitar a quen lle custa escoitar, e ler a quen lle custa ler.

As historias da galega Fátima Villamel comezaron a rebulir durante a súa estancia en Lanzarote, onde desenvolveu unha intensa actividade artística, sobre todo no eido do clown. Xa de volta a Galicia, afondou na narración oral no Centro de Interpretación da Oralidade de Vigo e tamén da man de diversos mestres. Os contos destinados ao público infantil son a súa especialidade.

Vicente Martínez é educador canino cunha experiencia de dez anos. Vicente explícalle ao público que non é o mesmo educador ca adestrador. A educación está dirixida a lograr que un can obedeza as ordes básicas do seu guía ou propietario, pero implica moito máis ca a mera obediencia: tamén ten que ver con saber como lle ensinar ao can a xestionar as súas emocións ante situacións diversas. Procúrase un equilibrio entre as necesidades de cans e humanos para asegurar o benestar duns e doutros. Cando falamos de educación canina, falamos de respecto, amor e comprensión mutua.

Laura Escuela (Tenerife) é mestra en Educación Infantil, licenciada en Psicopedagoxía e conta, ademais, cun Mestrado en Promoción e Animación Lectoras. Traballa desde hai máis de dez anos arredor do mundo da literatura infantil, a música e a discapacidade. Dedícase á narración oral desde o 2008 e cómpre salientar que nos últimos anos ten levado a cabo proxectos pioneiros de sesións de bebecontos en bibliotecas de Canarias.

Pepepérez comezou a súa andaina profesional no ano 1987 e é quen de contar con calquera en calquera sitio de España ou do estranxeiro. Alén diso, tamén imparte cursos de narración e de animación á lectura en centros de profesores, en universidades, festivais de narración e escolas de verán. No 2012 creou o selo editorial Pepepérez, no que publicou o seu libro de contos ‘Un corazón que no cojea’ e os poemarios ‘La noche multiplicada’ e ‘Vuelo con raíces’ de María Ruiz Faro, ‘Las cosas quebradas’ de Carmen Herrera Castro e ‘Que tengan ustedes un buen día’, tamén de autoría propia. É membro fundador do Gremio da Narración Oral en Andalucía.

A Banda Municipal de Santiago de Compostela é unha das máis antigas de Galicia, xa que naceu en 1848. Nun principio tiña carácter afeccionado, ata que en 1876 o Concello decidiu facerse cargo dela e comezou a se profesionalizar. Na actualidade conta con 37 compoñentes e desenvolve unha intensa actividade de concertos ao longo de todo o ano. O seu director é o pontevedrés Casiano Mouriño Maquieira.

Pep Bruno (www.pepbruno.com), barcelonés afincado en Guadalaxara, é licenciado en Filoloxía Hispánica, Teoría da Literatura Comparada e diplomado en Traballo Social. Comezou a contar contos en 1994 e desde aquela xa percorreu numerosos festivais de todo o mundo compartindo historias para nenos e adultos. Compaxina a súa actividade como narrador coa súa faceta de blogueiro e coa impartición de cursos, conferencias e obradoiros literarios e de creación. Tamén organiza actividades de animación á lectura, escribe artigos de reflexión en revistas especializadas e colabora decote cos medios de comunicación. No ano 2010, coa obra ‘La familia C’, ganou o III Premio Internacional Compostela de Álbum Ilustrado outorgado pola Editorial Kalandraka en colaboración co Concello de Santiago. Os seus libros están traducidos a máis de dez linguas.

José Luis Gutiérrez ‘Guti’ é gaiteiro, cantador, bailador e, sobre todo, contador de historias. Todos os contos e romances que usa recolleunos directamente de narradores tradicionais, na súa maior parte de anciáns do mundo rural cos que compartiu moitos bos intres. Procura conservar o carácter dialectal de cada narración e mais a atmosfera que envolvía o narrador tradicional, carente de artificios nun mundo sen tele nin radio. ‘Guti’ traballa principalmente na contorna rural procurando dalgún xeito restablecer a cadea de comunicación-transmisión da cultura oral rota pola condena dos anciáns ao silencio nunha sociedade dominada polo que se repite desde o televisor. Polo seu espectáculo A pelo recibiu no 2015 o Premio de Interpretación Masculina na XII Edición dos Premios Moretti de Teatro.

Prensa Festival Atlántica

Soledad Felloza |635 95 28 20 | festivalatlantica@gmail.com

festivalatlantica.gal | Facebook | Twitter | Flickr

Um poema de Césare Pavese e algo em volta da sua vida e obra, por André Da Ponte



UM POEMA DE CÉSARE PAVESE E ALGO EM VOLTA DA SUA VIDA E OBRA.

            Nasceu em Santo Stefano Belbo, uma pequena vila tão querida polo mesmo escritor, da região de Langhe, no Piamonte, em 1908 de uma família originária desses lugares. Seu pai, Eugenio Pavese, foi chanceler no Palácio de Justiça de Turim, sua mae, Fiorentina Consolina Mesturini, descendente de uma rica família de comerciantes originários de Ticineto, na província de Alessandria. A sua infância, embora vir de uma família abastada, não foi feliz. Uma irmã e dous irmãos, nascidos antes que o escritor, morreram prematuramente. Sua mãe, de saúde muito fraca, confiou seu filho a uma mulher de uma aldeia perto de Montecucco e, quando morreu o seu marido em 2 de janeiro de 1914 por cáncer cerebral e mudou para Turim, a outra mulher de nome Victoria Scaglione. Sua mãe de caráter autoritário contribuiu, sem qualquer dúvida, para a forma de ser introvertida e inestável do futuro poeta.

            Grande apaixonado polos romancistas e poetas norte-americanos (Sherwood Anderson, Sinclair Lewis e, nomeadamente, Walt Whitman) estudou em Turim, onde se formou com uma tese sobre Walt Whitman, tornando-se especialista em literatura anglo-americana a par que estendia os seus círculos intelectuais com vultos da densidade de Leone Guinzburg, Norberto Bobbio, Massimo Mila e Giulio Einaudi. Na cidade piemontesa, começou a freqüentar os círculos da editora Einaudi, em torno da qual muitos antifascistas se tinham reunido. Nessa altura também começou a trabalhar como tradutor de escritores ingleses e clássicos americanos e contemporâneos, Lee Masters, Edward Estlin Cummings, Robert Lowell, Gertrude Stein, Daniel Defoe, Charles Dickens, Herman Melville, Sherwood Anderson, John Steinbeck e Ernest Hemingway.

            Em 1930 apresentou a sua tese “Sobre a interpretação da poesia de Walt Whitman”, mas Federico Oliviero, o professor com quem ele tinha-a que discutir, rejeitou-a no último momento porque era muito marcada pola estética crociana e, portanto, escandalosamente liberal para a época fascista No entanto, Leone Ginzburg interveio: a tese foi aceita polo professor de literatura francesa Ferdinando Neri e Pavese pôde se formar com 108 pontos sobre 110.

            No mesmo ano em que sua mãe morre Pavese ficou morando na casa de sua mãe com sua irmã Maria, onde viveu até o penúltimo dia de sua vida e começou a atividade de tradutor de forma sistemática, alternando-o com o ensino de inglês.

            Em 1933, para poder ensinar nas escolas públicas, se rendeu, embora com repugnância, à insistência de sua irmã e do seu marido e se filiou no partido fascista, que mais tarde reprovou em carta a sua irmã María de 29 de julho. de 1935, escrito da prisão Regina Coeli: “Para seguir o teu conselho, o futuro, a carreira e a paz, etc., fiz uma primeira cousa contra a minha consciência”.

            Por 1.000 libras traduciu “Moby Dick” de Herman Melville e “O riso escuro” de Anderson, um artigo sobre a Antología do rio Spoon, um sobre Melville e outro sobre O. Henry. O primer poema se remonta a este ano.

            Em 1935 foi condenado ao confinamento em Brancaleone Calabro; aqui começou a escrever uma espécie de diário (A zibaldona), que será publicado postumamente, em 1952, com o título “O ofício de viver”. Voltou a Turim no ano seguinte e durante a guerra escondeu-se na casa da sua irmã Maria, nas colinas de Monferrato. Também a partir desta experiência nasceu um de seus melhores livros, “La casa in collina” (1948).

            No final de 1936, quando o ano do confinamento terminou, Pavese retornou a Turim e teve que enfrentar a decepção de saber que Tina estava prestes a se casar com outra pessoa e que seus poemas haviam sido ignorados. Para ganhar a vida, retomou o seu trabalho como tradutor e, em 1937, traduziu “Uma grande quantidade de dinheiro (o dinheiro extra)” de John Dos Passos para Mondadori e “De ratos e homens” de Steinbeck para a editorial Bompiani. A partir de 1º de maio, concordou em colaborar, com um emprego estável e polo salário de mil liras por mês, com Einaudi, polas séries “Foreign Narrators translated” e “Library of historical culture”, traduzindo “Moll Flanders” de Defoe, “O ano depois da história” e “Experiências pessoais de David Copperfield” de Dickens, além da “Autobiografia” de Alice B. Toklas, a companheira de Stein.

            Em 1943, depois de 8 de setembro, Turim foi ocupada polos alemães e a editora Einaudi também foi encautada por um comissário da República Social Italiana. Pavese, ao contrário de muitos dos seus amigos que estavam se preparando para a luta clandestina, refugiou-se em Serralunga di Crea, uma pequena cidade no Monferrato, onde sua irmã Maria transferira-se e onde  fez amizade com o conde Carlo Grillo, que se tornará no protagonista de “Il diavolo sulle colline” (O demo nas colinas).  Em dezembro, para escapar da incursão dos fascistas italianos e alemães, pediu hospitalidade no Colégio Convitto College de Casale Monferrato. Em 1 de março, ainda na Serralunga, recebeu a notícia da morte trágica de Leone Ginzburg sob tortura na prisão de Regina Coeli. Em 3 de março escreveu:… “Descobri-no em 1 de Março. Exitem outros para nós? Oxalá não fosse verdade para não me sentir mal. Vivo como numa névoa, sempre pensando vagamente. Acaba qualquer um se acostumando a este estado, em que a verdadeira dor sempre se refere ao amanhã, e é por isso que tenho esquecido e não sofro…”

            Em 1950 conheceu Constance Dowling, que tinha ido a Roma com sua irmã Doris, actriz norteamericana, que protagonizara o filme “Riso amaro” com Vittorio Gassman e Raf Vallone, na casa duns amigos e, surpreso com a sua beleza, se apaixonou por ela.

            Sofrendo duma profunda angústia existencial, atormentado pola recente decepção de amor com Constance Dowling, a quem dedicou os versos “Virá a morte e terá teus olhos” pôs fim a sua vida em 27 de agosto de 1950, num quarto do hotel Roma da Piazza Carlo Felice, em Turim, que havia ocupado o dia anterior. Encontraram-no deitado na cama depois de engolir mais de dez pacotes de pílulas para dormir.

            Na primeira página dos Diálogos com Leucò, que estava sobre a mesa, deixou escrito: “Perdoem todos e peço desculpas a todos. Tudo bem. Não façam muito barulho.”

            ALGO SOBRE A POÉTICA DE PAVESE

            A coleção poética “Virá a morte e terá teus olhos”, publicada postumamente, inclui dez poemas (oito em italiano e dous em inglês), todos escritos entre 11 de março e 10 de abril de 1950 em Turim e todos inéditos, encontrados fortuitamente entre os seus papeis após sua morte, em cópia dupla, na mesma ordem em que foram publicados.

            A coleção foi tirada ao lume pola editora Giulio Einaudi em 1951 e também inclui os versos pertencentes ao grupo “A terra e a morte”, compostos em 1945 em Roma e publicados anteriormente, em 1947, na revista “Le Tre Venezie”.

            São poemas de amor imbuídos duma comovente nostalgia escritos em estilo incomum para Pavese, dedicados à atriz norte-americana Constance Dowling, o seu último amor conhecido, no final de 1949, do qual fora abandonado e o deixara num desconforto completo.

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

A MORTE VIRÁ E TERÁ OS TEUS OLHOS

A morte virá e terá os teus olhos

— esta morte que nos acompanha

de manhã à noite, insone,

surda, como um velho remorso

ou um vício absurdo. Teus olhos

serão uma palavra vã,

um grito afogado, um silêncio.

Assim é que os vês todas as manhãs

quando a sós te inclinas

no espelho. Ó querida esperança

esse dia, também saberemos

que és a vida e o nada.

Para todos tem a morte um olhar.

A morte virá e terá teus olhos.

Será como desistir dum vício

como mirar no espelho

ressurgir um rosto morto,

como ouvir um lábio fechado.

Desceremos para o remoinho silencioso.

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

VERRÀ LA MORTE E AVRÀ I TUO OCCHI

Verrà la morte e avrà i tuoi occhi-
questa morte che ci accompagna
dal mattino alla sera, insonne,
sorda, come un vecchio rimorso
o un vizio assurdo. I tuoi occhi
saranno una vana parola,
un grido taciuto, un silenzio.
Così li vedi ogni mattina
quando su te sola ti pieghi
nello specchio. O cara speranza,
quel giorno sapremo anche noi
che sei la vita e sei il nulla

Per tutti la morte ha uno sguardo.
Verrà la morte e avrà i tuoi occhi.
Sarà come smettere un vizio,
come vedere nello specchio
riemergere un viso morto,
come ascoltare un labbro chiuso.
Scenderemo nel gorgo muti.

https://www.eternacadencia.com.ar/cache/com_zoo/images/Cesare_Pavese_dee396717ccf75b4db785a161458d127.jpg