PRESENTACIÓN DO DIARIO GALEGO ESTE SÁBADO NA CASA-MUSEO MANUEL MARÍA

PRESENTACIÓN DO DIARIO GALEGO ESTE SÁBADO NA CASA-MUSEO MANUEL MARÍA

Este sábado día 9 de xuño ás 20.30h preséntase na Casa-Museo Manuel María, en Outeiro de Rei, o proxecto para a saída en 2019 de O Diario Galego.

Saleta Goi, presidenta da Fundación Manuel María, Orlando Viveiro, estudoso do patrimonio da Terra Chá, e Xoán Costa, presidente do Consello de Administración de Sermos Galiza serán as persoas que intervirán nun primeiro momento, para pasarmos, posteriormente, a un diálogo entre as persoas asistentes.

Nestes momentos Galiza non conta con ningún diario na nosa lingua e para o facer posíbel son necesarias un mínimo de 3 mil subscricións. A empresa editora é Sermos Galiza, que hai seis anos lanzou o diario dixital e mais o semanario en papel, o único que hai nos quiosques en lingua galega.

Gostariamos de contar coa túa presenza e pregámosche que fagas chegar este convite a todas as persoas que consideres.

Para máis información:

https://www.odiariogalego.gal/

 

*Información achegada dende a Casa-Museo Manuel María.

Um soneto de Francesco Petrarca traduzido para galego-português por André Da Ponte

Um soneto de Francesco Petrarca traduzido para galego-português por André Da Ponte

UM SONETO DE FRANCESCO PETRARCA TRADUZIDO PARA GALEGO-PORTUGUÊS

CCXCII

Os olhos que eu cantei tão vivamente,

e os braços, mãos e pés e o doce viso

que me tinham tão fora do meu siso

fazendo-me distinto da outra gente;

 

Os caracóis, puro ouro reluzente,

e o tão claro e angélico sorriso,

que tornavam o mundo um paraíso,

apenas já são pó que nada sente;

 

E, vivo ainda eu, sofro e desdenho,

pois fico sem o lume que amei tanto,

em grã fortuna e desarmado lenho.

 

Finda hoje aqui o meu amante canto:

seca está a fonte de que fui engenho

e a minha cítara mudada em pranto.

 

Francesco Petrarca (Arezzo, 20 de julho de 1304 – Arquià, 19 de julho de 1374)

 

Il Canzoniere Rerum vulgarium fragmenta

 

CCXCII

 

Gli occhi di ch’io parlai sí caldamente,
et le braccia et le mani et i piedi e ’l viso,
che m’avean sí da me stesso diviso,
et fatto singular da l’altra gente;

le crespe chiome d’òr puro lucente
e ’l lampeggiar de l’angelico riso,
che solean fare in terra un paradiso,
poca polvere son, che nulla sente.

Et io pur vivo, onde mi doglio et sdegno,
rimaso senza ’l lume ch’amai tanto,
in gran fortuna e ’n disarmato legno.

Or sia qui fine al mio amoroso canto:
secca è la vena de l’usato ingegno,
et la cetera mia rivolta in pianto.

 

 

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/bd/Francesco_Petrarca..jpg