PREXUÍZOS AGÓNICOS

PREXUÍZOS AGÓNICOS

Como podemos pedir os poetas a lúa

E non  morrer de vergoña ante a barbarie de Alepo

Como chorar polo desengano do amor

En tanto milleiros de seres humanos

Están a ser subastados en cotas de acollida

Invisibles corpos afundidos no Mare Nostrum

Na miseria calculada por meritócratas impostores

Cal é a construción poética da insensibilidade

Como se escribe sobre a desidia e a vesania

Nos campamentos de exterminio de Gaza

Como se riman os versos arrítmicos

Na sociopatía colectiva en cotas mensuais

Na caridade sincopada en acrónimos de ONGS

Como podemos respirar tanto veleno

Mentres a natureza nos rodea de cadáveres

Que non computan nos PIBS

Nin nas conciencias adormentadas

Na endogamia irresoluble entre líneas imaxinarias

Na pugna polas gabias dos valados e os derregos

Mentres, o futuro afoga en prexuízos agónicos

 

Pilar Maseda