PREXUÍZOS AGÓNICOS
Como podemos pedir os poetas a lúa
E non morrer de vergoña ante a barbarie de Alepo
Como chorar polo desengano do amor
En tanto milleiros de seres humanos
Están a ser subastados en cotas de acollida
Invisibles corpos afundidos no Mare Nostrum
Na miseria calculada por meritócratas impostores
Cal é a construción poética da insensibilidade
Como se escribe sobre a desidia e a vesania
Nos campamentos de exterminio de Gaza
Como se riman os versos arrítmicos
Na sociopatía colectiva en cotas mensuais
Na caridade sincopada en acrónimos de ONGS
Como podemos respirar tanto veleno
Mentres a natureza nos rodea de cadáveres
Que non computan nos PIBS
Nin nas conciencias adormentadas
Na endogamia irresoluble entre líneas imaxinarias
Na pugna polas gabias dos valados e os derregos
Mentres, o futuro afoga en prexuízos agónicos
Pilar Maseda