por Emilia Martínez Fuentes | Jun 24, 2017 | Autores/as, Creación, Xeral
Feixe de ideas
en continuo movemento,
que se xuntan contigo na cavidade do universo.
Noites que falan de censuras
e de paixóns alleas,
eu fico en soidade
diante dun mundo que queima estrofas,
duns versos que esmorecen
presos no lume cegador
da inocencia…
Nas brasas do pasado vou tecendo verbas
carentes de sentido,
frases baleiras que nada din.
retallos dunha historia que rematou
sen comezar, sequera.
E, amarrei os brazos ó aire,
con milleiros de cintas de cores,
moitas apertas quedaron penduradas
do tempo baleiro,
dese tempo esvaído que se desfai
coma o fume dunha fogueira
dunha noite de San Xoán calquera.
E non queda nada, somentes unhas cinsas mouras
sen vida,
onde poida pisar cos meus pés descalzos
sen queimar sequera a pel espida.
Canto amencer disimulado!
coa fácil bágoa da risa,
cando nos meus ollos xa non tiña cabida
a esperanza…
E no máis fondo do pensamento,
nasceu esa idea : ” Endexamais venderei o meu amor
a cambio duns versos…”
Laiaba soíño, o corazón do poeta…
…………………………………………………
(foto subida da rede)
por Emilia Martínez Fuentes | Jun 21, 2017 | Autores/as, Creación, Xeral
Quero ser valado forte
contra o que baten os desexos,
contra o que se esnaquizan
as envexas e as xenreiras,
ser muro de pedra rexa,
para non deixar entrar
odios nin penas…
Aínda que as fendas, son fondas
e mancan…
Quero non sentir… que sinto,
e que non me manquen as verbas
no corazón adormecido.
Sinto que na pel espida, xa non dorme o medo,
o vento do inverno levou a tristura
moi lonxe,
veñen tempos novos, na outra banda do valado
nascen as rosas.. nos campos arrasados
polo medo
onde a herba murcha ficaba,
agora medra verde, e louzá,
verde coma a esperanza
que aniña moi preto do corazón,
aquí… ó outro lado do valado.
por Emilia Martínez Fuentes | Jun 5, 2017 | Creación, Xeral
O sono encheu os meus ollos
e durmínme, nas pólas da primavera temperán
abalada polos versos dun poema,
e durmín
saboreando a felicidade nos meus beizos,
envolta na maxia da poesía,
nese bico pendurado dunha ilusión…
e durmínme,
e os meus ollos pechados seguen a soñar
cunha lembranza, cunha bágoa,
cunha morea de versos,
coma un manto de brétema
que coida o sono,
e se espalla polo chan da lembranza…
por Emilia Martínez Fuentes | May 23, 2017 | Creación
Promesas de doces
alboradas
nunhos ollos tan fondos coma o mar
bicos de ás de bolboreta
latexando nos beizos
sen parar
eu ollei para ti con agarimo
e prometinche moito amor
da promesa só quedou un bico
e na roseira, unha triste flor
pero ti tamén te esqueciches
do que un día foi ilusión
tamén deixaches atrás o que prometiches
e o vento levou lonxe
as nosas verbas de doce amor
mentres a rosa, tristeira e soíña
sécase sen vida, no xarrón
lembrando que un día nos quixemos
e abrollou en nós unha ilusión
mais pola teima daquel bico
en door se trocou… aquel amor.
por Emilia Martínez Fuentes | May 17, 2017 | Creación, Xeral
Ás veces, o noso pensamento emerxe dende os vales máis fondos da memoria, onde se gardan as lembranzas que nos van acompañar por sempre, e podemos decatarnos do fonda e importante que é a nosa fala. Cando lembro as cantigas de berce que con infinito amor me cantaba miña nai, cando era meniña e tiña medo á escuridade, ou cando meu pai, agarrado ó arado tamén falaba ás vacas na nosa fala… Eu crieime ouvindo esas tenras verbas no meu fogar, xentes humildes e labregas, (das que me sinto felíz de formar parte), nacidas no corazón da aldea, onde todo era moito máis sinxelo, e non había perxuizos.
Agardo e desexo con todo o meu sentimento, que non se esqueza de falar na língoa galega, que se siga espallando cada vez máis, non somentes aquí na nosa terra, se non que chegue a ser unha língoa importante e recoñecida, ainda que sexa unha utopía máis, coma tantas outras… Debemos ter esperanza, confiar en que se vendan moitos libros no noso idioma, que os galegos nos decatemos de que se nós non o facemos, naide vai pelexar por nós, seguiremos loitando por unha fala que nos representa, que dí como somos, que nos enche de morriña, que non nos priva de falar outras língoas, (creo que son perfectamente compatibles)
, pero que nos nosos pensamentos e no noso corazón, todos e cada un de nós, levamos estas verbas agarimosas que nos acompañaron ó longo da nosa nenez, por iso, loitemos porque non se perdan as nosas raízes, a nosa enxebreza, a nosa matria, e por suposto A NOSA FALA.
