O sono encheu os meus ollos
e durmínme, nas pólas da primavera temperán
abalada polos versos dun poema,
e durmín
saboreando a felicidade nos meus beizos,
envolta na maxia da poesía,
nese bico pendurado dunha ilusión…
e durmínme,
e os meus ollos pechados seguen a soñar
cunha lembranza, cunha bágoa,
cunha morea de versos,
coma un manto de brétema
que coida o sono,
e se espalla polo chan da lembranza…