Feixe de ideas
en continuo movemento,
que se xuntan contigo na cavidade do universo.
Noites que falan de censuras
e de paixóns alleas,
eu fico en soidade
diante dun mundo que queima estrofas,
duns versos que esmorecen
presos no lume cegador
da inocencia…
Nas brasas do pasado vou tecendo verbas
carentes de sentido,
frases baleiras que nada din.
retallos dunha historia que rematou
sen comezar, sequera.
E, amarrei os brazos ó aire,
con milleiros de cintas de cores,
moitas apertas quedaron penduradas
do tempo baleiro,
dese tempo esvaído que se desfai
coma o fume dunha fogueira
dunha noite de San Xoán calquera.
E non queda nada, somentes unhas cinsas mouras
sen vida,
onde poida pisar cos meus pés descalzos
sen queimar sequera a pel espida.
Canto amencer disimulado!
coa fácil bágoa da risa,
cando nos meus ollos xa non tiña cabida
a esperanza…
E no máis fondo do pensamento,
nasceu esa idea : ” Endexamais venderei o meu amor
a cambio duns versos…”
Laiaba soíño, o corazón do poeta…
…………………………………………………
(foto subida da rede)