por Emilia Martínez Fuentes | Dic 3, 2018 | Autores/as, Fluír Do Pensamento, Literaria, Xeral
…Polas canles senlleiras
do destino,
onde se tece imparable… a nosa historia,
como escapa a auga
entre as pedras
e non resoan… os nosos pasos entre a folla.
Pódese oir o vento incansable,
como canta co seu laío adoecido,
métese por entre as enrugas da memoria
onde dorme o teu recordo… paseniño.
E mentras tanto por entre as pólas
o aire vai debuxando… fantasías,
corazón espído de tenruras
de melodías ledas e agarimos…
Na raia divisoria dos teus beizos
onde nace a semente
dos meus versos,
nace tamén con sentir impenitente
o latexo que dispe a miña derme…
Outono que pintas os carballos
e debuxas no meu soño… fantasías,
de cores enches os meus prados
trocando as miñas penas en ledicias…
por Emilia Martínez Fuentes | Oct 31, 2018 | Autores/as, Fluír Do Pensamento, Literaria, Xeral
Se a vida te leva…
eu vou contigo,
para facer do teu camiño… un sendeiro
no que medre a herba.
Seguirei os teus pasos
e descansarei na túa sombra.
Quero ser folla seca que leva o vento
e baila a danza do outono,
alfombrando o chán que pisas.
Quero ficar ó teu carón
e beber a grolos… as túas bágoas.
Se a vida se esgota… vivirei nos teus soños,
na aperta doída da soidade
e no baleiro da noite, cando non brille a lúa.
Estarei en ti
e acenderei o teito celeste para que non teñas medo.
Milleiros de estrelas alumearan a escuridade
somentes para ti…
Se os días rematan, e o inverno
cingue o seu manto no meu corpo outonizo,
deixarei que voe
coma unha pomba no ceo cincento… da tarde,
e bicarei os teus beizos
co agarimo do vento que sen querer… límpache
unha bágoa.
Se a vida se vai… fico contigo.
por Emilia Martínez Fuentes | Oct 15, 2018 | Autores/as, Fluír Do Pensamento, Literaria, Xeral
EL…
El… non era poeta,
mais nas noites frías e solitarias
cando o vento laiaba por entre as contras…
escribía versos.
Fermosas verbas que o corazón lle ía dictando.
Eran soños de amor…
por aqueles ollos da cor do ceo
que fixeron feitizo… no seu ser.
El… non era poeta,
mais por entre os seus dedos
saían as letras como a auga crara da fonte,
tinguidas pola luz das estrelas
nunha noite de Xaneiro.
Non, non era poeta,
mais tiña a habilidade de enfiar soños
cos latexos do corazón,
latexos que se tornaban laios tristes
por aquela á que lle agasallara a alma enteira…
unha noite de lúa chea.
E non era poeta,
pero fixo da súa lembranza
a máis fermosa das poesías…
por Emilia Martínez Fuentes | Ago 10, 2018 | Autores/as, Fluír Do Pensamento, Literaria, Xeral
ÁMOTE
coa intensidade dunha raiola de sol
ás trés da tarde.
Ámote
coa luz fermosa da lúa chea
unha noite estrelada.
Ámote
na liberdade que dá o amor
cando é ceibe,
sen vencellos, sen cancelas…
nesa liberdade que tiven… negada.
Ámote
para que me extrañes… cando falte,
para ansiar vivir… na túa lembranza.
Ámote… , non te quero,
porque quererte paréceme pouco
para definir isto que sinto…
Cando prefiro terte nos meus soños
a terte preso…
Ámote
na liberdade das bolboretas de cores
que voan ceibes,
no cantar dos xílgaros… cando morre a tarde,
no bico que pousa o vento
na túa meixela,
na caricia tenra do arrecendo… a ti.
Ámote, que non te quero,
pois entendín que podes irte… se queres,
o meu amor seguirá enteiro
ainda que rache o corazón,
ainda que non deixe de chorar…
cada bágoa irá vencellada
ó desexo da túa… felicidade,
á túa vida mesma…
Mentras esteas aquí… amareite
coa intensidade dun temporal…
mais coa dozura do bico que pousan as ondas… na praia
Ámote… non te quero…
por Emilia Martínez Fuentes | Jun 27, 2018 | Autores/as, Fluír Do Pensamento, Literaria, Xeral
Pérdome nas sombras… dunha noite
onde ata a lúa se agocha de mín…
Escoito ó lonxe o triste ouvear
dun lobo solitario que ó ceo berra…
Corren as nubes cada vez máis mouras,
preñadas de tronos que ameazan con rachar
a miña sombra…
E o triste ouvear… segue ó lonxe
coma unha letanía nada no silencio,
que vai envolvendo o meu medo…Lóstregos en darredor, lume celeste
que se acende no monte e disípase a escuridade
por cachos… de intre.
As sombras seguen a reinar cabo de mín.
Teño medo… da noite e dos seus meigallos.
Deste pesadelo que me pón bencellos
darredor das mans e amárranme forte…
Caio de xeonllos no fondo do valado,
nunha gábea tan fonda coma o meu soño…
Abro os ollos, por entre as nubes
deste ceo anubrado a lúa ábrese camiño
e óllame dende o seu trono, dame alento…
o ouvear xa se escoita máis lonxe… máis lonxe, lastimeiro, preto da nada…
A luz da lúa racha as tebras…
Os suores mollan o meu corpo espido,
na almofada descansa… o pesadelo.
A respiración vólvese calma…
e os lobos seguen a ouvear… ó lonxe.
