por Emilia Martínez Fuentes | Abr 7, 2018 | Autores/as, Literaria, O fluír do pensamento, Xeral
Os pés, espétanse na area quente
e enguedéllanse coas cunchas,
firen as carnes,
e aguzadas coma coitelos
crávanse sen dar tregua a miña dor.
Mais sigo camiñando
cara ó mar…
para lavar a miña tristura
nas súas augas frías.
As ondas veñen
lambendo a miña carne ferida,
O latexo das espullas… manca, doe,
o sal queima nas feridas
que as cunchas fixeron nos meus pés… descalzos.
E eu sigo,
sinto medrar a forza da marea
lambendo o meu corpo espido…
camiñando cara ó infindo,
deixando a vida detrás
na praia… contigo.
por Emilia Martínez Fuentes | Mar 4, 2018 | Autores/as, Literaria, O fluír do pensamento, Xeral
Quixera facerme lume,
e prender as brasas que están morrendo
no lar.
Descansan,
xa son cinsas,
non prenden… non.
Quixera ser folla seca
que viaxa nos eidos do vento,
arrastrada pola poalla morna
da tarde
percorrendo camiños e carreiros.
Mais quixera facer somentes…
unha milagre,
voltar á vida esas follas mortas,
tamén esas flores murchas.
E nas brasas da lareira
poder prender de novo o lume…
mais… son somentes,
¡ pobre teima !
Aprendíz de maga,
ou de meiga,
a facer encantamentos e sortilexios,
bebedizos de namorar,
e outros soños…
Quero deixar levar o meu corpo espido
polo vento que pasa… silandeiro
á carón das cortiñas,
e se faga brétema,
mollando á mañán cando clarexa,
de orballo as herbas, e as estrugas.
Serei entón, humidade e desleixamento
dun pranto que preñe a terra
na que respiro,
nunha terra fermosa… pola que vivo.
(Imaxe baixada da rede)
por Emilia Martínez Fuentes | Dic 14, 2017 | Autores/as, Literaria, O fluír do pensamento, Xeral
Fica na ventá
ollando para o lonxe,
xa se escoitan os carros,
co seu asubío cantan,
cargados de trigo e avea,
veñen de présa para a eira.
Ameaza a choiva
no abrente,
as leiras están segadas,
vacas e bois xa carretan
o pan que traen para as mallas.
Ela espida de presente,
na ventá, olla para o lonxe,
non se lembra que é tarde,
que iso aconteceu onte…
que xa non cantan os carros,
nin se escoita o asubío.
Nunha cadeira sentada
ela mira pro infindo,
xa non hai leiras segadas,
nin carros traen o trigo,
non ten pasado
nin presente,
o seu pensamento esquivo,
perdido, está no camiño.
nesta ventá, nesta xente,
ollando con ollos baleiros
mirando pro infindo.
para os campos e as leiras,
ainda que no seu maxín se escoiten
os berros dos segadores,
que no gume da fouciña
segan o pan con suores.
Unha bágoa escorre morna
por esta cariña enrugada,
quén sabe se en algún intre,
lembra cousas en concordancia,
porque outros moitos intres,
esquecemento… non falta.
por Emilia Martínez Fuentes | Sep 16, 2017 | O fluír do pensamento
O corvo, ave de grande intelixencia, que en moitas mitoloxías é reverenciado pero tamén temido. As lendas deste enigmático paxaro, remóntanse a séculos atrás, quedándolle esa fama de mal agoiro.
Teñen unha longa existencia, poden pasar dos corenta anos, sendo unha das aves máis lonxevas do planeta, come case de todo, pero adoita a manterse de froitas e sementes, pequenos bechos, e por suposto de carroña.
Posúe o cerebro máis grande de tódalas aves, conta a lenda, unha de tantas, que protagoniza este singular animal, que ata chega a dominar a outras especies cos seus berros, para avisalos de que hai carroña ou animais feridos.
A súa presenza está vencellada ás esceas da morte, os corvos se andan preto dos cemiterios, contan as xentes de maior idade, que iso é agoiro de enterro.Todas estas lendas promoven que a súa especie, sexa un animal de mal fario.
Nos círculos do ocultismo, cóntase que o corvo guía as almas dos mortos ó outro mundo, o que o fai animal esotérico por excelencia.
Posúen unha intelixencia inusual, estando ben entrenados chegan incluso a pronunciar verbas con bastante claridade.
Dende os tempos máis remotos, o corvo foi un poderoso símbolo en todo o mundo, pero eiquí na nosa terra moi especialmente, pois está vencellado ás meigas e ás fadas, estando presente nos aquelarres ou xuntanzas de meigas, sendo unha clara connotación do mal.
Pero deixando un pouco ó lado as lendas, non hai que esquecer que eiquí en Galiza é verdadeiramente unha praga, pois estraga os cultivos, racha as lonas dos silos, e como é un ave en perigo de extinción non se pode facer nada,¡paradoxas da vida!
(Do libro en proceso :Galiza,” lendas e outros contos”. E.M.F.)
(Debuxo de Isabel Pardo)
por Emilia Martínez Fuentes | Ago 3, 2017 | O fluír do pensamento
Vístome
de azúl, para confundirme co ceo,
e de brétema branca
para pasar sin que me vexan…
Quero mesturarme
coas pingas de orballo da mañán,
que o meu corpo se faga
humidade,
e preñe a terra, famenta de caricias,
e sexa semente,
da que saia unha tenra rosa.
Vístome de azúl
da cor da noite, on de te soño,
onde te agardo,
farán o meu traxe as estrelas, cosidas
coa luz da lúa,
e nos teus ollos negros, coma a noite,
tinguir de azúl, ó teu carón,
a alborada…
