por Emilia Martínez Fuentes May 22, 2019 | Autores/as , Creación , Literaria , Xeral
Ábreme
a fiestra
que
quero ver as estrelas…
esas
de cores, que brillan ó lonxe.
Déixame
beber o resío da noite
ata
que se encha a miña pel… de fértil humidade.
Ábreme
as portas de duros barrotes
e
déixa caer ó chán … os cadeados que me atan.
Eu…
agardarei á mañanciña
por
ese sol morno, que escorrente o medo
a
esa escuridade
que
viste de tebras … os meus soños.
As
estrelas óllanme dende o teito celeste,
son
fieis testigos
da
soidade desta noite fría.
Pecho
os ollos e durmo…
mentras
o orballo fai regueiros lenes
na
miña pel… espída.
por Emilia Martínez Fuentes Dic 3, 2018 | Autores/as , Creación , Literaria , Xeral
…Polas canles senlleiras
do destino,
onde se tece imparable… a nosa historia,
como escapa a auga
entre as pedras
e non resoan… os nosos pasos entre a folla.
Pódese oir o vento incansable,
como canta co seu laío adoecido,
métese por entre as enrugas da memoria
onde dorme o teu recordo… paseniño.
E mentras tanto por entre as pólas
o aire vai debuxando… fantasías,
corazón espído de tenruras
de melodías ledas e agarimos…
Na raia divisoria dos teus beizos
onde nace a semente
dos meus versos,
nace tamén con sentir impenitente
o latexo que dispe a miña derme…
Outono que pintas os carballos
e debuxas no meu soño… fantasías,
de cores enches os meus prados
trocando as miñas penas en ledicias…
por Emilia Martínez Fuentes Oct 31, 2018 | Autores/as , Creación , Literaria , Xeral
Se a vida te leva…
eu vou contigo,
para facer do teu camiño… un sendeiro
no que medre a herba.
Seguirei os teus pasos
e descansarei na túa sombra.
Quero ser folla seca que leva o vento
e baila a danza do outono,
alfombrando o chán que pisas.
Quero ficar ó teu carón
e beber a grolos… as túas bágoas.
Se a vida se esgota… vivirei nos teus soños,
na aperta doída da soidade
e no baleiro da noite, cando non brille a lúa.
Estarei en ti
e acenderei o teito celeste para que non teñas medo.
Milleiros de estrelas alumearan a escuridade
somentes para ti…
Se os días rematan, e o inverno
cingue o seu manto no meu corpo outonizo,
deixarei que voe
coma unha pomba no ceo cincento… da tarde,
e bicarei os teus beizos
co agarimo do vento que sen querer… límpache
unha bágoa.
Se a vida se vai… fico contigo.
por Emilia Martínez Fuentes Oct 15, 2018 | Autores/as , Creación , Literaria , Xeral
EL…
El… non era poeta,
mais nas noites frías e solitarias
cando o vento laiaba por entre as contras…
escribía versos.
Fermosas verbas que o corazón lle ía dictando.
Eran soños de amor…
por aqueles ollos da cor do ceo
que fixeron feitizo… no seu ser.
El… non era poeta,
mais por entre os seus dedos
saían as letras como a auga crara da fonte,
tinguidas pola luz das estrelas
nunha noite de Xaneiro.
Non, non era poeta,
mais tiña a habilidade de enfiar soños
cos latexos do corazón,
latexos que se tornaban laios tristes
por aquela á que lle agasallara a alma enteira…
unha noite de lúa chea.
E non era poeta,
pero fixo da súa lembranza
a máis fermosa das poesías…
por Emilia Martínez Fuentes Ago 10, 2018 | Autores/as , Creación , Literaria , Xeral
ÁMOTE
coa intensidade dunha raiola de sol ás trés da tarde.
