por Emilia Martínez Fuentes | Ago 10, 2018 | Autores/as, Literaria, O fluír do pensamento, Xeral
ÁMOTE
coa intensidade dunha raiola de sol
ás trés da tarde.
Ámote
coa luz fermosa da lúa chea
unha noite estrelada.
Ámote
na liberdade que dá o amor
cando é ceibe,
sen vencellos, sen cancelas…
nesa liberdade que tiven… negada.
Ámote
para que me extrañes… cando falte,
para ansiar vivir… na túa lembranza.
Ámote… , non te quero,
porque quererte paréceme pouco
para definir isto que sinto…
Cando prefiro terte nos meus soños
a terte preso…
Ámote
na liberdade das bolboretas de cores
que voan ceibes,
no cantar dos xílgaros… cando morre a tarde,
no bico que pousa o vento
na túa meixela,
na caricia tenra do arrecendo… a ti.
Ámote, que non te quero,
pois entendín que podes irte… se queres,
o meu amor seguirá enteiro
ainda que rache o corazón,
ainda que non deixe de chorar…
cada bágoa irá vencellada
ó desexo da túa… felicidade,
á túa vida mesma…
Mentras esteas aquí… amareite
coa intensidade dun temporal…
mais coa dozura do bico que pousan as ondas… na praia
Ámote… non te quero…
por Emilia Martínez Fuentes | Jun 27, 2018 | Autores/as, Literaria, O fluír do pensamento, Xeral
Pérdome nas sombras… dunha noite
onde ata a lúa se agocha de mín…
Escoito ó lonxe o triste ouvear
dun lobo solitario que ó ceo berra…
Corren as nubes cada vez máis mouras,
preñadas de tronos que ameazan con rachar
a miña sombra…
E o triste ouvear… segue ó lonxe
coma unha letanía nada no silencio,
que vai envolvendo o meu medo…Lóstregos en darredor, lume celeste
que se acende no monte e disípase a escuridade
por cachos… de intre.
As sombras seguen a reinar cabo de mín.
Teño medo… da noite e dos seus meigallos.
Deste pesadelo que me pón bencellos
darredor das mans e amárranme forte…
Caio de xeonllos no fondo do valado,
nunha gábea tan fonda coma o meu soño…
Abro os ollos, por entre as nubes
deste ceo anubrado a lúa ábrese camiño
e óllame dende o seu trono, dame alento…
o ouvear xa se escoita máis lonxe… máis lonxe, lastimeiro, preto da nada…
A luz da lúa racha as tebras…
Os suores mollan o meu corpo espido,
na almofada descansa… o pesadelo.
A respiración vólvese calma…
e os lobos seguen a ouvear… ó lonxe.
por Emilia Martínez Fuentes | May 10, 2018 | Autores/as, Literaria, O fluír do pensamento, Xeral
TRÁNSITO
Caen as follas sen facer ruído,
caen… mansamente,
para deixar paso ás novas follas
que ocuparán o seu sitio…
Sucesión de días no almanaque,
horas vencidas…polo tempo,
segundos roubados á eternidade.
Caen as follas…
primavera durmida no berce do inverno,
días de choiva e neve,
e seguen a caer as follas…
como triste presaxio dun mañá… incerto,
como ese ouvear do vento
na fiestra
que me vén traer a cantiga
da desesperanza…
E seguen a caer as follas
no leito ermo… onde descansan
os meus pés descalzos.
Leito de herba que desperta coa calor
dos primeiros raios.
Nacen as follas…sucesivamente,
mentras seguen a caer unha tras de outra…
as mortas,
enchendo de nostálxia… os meus soños.
por Emilia Martínez Fuentes | Abr 7, 2018 | Autores/as, Literaria, O fluír do pensamento, Xeral
Os pés, espétanse na area quente
e enguedéllanse coas cunchas,
firen as carnes,
e aguzadas coma coitelos
crávanse sen dar tregua a miña dor.
Mais sigo camiñando
cara ó mar…
para lavar a miña tristura
nas súas augas frías.
As ondas veñen
lambendo a miña carne ferida,
O latexo das espullas… manca, doe,
o sal queima nas feridas
que as cunchas fixeron nos meus pés… descalzos.
E eu sigo,
sinto medrar a forza da marea
lambendo o meu corpo espido…
camiñando cara ó infindo,
deixando a vida detrás
na praia… contigo.
por Emilia Martínez Fuentes | Mar 4, 2018 | Autores/as, Literaria, O fluír do pensamento, Xeral
Quixera facerme lume,
e prender as brasas que están morrendo
no lar.
Descansan,
xa son cinsas,
non prenden… non.
Quixera ser folla seca
que viaxa nos eidos do vento,
arrastrada pola poalla morna
da tarde
percorrendo camiños e carreiros.
Mais quixera facer somentes…
unha milagre,
voltar á vida esas follas mortas,
tamén esas flores murchas.
E nas brasas da lareira
poder prender de novo o lume…
mais… son somentes,
¡ pobre teima !
Aprendíz de maga,
ou de meiga,
a facer encantamentos e sortilexios,
bebedizos de namorar,
e outros soños…
Quero deixar levar o meu corpo espido
polo vento que pasa… silandeiro
á carón das cortiñas,
e se faga brétema,
mollando á mañán cando clarexa,
de orballo as herbas, e as estrugas.
Serei entón, humidade e desleixamento
dun pranto que preñe a terra
na que respiro,
nunha terra fermosa… pola que vivo.
(Imaxe baixada da rede)
