O CORVO

    O corvo, ave de grande intelixencia, que en moitas mitoloxías é reverenciado pero tamén temido. As lendas deste enigmático paxaro, remóntanse a séculos atrás, quedándolle esa fama de mal agoiro.

Teñen unha longa existencia, poden pasar dos corenta anos, sendo unha das aves máis lonxevas do planeta, come case de todo, pero adoita a manterse de froitas e sementes, pequenos bechos, e por suposto de carroña.

Posúe o cerebro máis grande  de tódalas aves, conta a lenda, unha de tantas, que protagoniza este singular animal, que ata chega a dominar a outras especies cos seus berros, para avisalos de que hai  carroña ou animais feridos.

A súa presenza está vencellada ás esceas da morte,  os corvos se andan preto dos cemiterios, contan as xentes de maior idade, que iso é agoiro de enterro.Todas estas lendas promoven que a súa especie, sexa un animal de mal fario.

Nos círculos do ocultismo, cóntase que o corvo guía as almas dos mortos ó outro mundo, o que o fai animal esotérico por excelencia.

Posúen unha intelixencia inusual, estando ben entrenados chegan incluso a pronunciar verbas con bastante claridade.

Dende os tempos máis remotos, o corvo foi un poderoso símbolo en todo o mundo, pero eiquí na nosa terra moi especialmente, pois está vencellado ás meigas e ás fadas, estando presente nos aquelarres ou xuntanzas de meigas, sendo unha clara connotación do mal.

Pero deixando un pouco ó lado as lendas, non  hai que esquecer que eiquí en Galiza é verdadeiramente unha praga, pois estraga os cultivos, racha as lonas dos silos, e como é un ave en perigo de extinción non se pode facer nada,¡paradoxas da vida!

(Do libro en proceso :Galiza,” lendas e outros contos”. E.M.F.)

(Debuxo de Isabel Pardo)

TRANSPARENCIA

Vístome

de azúl, para confundirme co ceo,

e de brétema branca

para pasar sin que me vexan…

Quero mesturarme

coas pingas de orballo da mañán,

que o meu corpo se faga

humidade,

e preñe a terra,  famenta de caricias,

e sexa semente,

da que saia unha tenra rosa.

Vístome de azúl

da cor da noite, on de te soño,

onde te agardo,

farán o meu traxe as estrelas, cosidas

coa luz da lúa,

e nos teus ollos negros,  coma a noite,

tinguir de azúl,  ó teu carón,

a alborada…

LEMBRANZA DUN TEMPO PERDIDO

 

Quero fuxir

polo furado invisible

que se abre no tempo,

e que chora cos laios tristes do vento.

Quero fuxir

no cabalo negro da miña liberdade,

ir ó travesío das esferas do sono,

e darlle un novo nome ás miñas verbas

escritas en soidade…

Quero loitar contra os vellos pantasmas

da miña verdade,

reconstruír os meus pasos e o muro desfeito

que fica no tempo infinito do teu alento.

Quero comezar a vivir

entre as doces notas

dunha tenra melodía, que dan sentido

á cantiga que canto…

tristeira, dende a miña gorxa fonda.

Quero sentir de novo,

non renunciar ó que sinto,

por imposible que sexa…

e abrazar o que nun descoido debuxaches un día

entre liñas invisibles no meu corpo.

E na tenra caricia das túas mans frías,

cachiños de esquecemento

tatuados para sempre

na miña mirada… perdida.

(imaxe da rede) (versos do poemario :” rosa de outono”)

LATEXOS

 

 

Esta vez,

non fixo falta a lúa

para que prendera o lume

nos nosos ollos,

foi outro o culpable, o que fixo saltar

tódalas armaduras…

Ó mellor, foi a brisa morna

do solpor,

cun poñente de sol, tinguido de sangue,

non, non soupemos evitar tentacións,

e diante dos ollos dun sol fermoso,

fóronse unindo

as nosas mans e as nosas bocas,

prendidas as verbas, de desexo…

abrollaban dos nosos ollos.

Verbas caladiñas, ó ouvido,

silencios esnaquizados,

 

cada vez que no ceo, se acendía o sol,

na sacudida emocional das paixóns

calaron as verbas,

e falaron desafiantes… os sentidos,

bicándote, descubrín na túa entrega

toda a paz, e a harmonía do universo.

Entre o latexo

dos nosos corazóns namorados,

presos na rede que tece o desexo,

e cubreunos, a luz fermosa da alborada

mentres sentimos medrar,

o decisivo tremor da alma da terra,

marmurios do amencer,

e un bico de amor,

díxonos a cada un de nós,

o destino que tiñamos que seguir.

Voltaremos a cruzarnos,

e en cada chisco, estará a lembranza

que nos deixou aquela noite…

Esta é a mensaxe,

que levaremos presa no corazón,

será o contrato sen firma,

que nos unirá, xa para sempre…

(Debuxo de Isabel Pardo Martínez)

 

UTOPÍA

Doce melodía

que compoñen mans lizgairas

sobre a pel espida…

canto de serea

no baleiro da nostalxia,

corazón adormecido por tenras verbas.

Bágoas de brétema

na inmensidade dos tempos,

dos que xa non quero ter lembranza…

Bicos de soños,

na soidade desta alma baldía.

Lembranzas que perduran

na fondura

dun corazón adormecido.

E seguen a compoñer

esa doce melodía

que se escribe con bicos… no baleiro