O IESCHA organiza o acto de Conversa con Germán Castro, ao redor de Ángeles Alvariño, que terá lugar o vindeiro venres 27 de xaneiro, ás 20:00 h. na Casa da Cultura de Vilalba.
NOTA_INFORMATIVA_GERMAN-CASTRO
Este sábado, ás 18 horas, na Casa-Museo Manuel María preséntase o o caderno “SÍMBOLOS NACIONAIS DE GALIZA, O HIMNO E A BANDEIRA”.
No acto, aberto ao público, contarase coa presenza e a intervención de Manuel Ferreiro, catedrático da Universidade da Coruña e especialista e investigador da obra de Eduardo Pondal, e de Xoán Costa, profesor, presidente do Consello de Administración de Sermos Galiza e investigador da orixe da bandeira galega.
As persoas que asistan poderán levar, de balde, cadanseu exemplar desta publicación sobre a bandeira e o himno galego coa letra restituída de acordo co texto orixinal de Eduardo Pondal.
O acto está promovido por Vía Galega (Plataforma social en defensa dos dereitos nacionais de Galiza), editora do caderno.
Raquel García-Tomás, Premio Nacional de Música 2020, asina a obra e convértese na segunda muller que estrea unha ópera nos 175 anos de historia do teatro barcelonés
A directora de escena Marta Pazos dirixe esta primavera a ópera ‘Alexina B.’. O mítico Gran Teatre del Liceu de Barcelona conta entre os seus pratos fortes para esta tempada coa ópera de Raquel García-Tomás (Premio Nacional de Música 2020), na que Pazos asume a dirección de escena. A estrea de ‘Alexina B.’ no Gran Escenario supón un fito para a historia do Liceu: é a segunda ocasión que o teatro estrea unha ópera composta por unha muller nos seus 175 anos. A primeira ocasión foi hai case 50 anos, cando no 1974 Matilde Salvador estreou Vinatea.
Pazos acepta o reto de dirixir na escena o universo sonoro de García-Tomás, con quen xa colaborou en Je suis narcissiste (finalista dos International Opera Awards), e que, ao igual que nas súas últimas montaxes, afronta un traballo no que pon en cuestión os prexuízos, o heteropatriarcado e o binarismo de sexo e xénero. Nesta ocasión, ademais, tamén teñen presenza a violencia das institucións médica e relixiosa.
‘Alexina B.’, cuxo libreto asina Irène Gayraud, parte das memorias de Adélaíde Hérculine Barbin (tamén coñecida como Alexina B.) persoa intersexual nada en Francia no 1838, a quen lle atribúen o sexo feminino ao nacer. Crece nun convento e, co tempo, traballa de institutriz, ocasión na que se namora dunha das súas compañeiras. Porén, nunha sociedade na que a aceptación da diferenza era complicada e a heterosexualidade a norma, Alexina reivindícase como home: cambia de sexo legal e de identidade para ser Abel Barbin. Mais, incapaz de adaptarse, suicídase na súa soidade.
A estrea absoluta de ‘Alexina B.’, unha produción propia do Liceu, será o 18 de marzo de 2023. Nesta ópera, Pazos conta cun equipo conformado por profesionais como Max Glaenzel (escenografía), Silvia Delagneau (vestiario), María Cabeza de Vaca (coreografía) e Nuno Meira (iluminación). No ámbito musical, acompáñase da Orquestra Simfònica del Gran Teatre del Liceu, dirixida por Josep Pons, e cun reparto no que destacan Lídia Vinyes-Curtis, Alicia Amo, Elena Copons, Xavier Sabata, Mar Esteve e o Cor Vivaldi-Petits Cantors de Catalunya baixo a dirección de Òscar Boada.
Máis información e entradas: https://www.liceubarcelona.cat/es/temporada-2022-23/opera/alexina-b
O sábado 21 de xaneiro o Instituto de Estudos Ulloáns (IEU) levará a cabo a presentación do boletín Cairón nº 6 en Palas de Rei e en Antas de Ulla.
A presentación en Palas de Rei realizarase ás 12,30 no salón de plenos do concello, presidida por Pablo Taboada, alcalde de Palas de Rei e deputado provincial, e coas intervencións de Francisco Pardo, Braulio Vilariño, Xurxo Mouriño e Arturo Regueiro.
A presentación en Antas de Ulla terá lugar ás 18,00 h na Igrexa románica de San Xoán de Antas de Ulla, presidida por Pilar García Porto, deputada provincial e responsable da Área de Turismo da Deputación de Lugo, Hilda García Cabanas, Susana Varela Negro e Xosé Luis Santiso.
Título: BALCÓN
O lugar ignorado no que moramos, pintado pola distancia. O lugar que ocupamos, definido polos que nos foron negados.
Contamos historias e as historias, asemade, vannos contando. Na procura de novos fogares, alleos á descomposición das contras, ao abandono das fiestras, ao desleixo das trabes.
Nalgún momento xorde o estrondo da crebadura, a decisión do cambio. E o tempo acaba por crear un espazo no que o silencio se declara, habitando o rexeitado. Nunha calma trémula axitada pola renuncia, o home foxe e os balcóns observan.
MEMORIAS PROCACES
Hoxe, nestas “andanzas do Suso de Lameliña”, vou falar de Sara Abeleira, un heterónimo de Xesús Trashorras. Deixo aquí, un capítulo da “Memorias procaces” da propia Sara e media ducia de poemas da mesma autora.
Desde que teño uso de razón na miña casa sempre estivo moi presente a morte, non en van os meus pais tiñan unha funeraria.
Meu pai era carpinteiro, pero a parte de facer mobles, a súa especialidade eran os ataúdes. Era o único que os facía de toda a vila, non só para a nosa funeraria senón para outras, mesmo de fóra do concello.
Por iso para min a morte sempre foi algo moi familiar e ver mortos non me supoñía ningún temor, todo o contrario, gustábame. Isto ía influír moito na miña personalidade e na forma de enfrontarme á vida, xa de adulta.
A miña nai era a encargada de forrar as caixas e a min prestábame moito axudala. Deste xeito aprendín o labor, que xa de máis grande realizaba ao rematar a tarefa que traía do instituto.
O taller de meu pai, era ao mesmo tempo un lugar de diversión. Alí traía ás miñas amigas a xogar. Unha das brincadeiras habituais era o xogo das “agachadas”. Os ataúdes servían de lugar de escondedoiro. Tamén era habitual esconderse tras das coroas ou ramos de flores. A morte ligada á vida e agora, xa pasadas varias décadas, ao paraíso perdido da infancia.
Pero non só a infancia, tamén á adolescencia e aos primeiros xogos sexuais. Xa non ían só nenas, a partir dos catorce anos, empezaron ir rapaces, e “as agachadas”, fixo posible o descubrimento de novas emocións e dun novo mundo por explorar.
Foi precisamente entre ataúdes, onde tiven a miña primeira relación amorosa, con Andrés, tres anos maior ca min. Que mellor sitio ca un lugar coma aquel, morte e sexo, dúas caras dunha mesma moeda. Despois viñeron máis e non só con Andrés, estábase fraguando a miña futura promiscuidade. Ata que un día, nos sorprendeu mamá, en plena faena. Non quero lembrar a vergoña que pasei e coma Andrés saíu disparado, medio espido, camiño da rúa. Desde aquel día, non volveu entrar ninguén máis.
Foi naqueles anos, en torno aos catorce, cando comecei a escribir poemas, e claro morte e sexo, xa desde o primeiro momento, eran os temas que máis me gustaba tratar nos meus versos. Temas que seguen a estar aínda hoxe moi presentes na miña poesía.
Memorias Procaces
Sara Abeleira
cansa de ser eu
cavarei a fosa
onde soterrar
todos os delirios
ata ser ingrávida
amante de deus
con quen fornicar
en redentor leito
beatífico arroubo
virxe sen coroa
———————————————————–
o silencio
era unha mordaza
no corazón das tebras
un averno
albergando mágoas
entre xemidos e sangue
a casa un lúgubre zulo
a túa palabra invisible
osmando a chegada da morte
gardo
corpo vulva choiva
baleira de pombas
e de ausencias presentes
ese instante
e a súa doce amargura
de herba campía
agardo
virada cara ao desenfreo
agardo
a que me ince co veriño
da impudencia
corpo vulva choiva
que expira
——————————————-
agochada
nas túas coxas
cronoloxía dun amor
entre latexo e latexo
desbravarte
dos meus beizos escravo
ata saciarme
prendida dos teus xemidos
conspirando contra o fastío
————————————————–
as miñas mans non están feitas
para escribir poemas finos
desde o día que abandonaron o fogar
afixéronse a vocear arengas insubmisas
mentres agardan por unha revolución
que nunca chega
as miñas mans andan ceibes
por unha terra sumida na desfeita
á procura de salagres versos
cos que cuspir na faciana do desleixo
desde o día en que se botaron ao monte
son lobas solitarias
ouveando polas congostras
as miñas mans non están feitas
para escribir poemas finos
as miñas mans beben da doce anguria da derrota
———————————————————
Gústame Cristina Rosenvinge,
enxalzar, sublimar a derrota,
as novelas de Mccarthy,
todos os fermosos cabalos,
as películas de Fassbinder,
as lágrimas de Petra von Kant.
Gústame Cristina Rosenvinge,
pulgas no corazón,
deitarme soa na cama,
escribir un poema de amor,
tiralo máis tarde ao lixo.
Gústame Cristina Rosenvinge,
mesturar whisky con auga bendita,
espertar sendo Sylvia Plath.