MEMORIAS PROCACES
Hoxe, nestas “andanzas do Suso de Lameliña”, vou falar de Sara Abeleira, un heterónimo de Xesús Trashorras. Deixo aquí, un capítulo da “Memorias procaces” da propia Sara e media ducia de poemas da mesma autora.
Desde que teño uso de razón na miña casa sempre estivo moi presente a morte, non en van os meus pais tiñan unha funeraria.
Meu pai era carpinteiro, pero a parte de facer mobles, a súa especialidade eran os ataúdes. Era o único que os facía de toda a vila, non só para a nosa funeraria senón para outras, mesmo de fóra do concello.
Por iso para min a morte sempre foi algo moi familiar e ver mortos non me supoñía ningún temor, todo o contrario, gustábame. Isto ía influír moito na miña personalidade e na forma de enfrontarme á vida, xa de adulta.
A miña nai era a encargada de forrar as caixas e a min prestábame moito axudala. Deste xeito aprendín o labor, que xa de máis grande realizaba ao rematar a tarefa que traía do instituto.
O taller de meu pai, era ao mesmo tempo un lugar de diversión. Alí traía ás miñas amigas a xogar. Unha das brincadeiras habituais era o xogo das “agachadas”. Os ataúdes servían de lugar de escondedoiro. Tamén era habitual esconderse tras das coroas ou ramos de flores. A morte ligada á vida e agora, xa pasadas varias décadas, ao paraíso perdido da infancia.
Pero non só a infancia, tamén á adolescencia e aos primeiros xogos sexuais. Xa non ían só nenas, a partir dos catorce anos, empezaron ir rapaces, e “as agachadas”, fixo posible o descubrimento de novas emocións e dun novo mundo por explorar.
Foi precisamente entre ataúdes, onde tiven a miña primeira relación amorosa, con Andrés, tres anos maior ca min. Que mellor sitio ca un lugar coma aquel, morte e sexo, dúas caras dunha mesma moeda. Despois viñeron máis e non só con Andrés, estábase fraguando a miña futura promiscuidade. Ata que un día, nos sorprendeu mamá, en plena faena. Non quero lembrar a vergoña que pasei e coma Andrés saíu disparado, medio espido, camiño da rúa. Desde aquel día, non volveu entrar ninguén máis.
Foi naqueles anos, en torno aos catorce, cando comecei a escribir poemas, e claro morte e sexo, xa desde o primeiro momento, eran os temas que máis me gustaba tratar nos meus versos. Temas que seguen a estar aínda hoxe moi presentes na miña poesía.
Memorias Procaces
Sara Abeleira
cansa de ser eu
cavarei a fosa
onde soterrar
todos os delirios
ata ser ingrávida
amante de deus
con quen fornicar
en redentor leito
beatífico arroubo
virxe sen coroa
———————————————————–
o silencio
era unha mordaza
no corazón das tebras
un averno
albergando mágoas
entre xemidos e sangue
a casa un lúgubre zulo
a túa palabra invisible
osmando a chegada da morte
gardo
corpo vulva choiva
baleira de pombas
e de ausencias presentes
ese instante
e a súa doce amargura
de herba campía
agardo
virada cara ao desenfreo
agardo
a que me ince co veriño
da impudencia
corpo vulva choiva
que expira
——————————————-
agochada
nas túas coxas
cronoloxía dun amor
entre latexo e latexo
desbravarte
dos meus beizos escravo
ata saciarme
prendida dos teus xemidos
conspirando contra o fastío
————————————————–
as miñas mans non están feitas
para escribir poemas finos
desde o día que abandonaron o fogar
afixéronse a vocear arengas insubmisas
mentres agardan por unha revolución
que nunca chega
as miñas mans andan ceibes
por unha terra sumida na desfeita
á procura de salagres versos
cos que cuspir na faciana do desleixo
desde o día en que se botaron ao monte
son lobas solitarias
ouveando polas congostras
as miñas mans non están feitas
para escribir poemas finos
as miñas mans beben da doce anguria da derrota
———————————————————
Gústame Cristina Rosenvinge,
enxalzar, sublimar a derrota,
as novelas de Mccarthy,
todos os fermosos cabalos,
as películas de Fassbinder,
as lágrimas de Petra von Kant.
Gústame Cristina Rosenvinge,
pulgas no corazón,
deitarme soa na cama,
escribir un poema de amor,
tiralo máis tarde ao lixo.
Gústame Cristina Rosenvinge,
mesturar whisky con auga bendita,
espertar sendo Sylvia Plath.