HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: AGARDA

Estiramos, estirados, os tempos de espera. Na procura de momentos que talvez nunca asomen. Na actitude de agarda, co desencanto acedo presente, imos definindo pasos. Pasos que tamén nos definen mentres nos afastamos co anhelo de achegarnos, cando seguimos coa semente no peto mentres nos distanciamos. Cando confiamos no sentido de orientación dun amor perdido nun labirinto.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: TOXO

Algunhas marionetas, pobre delas, crense con vida propia, inconscientes da súa insignificancia.

Existen individuos que comparten esa característica, son como bonecos desleigados amosando toda a súa estupidez mentres ondean oufanos un trapo alleo e imposto, válido unicamente para esparexer odio e necidade -en perigosa mestura-.

Son os idiotas desenraizados, alimentando a deturpación da palabra, que se cren moderados pero só saben bourear, que cren razoar pero só esbardallan. Expertos en ditar sentencia, ceiban a súa mediocridade nun espectáculo lamentable de incultura continuamente exhibida. Ancorados nun ruín desprezo polos que si entendemos outra forma de construír país, de sentirnos pobo.

Ante os domados e submisos, ante a súa repugnante negación, sostense o noso puño ergueito, leal, honesto. Ante a súa traizón, a nosa teima na boca que non cala, na saliva íntima dunha verdade fonda, de noso, que aínda soña con florear, como hoxe florea o toxo entre o desapego á terra dos imbéciles e escuros.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: O HOME ROTO

O home roto, trala construción de muros invulnerables, amosa imaxe de fortaleza e seguridade. Semella sempre preparado para o próximo combate. Mais cando o abanean, un botín de cristais afiados reméxese violento no seu interior, nunha turbulenta revolta indiferente á coiraza.

Semella no mundo un soldado invencible o home feito cachizas. O home feito cachizas trala fiestra tapiada.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: SÁBEO

Miguel Díaz, SÁBEO

Sábeo quen treme de medo sen aparente motivo. Unha presenza ameazante que te abanea, que te invade para consumirte. Sábeo quen sofre perda, quen sofre terrible perda, quen de súpeto se ve privado de piar fundamental. Sábeo quen non atopa as bágoas cando as precisa, quen as encontra cando non as chama. Sábeo quen coñece fonda tristura indefinible que non é quen de sacudir. Sabe da dor quen a padece. Cadaquén ao seu encontro de xeito distinto.

Sábeo e coñece os danos un mesmo, os danos que provocan os cambios. Quen o sufriu sabe a que sabe a amargura, a desfeita imparable que nos elimina. Que abate e derruba partes de nós que non volverán. Quen se viu axitado por cruel violencia, sabe o que é afogar en día soleado. Sabe que cando un regresa desa terrible negrura, non o fai sendo quen era.

Ti sabes que o sei. Eu sei que o sabes. E abre o día e un vese empurrado a encetar un bolo, a abrir outro rego, a erguerse coa caída da folla. Un vese irremediablemente empurrado a sorrirlle a un mundo de navallas e caricias, de violencia e pétalos, de despedidas e esperanza.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: PONTES

Miguel Díaz, PONTES

Miro todo. Retrato parte. Lonxe, preto. Onte ferida, hoxe bagaxe.

A miña fe sobrevive na proximidade, na nervadura da folla. No acto de asomarse á invisible presenza da molécula. Na fonda curiosidade que me esperta o que sendo non se reflicte.

Mais tremo tamén na liña, inalcanzable e non sempre definida, do horizonte. Na paisaxe latexante que aparece ao recuar, no retroceso necesario para relaxar a mirada, para habitala con outras perspectivas. No exercicio preciso para contemplar o conxunto dunha beleza tecedora de pontes que desde aquí non podo tocar. Pontes que me falan, ás costas, de quen xa non son, despois de atravesalas. Pontes que desde a distancia locen a maridanza extinguida do meu pronome a carón dun verbo asombroso. Nunha fugaz conxugación na que fun percorrido polas xemas da galaxia.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: ESPIÑA

Miguel Díaz, ESPIÑA

Sometidos non, de ningún xeito derrotados. Convencidos somos pola acollida do silencio. Negándose á capitulación, a fortaleza da escrita. O abrigo neste reduto de resistencia. Sermos aínda, no escenario ignorado polas olladas violentas. A carón do lume que non ameazan as présas. Nesta minoría necesaria, neste recanto apartado da rabia, que anhela terreos que lle acoutamos. Vixentes aquí, na raxeira do sorriso cómplice, que nos sostén ante a barbarie.

Por conseguinte, que hoxe teime o latexo en non someterse, en porfiar na utopía. Que insista a vida en contarse e descontarse, en diluírse plena, enfrontando días murchos, miradas exánimes. Rexeitando desde o alto os monstros que aganchan ávidos polos muros. Conspirando, malia todo, dan man da beleza, que traza en nós o esbozo dunha caricia salvadora. Dun aloumiño que agarda, se cadra na propia espiña.