HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: O PETO

Eles, alleos, os outros, na súa estendida indiferenza, non queren abrazarme nin ferirme.  Pero desde a inconsciencia achegan a min os seus coitelos afiados, abrindo brecha nova ou furgando na vella. E sei que, cando o tallo é grande, cicatriz só é outro xeito de nomear a ferida.

Mais non o fan á mantenta. Ignoran. Simplemente non consideran o escenario no que, de cando en vez, son vulnerable.

Simplemente non saben que aínda latexa o teu poema no peto do pantalón do meu cadáver.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: MIRÁMONOS

Mirámonos, amor,

no que xa non somos.

E asemade somos

mirados polo abismo.

Polo abismo estendido

de ollos interrogadores.

Polo abismo que ignora

que non temos respostas.

Que aínda non ou xa non.

E que as que posuímos

forman parte do espazo

que acedo nos observa.

Que nos observa xélido

coas súas cuncas baleiras.

Que observamos efémeros

cos nosos ollos ardentes.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: ASUBIANDO

O verso e o amor, na súa expresión torpe, insuficientes. Se cabe pola súa limitación, sexa en modo, tempo ou dimensión. O verso e o amor, con potencial infindo pero acotío debuxados con trazo dubidoso, en esbozo inútil, en expresión indecisa. Temerosos ambos, reducidos a un tecido infame de situacións que os devoran. O verso, teimudo pero exiguo. O amor, persistente pero silenciado. Os dous da man, asubiando na primavera, como asubían as flores da cerdeira neste oído meu desencantado pero insurrecto.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: EXPECTATIVA

En nós habita e non fóra, a substancia que nutre a decepción. Nun proceso de espera e esixencia que non sempre é xusto con quen non dá. Porque non pode dar, porque non o ten, porque non sabe, porque non quere, porque non debe, porque non o ten que dar… Coas mans nosas embrollada, a aramada egocéntrica. Por nós alimentada, por nós conformada. Desprezando acotío as loitas alleas. As loitas cotiás de cadaquén. As descoñecidas batallas que cada un emprende alén da nosa vulgar expectativa.