Sometidos non, de ningún xeito derrotados. Convencidos somos pola acollida do silencio. Negándose á capitulación, a fortaleza da escrita. O abrigo neste reduto de resistencia. Sermos aínda, no escenario ignorado polas olladas violentas. A carón do lume que non ameazan as présas. Nesta minoría necesaria, neste recanto apartado da rabia, que anhela terreos que lle acoutamos. Vixentes aquí, na raxeira do sorriso cómplice, que nos sostén ante a barbarie.
Por conseguinte, que hoxe teime o latexo en non someterse, en porfiar na utopía. Que insista a vida en contarse e descontarse, en diluírse plena, enfrontando días murchos, miradas exánimes. Rexeitando desde o alto os monstros que aganchan ávidos polos muros. Conspirando, malia todo, dan man da beleza, que traza en nós o esbozo dunha caricia salvadora. Dun aloumiño que agarda, se cadra na propia espiña.
A rúa de casas sen portas, os vans que conducen á ruína interior. Todo o que un xa non quere ser. A ausencia da brasa no medio da cinza. A boca do forno. A boca sen palabras pendentes. Sen o murmurio da esperanza.
Afogados os momentos de corazón emerxido, brincador en melodía. Anegados todos os tempos nos que un pretendeu ser, amar, plantar. Todo disipado. As faragullas dunhas letras nun caderno, testemuñas dun paso insignificante. O home sente, a pedra permanece. Que importa xa. O papel arde, podrece. O home arde, podrece. Que no conxunto axitado se dilúa un, irrelevante, mentres galopa teimuda unha conxunción de tebras, que pode importar. Que pode importar o que nun habite ou o que nas entrañas se forxe para ser desprezado. Insuficiente, nulo. Que pode importar xa a fornada, a leña de xesta, o rascadoiro. Que pode importar a boca do forno, silenciada, abandonada.
A necidade, é sabido, ten a lingua lixeira e o paso longo e a habitual falta dunha información veraz e obxectiva empurra a defender posicións, cando menos, cuestionables. Talvez se poida aceptar que a manipulación espallada desde certos sectores mediáticos teña efecto sobre mentes confiadas que acaban por crer a “realidade” que lles amosan. O oínte diana sostén posteriormente absurdas teses, converténdose en difusor dunha mensaxe que, en moitas ocasións, vai cargada de abxectas intencións e dunha crúa violencia que recolle acotío desde o sofá da casa. Porque violencia é utilizar un aparato de televisión, sirva o exemplo, para entrar nun fogar, ciscar nel mentira e odio, sen pudor, e abandonalo con paso silencioso e inocente.
Pode aceptarse, supoño, a coexistencia con individuos manipulados, aínda non sendo recomendable, mais non é permisible asumir os miserables modos duns medios convertidos en simples servos de poderosos amos. Medios sen escrúpulos de elites sen escrúpulos, que vilmente presentan a Israel como estado agredido con dereito a defenderse, obviando o exterminio que leva anos cometendo sobre o pobo palestino mentres o mundo occidental desatende continuas violacións dos dereitos humanos. A sociedade europea, entre tanto, escolle a indiferenza, dando continuidade ao seu imparable proceso de putrefacción moral. Corazóns petrificados ante a atrocidade, ante a negrura dunha inhumanidade que o tingue todo de dor e morte. Que tingue de sangue as vidas dos máis débiles mentres lle saca brillo ás balas do asasino.
A présa. O arrebato. Definidos no apuro, na carreira desnortada. Eu quixera determe, agretar eses muros que instauran o desconcerto dunha velocidade aceda. Quixera enfrontar toda imposición que me ate as mans, cunha mirada de puño ergueito. Firmemente escribir nas paredes un “non” cando ti me empurres. Regalarche o abismo cando decretes todo proceso que me impida amar lentamente. Facelo acendendo candeas cando me sinales escuramente. Debuxar un lugar de abeiro cando o teu vento rabioso me ameace e simplemente flotar sen marcos nen reloxos descontando.
No confín da palabra, nos lindes da historia propia, ser quen de amosar un sorriso a toda esa tristura axitada. E que, se cabe por un ínfimo momento, poidas entender que te trabucas cada vez que botas a correr, que te baleiras cada vez que te transformas na ferramenta acelerada que a outros rende homenaxe. Que te equivocas representando unha personaxe serva de todo o que non es.
Xa non me urxe atopar o debuxo entre os puntos. Todo ficará derruído. Pero antes será desprezado, taxado, vendido. E o home continuará coa súa velocidade mentres enceto un caderno. A primeira palabra: amodo. Porque sei que non hai ningún lugar ao que chegar.
