por Daniel Irimia Yáñez | Jul 19, 2017 | Creación

o lugar comesto polo dentame do silencio
entrar: un acto de reencontro con un mesmo
as pedras musitando
entre a fisura das tebras: o estertor do baleiro
posuíndonos
o cariz da estancia
unha ausencia impresa
e desmedida
nos adentros: a perfección
da xeometría dos espellos
ulcerados
como as contras: costuras de luz
como as ventas: transparencia de espectro
como o teito: límite de hélice
como o recordo: nicho de fundamento
airear unha casa: estercarse de luz
facendo levitar o instante
irmandar toda a poeira descarnada
matar a catarse
atopar algo que responda
entre o baluarte e o abismo
airear a casa dos avós
sempre foi
ollar o encarnado goleté da cerdeira
os torques dos castiñeiros
a fondura dun soño entre a proxección do val
volver ouvir
cantar as andoriñas
por Daniel Irimia Yáñez | Jun 7, 2017 | Autores/as, Creación

“Tener fuertes convicciones es el secreto para sobrevivir a las privaciones, tu espíritu puede estar lleno, incluso cuando tu estómago está vacío”
N. R. M.
ollo o teito
nel está redactada a consigna
apúntame unha frecha, a circular pegada das aves
o símbolo de Gerald Holtom
abrir as ás: cuadricularse
semella a derradeira partida de xadrez
a espuria magnitude do peón
o taboleiro: os negros, os brancos, os negros, os brancos…
metálica política intruíndose nas veas do país
baixo a ollada, xiro o pescozo
de esguello miro á esquerda, xiro o pescozo
de esguello miro á dereita; os barrotes
o corazón: os tulipáns
precisan frío pra xerminar
precisan a perfección do xeo; a dose cristalina
conmigo están as putas, os ladróns, os cocainómanos,
os membros do LGBT, os que cisman nun futuro…
os de abaixo
hoxe non atoparémo-la saída
mañá si
levámo-la dentro
somos nós
por Daniel Irimia Yáñez | Abr 22, 2017 | Autores/as, Creación

A Marcos Hermida e Herminio do Grueira; in memoriam.
ALAGADAS as pálpebras do soño perdido,
na transparencia azul que engana a esperanza
un poeta é unha lamia deglutindo o instante parido,
coa vertixe do lóstrego na súa pel
palpando o silencio desgarrado
por miméticos ecos de dor herdada,
un poeta é un fósforo declamando a hora dos ríos
que non volverán ferilo nas pedras irtas da linguaxe
pois cada polgada do seu ollar
irrompe coma unha crisálida
que xamais divisou outonar.
Ser poeta non é coñecerse a un mesmo
senón comprender o que un non é,
un home recatado, mentireiro compulsivo,
cariz de fraude cos vermes na boca,
manido cáncaro en primavera,
cifras e descifras o que non es
porque o estrato remanente da xenética
non é unha física amoral.
Aínda así, após das miñas melismáticas farsas,
chamade ao inferno que traia a incandescencia
das ascuas da furia, pois direivos realmente
o que un poeta é:
terra
terra
terra
terra
terra
terra
un millón duascentas mil veces terra,
terra de oso pulverizado
nutrindo a incerteza noutra carne.
E… AQUÍ ESTAMOS, amigos os poetas,
camiños longuísimos coma versos interminables;
que carallo queredes máis!?
(porque non despuntar a remanencia da miña irregular personalidade?)
que carallo queredes máis que coroar de loanza inmortal
a todos aqueles que nos amaron e nos deixaron?
NON, non bifurcarse nunha galla que estoura no silencio
é ser unha momia encinta de neurose,
emporiso deixádeme dicir con máis xenio que enxeño,
coa voz tersa en ollos azuis renovados,
que a vida é un resoar de morte:
un licor amargo bebido a grolos de inxustiza.
E despois de todo, cando o solpor musita co seu chasco,
sentirse un home que fala sen dicir nada,
ou perdón, aceptade as miñas introspectivas desculpas,
que lle fala á nada sumida no estertor do baleiro,
despois de todo o vivido:
ter no cálamo dos dedos
as persoas que te amaron,
que te seguen amando a pesar
da túa eterna impureza retrospectiva
de pasadas chagas pragada;
TER, na memoria as persoas
que estarabouzan na cicatriz do corazón,
pois sempre estiveron vivas.
por Daniel Irimia Yáñez | Abr 6, 2017 | Autores/as, Creación

FUXIRON silandeiras as pombas da esperanza
coa súa tregua palpándonos por dentro,
fuxiron das carballeiras que arelaron ser mencer
ou desexo exiliado do límite dos solpores.
Ta só quedou a cerna alustrada de certezas,
o sol, no seu devalar tremelucente, deitará unha paisaxe
por veces máis húmida cás canles do recordo,
por veces máis seca cás veas da memoria.
Da estancia que te xungue ao pasado, quedarás ti
coa túa íntima sombra de formigas preguiceiras,
coa túa exánime pedra cristalizando na melodía das pegas,
aquelas que sempre auspiciaron o lugar do encontro:
o teu primeiro papado de auga.
por Daniel Irimia Yáñez | Mar 7, 2017 | Autores/as, Creación

A Laura Mosquera e a todas as persoas que somos raras por prescrición
Lema plaxiado
celebrámolo ebrios,
daquela militaremos
na compaña do inframundo:
o único que nos comprende.
Any day of hangover
amarrei o lapis no pétalo dos dedos,
en preludio de tinta escorregada
desbotei a pluma:
púxenme a escribirche.
Trás de nós, existen sabas dérmicas
que agardan a derrota
do alcohol
que nos conserva.
Levamos na pel descritos
relustros rechamantes,
lastre repetido,
emanación lúgubre;
tatuadas cicatrices.
Eu mesmo, estudoso absorto
no catálogo de ausencias,
pregunteime se debería
expoñer á luz
tales sílabas,
e daquela
lembrei que levas no ombreiro dereito
a estrela do moucho cicelada
porque coñeces á perfección
o estarabouzo do depredador
que descende
nesta noite.
Eu labrei esta amizade,
porque es a única
que sorrí
ao rente
do chan.
E ti, competidora afouta
de cabelo sangrante,
prendes luz á beira dos carreiros,
pólvora sucada
sorriso desexoso.
E ti, nena,
coñeces o naufraxio interior
que levo agochado,
es encontro
de quen
me reflote.
E ti, miña nena,
autora musical
de pulcro violín
que aguzas
sonatas quasi una fantasía
en corda fretada,
vida integra;
verdadeira privación
da catástrofe
sólida.
E ti, miña ben querida veterinaria,
aprendiches a curar o xerme
do animal que levo dentro;
inseminas gargalladas.
E por ti, e para ti,
debo rematar provocándoche o sorriso,
coma cando aquel home ben amado
no adro da igrexa de Arcos
con ansias de feirante
che ofreceu,
a miña carne.
E remato xa, grande amiga,
confesándoche que andei na procura
dun retallo do pasado
onde non poida atoparte:
morrín no intento
dúas veces.
Remato, remato,
any day of hangover
resaca de rosa aceiruda,
da túa ledicia insomne:
aquela que procuro.
(Any day of hangover
resaca de esperanza,
desmedida inspiración)