Cicatriz

por Daniel Irimia Yáñez | Abr 22, 2017 | Autores/as, Creación

A Marcos Hermida e Herminio do Grueira; in memoriam.

ALAGADAS as pálpebras do soño perdido,

na transparencia azul que engana a esperanza

un poeta é unha lamia deglutindo o instante parido,

coa vertixe do lóstrego na súa pel

palpando o silencio desgarrado

por miméticos ecos de dor herdada,

un poeta é un fósforo declamando a hora dos ríos

que non volverán ferilo nas pedras irtas da linguaxe

pois cada polgada do seu ollar

irrompe coma unha crisálida

que xamais divisou outonar.

Ser poeta non é coñecerse a un mesmo

senón comprender o que un non é,

un home recatado, mentireiro compulsivo,

cariz de fraude cos vermes na boca,

manido cáncaro en primavera,

cifras e descifras o que non es

porque o estrato remanente da xenética

non é unha física amoral.

Aínda así, após das miñas melismáticas farsas,

chamade ao inferno que traia a incandescencia

das ascuas da furia, pois direivos realmente

o que un poeta é:

terra

terra

terra

terra

terra

terra

un millón duascentas mil veces terra,

terra de oso pulverizado

nutrindo a incerteza noutra carne.

E… AQUÍ ESTAMOS, amigos os poetas,

camiños longuísimos coma versos interminables;

que carallo queredes máis!?

(porque non despuntar a remanencia da miña irregular personalidade?)

que carallo queredes máis que coroar de loanza inmortal

a todos aqueles que nos amaron e nos deixaron?

NON, non bifurcarse nunha galla que estoura no silencio

é ser unha momia encinta de neurose,

emporiso deixádeme dicir con máis xenio que enxeño,

coa voz tersa en ollos azuis renovados,

que a vida é un resoar de morte:

un licor amargo bebido a grolos de inxustiza.

E despois de todo, cando o solpor musita co seu chasco,

sentirse un home que fala sen dicir nada,

ou perdón, aceptade as miñas introspectivas desculpas,

que lle fala á nada sumida no estertor do baleiro,

despois de todo o vivido:

ter no cálamo dos dedos

as persoas que te amaron,

que te seguen amando a pesar

da túa eterna impureza retrospectiva

de pasadas chagas pragada;

TER, na memoria as persoas

que estarabouzan na cicatriz do corazón,

pois sempre estiveron vivas.

Encontro

por Daniel Irimia Yáñez | Abr 6, 2017 | Autores/as, Creación

FUXIRON silandeiras as pombas da esperanza

coa súa tregua palpándonos por dentro,

fuxiron das carballeiras que arelaron ser mencer

ou desexo exiliado do límite dos solpores.

Ta só quedou a cerna alustrada de certezas,

o sol, no seu devalar tremelucente, deitará unha paisaxe

por veces máis húmida cás canles do recordo,

por veces máis seca cás veas da memoria.

Da estancia que te xungue ao pasado, quedarás ti

coa túa íntima sombra de formigas preguiceiras,

coa túa exánime pedra cristalizando na melodía das pegas,

aquelas que sempre auspiciaron o lugar do encontro:

o teu primeiro papado de auga.

Hangover

por Daniel Irimia Yáñez | Mar 7, 2017 | Autores/as, Creación

A Laura Mosquera e a todas as persoas que somos raras por prescrición

Lema plaxiado

celebrámolo ebrios,

daquela militaremos

na compaña do inframundo:

o único que nos comprende.

Any day of hangover

amarrei o lapis no pétalo dos dedos,

en preludio de tinta escorregada

desbotei a pluma:

púxenme a escribirche.

Trás de nós, existen sabas dérmicas

que agardan a derrota

do alcohol

que nos conserva.

Levamos na pel descritos

relustros rechamantes,

lastre repetido,

emanación lúgubre;

tatuadas cicatrices.

Eu mesmo, estudoso absorto

no catálogo de ausencias,

pregunteime se debería

expoñer á luz

tales sílabas,

e daquela

lembrei que levas no ombreiro dereito

a estrela do moucho cicelada

porque coñeces á perfección

o estarabouzo do depredador

que descende

nesta noite.

Eu labrei esta amizade,

porque es a única

que sorrí

ao rente

do chan.

E ti, competidora afouta

de cabelo sangrante,

prendes luz á beira dos carreiros,

pólvora sucada

sorriso desexoso.

E ti, nena,

coñeces o naufraxio interior

que levo agochado,

es encontro

de quen

me reflote.

E ti, miña nena,

autora musical

de pulcro violín

que aguzas

sonatas quasi una fantasía

en corda fretada,

vida integra;

verdadeira privación

da catástrofe

sólida.

E ti, miña ben querida veterinaria,

aprendiches a curar o xerme

do animal que levo dentro;

inseminas gargalladas.

E por ti, e para ti,

debo rematar provocándoche o sorriso,

coma cando aquel home ben amado

no adro da igrexa de Arcos

con ansias de feirante

che ofreceu,

a miña carne.

E remato xa, grande amiga,

confesándoche que andei na procura

dun retallo do pasado

onde non poida atoparte:

morrín no intento

dúas veces.

Remato, remato,

any day of hangover

resaca de rosa aceiruda,

da túa ledicia insomne:

aquela que procuro.

(Any day of hangover

resaca de esperanza,

desmedida inspiración)