FUXIRON silandeiras as pombas da esperanza
coa súa tregua palpándonos por dentro,
fuxiron das carballeiras que arelaron ser mencer
ou desexo exiliado do límite dos solpores.
Ta só quedou a cerna alustrada de certezas,
o sol, no seu devalar tremelucente, deitará unha paisaxe
por veces máis húmida cás canles do recordo,
por veces máis seca cás veas da memoria.
Da estancia que te xungue ao pasado, quedarás ti
coa túa íntima sombra de formigas preguiceiras,
coa túa exánime pedra cristalizando na melodía das pegas,
aquelas que sempre auspiciaron o lugar do encontro:
o teu primeiro papado de auga.