A Laura Mosquera e a todas as persoas que somos raras por prescrición
Lema plaxiado
celebrámolo ebrios,
daquela militaremos
na compaña do inframundo:
o único que nos comprende.
Any day of hangover
amarrei o lapis no pétalo dos dedos,
en preludio de tinta escorregada
desbotei a pluma:
púxenme a escribirche.
Trás de nós, existen sabas dérmicas
que agardan a derrota
do alcohol
que nos conserva.
Levamos na pel descritos
relustros rechamantes,
lastre repetido,
emanación lúgubre;
tatuadas cicatrices.
Eu mesmo, estudoso absorto
no catálogo de ausencias,
pregunteime se debería
expoñer á luz
tales sílabas,
e daquela
lembrei que levas no ombreiro dereito
a estrela do moucho cicelada
porque coñeces á perfección
o estarabouzo do depredador
que descende
nesta noite.
Eu labrei esta amizade,
porque es a única
que sorrí
ao rente
do chan.
E ti, competidora afouta
de cabelo sangrante,
prendes luz á beira dos carreiros,
pólvora sucada
sorriso desexoso.
E ti, nena,
coñeces o naufraxio interior
que levo agochado,
es encontro
de quen
me reflote.
E ti, miña nena,
autora musical
de pulcro violín
que aguzas
sonatas quasi una fantasía
en corda fretada,
vida integra;
verdadeira privación
da catástrofe
sólida.
E ti, miña ben querida veterinaria,
aprendiches a curar o xerme
do animal que levo dentro;
inseminas gargalladas.
E por ti, e para ti,
debo rematar provocándoche o sorriso,
coma cando aquel home ben amado
no adro da igrexa de Arcos
con ansias de feirante
che ofreceu,
a miña carne.
E remato xa, grande amiga,
confesándoche que andei na procura
dun retallo do pasado
onde non poida atoparte:
morrín no intento
dúas veces.
Remato, remato,
any day of hangover
resaca de rosa aceiruda,
da túa ledicia insomne:
aquela que procuro.
(Any day of hangover
resaca de esperanza,
desmedida inspiración)