A Marcos Hermida e Herminio do Grueira; in memoriam.

ALAGADAS as pálpebras do soño perdido,

na transparencia azul que engana a esperanza

un poeta é unha lamia deglutindo o instante parido,

coa vertixe do lóstrego na súa pel

palpando o silencio desgarrado

por miméticos ecos de dor herdada,

un poeta é un fósforo declamando a hora dos ríos

que non volverán ferilo nas pedras irtas da linguaxe

pois cada polgada do seu ollar

irrompe coma unha crisálida

que xamais divisou outonar.

Ser poeta non é coñecerse a un mesmo

senón comprender o que un non é,

un home recatado, mentireiro compulsivo,

cariz de fraude cos vermes na boca,

manido cáncaro en primavera,

cifras e descifras o que non es

porque o estrato remanente da xenética

non é unha física amoral.

Aínda así, após das miñas melismáticas farsas,

chamade ao inferno que traia a incandescencia

das ascuas da furia, pois direivos realmente

o que un poeta é:

terra

terra

terra

terra

terra

terra

un millón duascentas mil veces terra,

terra de oso pulverizado

nutrindo a incerteza noutra carne.

E… AQUÍ ESTAMOS, amigos os poetas,

camiños longuísimos coma versos interminables;

que carallo queredes máis!?

(porque non despuntar a remanencia da miña irregular personalidade?)

que carallo queredes máis que coroar de loanza inmortal

a todos aqueles que nos amaron e nos deixaron?

NON, non bifurcarse nunha galla que estoura no silencio

é ser unha momia encinta de neurose,

emporiso deixádeme dicir con máis xenio que enxeño,

coa voz tersa en ollos azuis renovados,

que a vida é un resoar de morte:

un licor amargo bebido a grolos de inxustiza.

E despois de todo, cando o solpor musita co seu chasco,

sentirse un home que fala sen dicir nada,

ou perdón, aceptade as miñas introspectivas desculpas,

que lle fala á nada sumida no estertor do baleiro,

despois de todo o vivido:

ter no cálamo dos dedos

as persoas que te amaron,

que te seguen amando a pesar

da túa eterna impureza retrospectiva

de pasadas chagas pragada;

TER, na memoria as persoas

que estarabouzan na cicatriz do corazón,

pois sempre estiveron vivas.