por Pilar Maseda | Feb 24, 2019 | Xeral
O único exército que debera existir é o da palabra. E cada ano somos máis disparando poesía.
Rosalía de Castro
MILITO EN TI
Daría canto soñei ser
Por un só dos teus pulsos
Perpetrar a poesía na vida
Os versos que quixen compoñer
eran un simulacro de fuxida
Temor nas noites de coitelos
Nos asubíos mediocres, bébedos
de ignorante cobardía.
Quero sair da casa que foi gaiola
Arrincar as portas e os barrotes
En rimas consoantes e libre pensar
Cos pés nus na aventura do sentir
Ceibar a ilusión,espir paseniño a alma viva
Sen medo voar coma unha andoriña
Quero saír da casa, agarimar o aire
Respirar osíxeno,
ser unha pequena lavandeira
Ollar a súa danza ecléctica
Escoitar os teus versos recitados
Tras as fiestras abertas
afirmados no poema da língua
Na irreverencia proclamada Matria
Daría canto soñei ser
Por un só dos teus pulsos
Morar na escravitude da dúbida
Son parte da túa insurxencia
Milito en ti na resistencia
Milito na retagarda subversiva
Coa voz do amor que aprendín de ti
Rosalía…
PILAR MASEDA BARRIO. ( Febreiro 2019 )
por Pilar Maseda | Ene 31, 2019 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Eu sei que ti me ves
E eu non te vexo
Sentado aí na fronte deste templo
Eu sei que ti me ves
Eu non te vexo
Sachando na horta,
gerra palestina do teu desvelo
Estás aí Tras do Poxigo
Tras do Poxigo da tribo
Onde todo foi comezo
Eu non te oio
Eu non te vexo
Cantas balas deben de impactar
nos meus tímpanos
para te poder ouvir berrar?
Cantas pedras teñen que me tirar
á cara e aos ollos para rachar o veo?
Eu non te oio
Eu non te vexo
Carrexando a vida onde fun parida
Entre seculares muros
Que choran a desidia
No esmorecemento
E seu que ti me ves
Eu sei que ti nos ves
Eu non te vexo
O medo enche o meu ouvido
de tebras sanguentas
E eu non te vexo
E eu non te vexo
Porque na auga que non bebo
non vexo máis que reflexos.
Pilar Maseda – Xaneiro 2019.
por Pilar Maseda | Nov 4, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Dende que non te escoito
a arrastrar os pés polo piso
un silencio de ausencia no infindo se fixo
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
a sinxeleza da túa voz de agarimo xa non sinto
a cantarme no berce boleros ao oído
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
á memoria do paterno regreso co vivido
no serodio pretérito a conversar contigo
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
tornan as bágoas co vento do exilio
acubilladas no abrigo do íntimo
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
chegas co nordés e o frío, paseniño
e ao carón da lareira botando leña te imaxino
Dende que non te sinto
Dende que non te escoito
aos vieiros da Matria que andamos xuntos lles sorrío
busco na acordanza o noso sorriso, igualitiño
Dende que non te sinto
Dende, dende, dende,
dende que non te escoito.
Dende que non te sinto.
Ti conmigo e eu contigo,
eu contigo e ti conmigo.
Dende que non te sinto.
PILAR MASEDA. 2018
por Pilar Maseda | Oct 9, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Que habemos de ser nós
Despois do naufraxio
Memoria de nao inerte
Lázaro resucitado
Esqueleto inerme
Na mímese do retrato
por Pilar Maseda | Jun 8, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Como podemos pedir os poetas a lúa
E non morrer de vergoña ante a barbarie de Alepo
Como chorar polo desengano do amor
En tanto milleiros de seres humanos
Están a ser subastados en cotas de acollida
Invisibles corpos afundidos no Mare Nostrum
Na miseria calculada por meritócratas impostores
Cal é a construción poética da insensibilidade
Como se escribe sobre a desidia e a vesania
Nos campamentos de exterminio de Gaza
Como se riman os versos arrítmicos
Na sociopatía colectiva en cotas mensuais
Na caridade sincopada en acrónimos de ONGS
Como podemos respirar tanto veleno
Mentres a natureza nos rodea de cadáveres
Que non computan nos PIBS
Nin nas conciencias adormentadas
Na endogamia irresoluble entre líneas imaxinarias
Na pugna polas gabias dos valados e os derregos
Mentres, o futuro afoga en prexuízos agónicos
Pilar Maseda
