Das extensas pradarías de Ávalon

por Daniel Irimia Yáñez | Jun 26, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral

Para o amigo Xabier P. Docampo: así gratitude e memoria na posteridade.

I

Sabemos do territorio. De como a infancia marca os corpos para configurar a filiación da carne. E bordeamos as lagoas, as extensas pradarías de Ávalon onde o froito se ofrece perpetuo. E bordeamos os sinuosos meandros do Minius, falamos dos cáncaros que circundan o leito: a certa distancia prudencial. Coñecemos a transhumancia da pel sobre o mineral que nos invoca.

Existe a radiografía da dor: esta precede sempre ao nervio. Os camiños da luz son premisa. Os camiños da luz son premisa. Pero a primeira luz procede do incendio, se é que define na implosión.

O frenesí das aves nas márdeas da Patria. Falo de como o lavanco aterra nos peitorís das regas de Riba da Insua. Falo das aves que evitan migrar por temor á muda. A muda na retina dos tempos.

Aquí un piar contra o holocausto do idioma.

Poñemos en pé o mercurio para acender unha estrela na memoria de todos os mortos que estercan os campos da Chá.

Non hai cesión, senón prevalencia: creme cando falo de historias que naufragan pero manteñen os mastros baixo as augas da barbarie.

A escrita repousa, reafirma, exércese a sabendas.

II

Sabemos do territorio. De como a infancia marca os corpos para configurar a filiación da carne. Ti filiación e territorio. Árbore que sostén a folla cando amence o frío.

Podes fitar o Sol e reflectir a luz de todos os nenos que impelen a lingua.

III

Coñecemos a túa temperatura. Quizais. Para que tan só os vestixios regresen nun calafrío.

Coñecemos o teu labio para que o resto da vida te amose en curvatura.

*Imaxe: Exteriores do cinema Imperial da Feira do Monte, onde pasou boa parte da súa infancia Xabier P. Docampo; amais de ser eixe pivotante da súa derradeira novela (A nena do abrigo de astracán).

corporis litterarum

por Daniel Irimia Yáñez | May 18, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral

“Afortunados os que temos pasado

e os que podemos recordalo en voz alta

os que non temos que pensar en silencio…”

NAO

que ritual iniciático rebela

os dourados estíos da linguaxe

e o significado virxinal da memoria?

é un campo de batalla onde os corpos florecen

magnificando a primeira forma de libertar o ar

alí pasamos a man pola espiga e intuímos o sangue

sen apenas alcanzar a carnalidade dun soño

que afiance o horizonte

alí curtimos a ollada

finxindo co rostro

a camuflaxe do terror

alí somos capaces de traizoarnos tantas veces

coma un se cre imperecedoiro

mais alí tamén xuramos que o medo é unha papoula

tamén somos capaces de erguernos

para atopar o deslinde

onde a hexemonía do corpo se pronuncie

como a luz que precede á brisa