por Pilar Maseda | May 30, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
SURREALISMO
Sobrevaloramos a morte
Cando o único que nos fai esmorecer
é o medo!
O medo que nos derrota ante as loitas
Perante as escaramuzas, nas batallas
Por iso é que hai seres
Que van morrendo en anaquiños, no silencio
E vidas que resisten e camiñan
En ousadas valentías fronte aos prexuízos
Sobrevaloramos a morte construída no egoísmo
Hai quen di que por iso os poetas
Agonían o seu eu lírico moribundo
E os analfabetos heterodoxos
Practicamos as rimas inadaptados ás normas
Sobrevaloramos a morte coma se fose a metáfora
Madita sexa, só é unha escusa!!
En tanto o tempo nos delata
E o progreso nos institucionaliza e nos retrata
Neste xogo de espellos
Que é vivir!!
E deixar vivir !!
Sobrevaloramos a morte coma se fose a fin
Cando somos milleiros de ratos xirando na roda
Na gaiola
De quen son as mans que nos sentenzan a galeras ?
por Pilar Maseda | Abr 25, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Gosto de ti meu
Gosto dos teus bicos quentes
coma agarimosa danza
das nosas mans percorrendo
os nosos corpos serodios
corpos inda cálidos
en clímax irreverentes
Gosto de acariñar o teu cabelo
entre os meus dedos
cando te afirmas ao meu corpo
mentres nos ollamos fixamente
sen máis palabras
que o roce da nosa pel
Gosto da nosa rebeldía
na madureza
buscando ás agochadas
lugares esquivó
nos intres de cortexo
e cómplices sorrisos
de desexo
Gosto de ti meu
Gosto de amarte
e que me ames
coma cisnes no amar eterno
en paisaxes furtivas
no temperado outono
do noso tempo
Gosto de amármonos
na lealdade e o respecto
en cómplice fidelidade
de íntimos sentimentos
con paixoal vehemencia
inconfesábel
Gosto de ti meu
por Pilar Maseda | Mar 7, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
REFLEXIÓN EN FEMININO DENDE A CHAIRA
Hai unha pandemia de ignorancia espallada polos camiños do progreso,
polas fiestras abertas nos mundos virtuais, nas habitacions pechadas sen respiros.
Onde o machismo e o patriarcado dominante, dende hai séculos, podre, polas dominacións bélicas e o rendemento económico da escravitude, negociando coas mulleres e cos diferentes, denominándonos seres débiles. Ao abeiro de Imperios, e das distintas relixións e correntes de pensamento máis opresoras ao longo da
historia.
Que van deixando un tufo a podremia e a gangrena machista onde só queda lugar para membros amputados.
Hai tempo que se vén notando dende os diferentes escaparates de cotío ese cheiro
fedorento que odia á liberdade, á igualdade que segue a mallar e abusar por norma,
sobre todo ás mulleres en tódolos aspectos da vida, incluso facéndonos a nós mesmas ofrecernos coma o produto ou subproduto á carta.
Con esa falsa impostura nos fotocools facendo imprescindible ler nos corpos femininos a súa firmeza e tersura para soñadores onanistas, coas imaxes das súas iconas.
E nos garitos do común, calquera beodo abafento pode calcular as medidas dos corpos femininos faltándolles ao respecto.
Hai un tufo nalgúns intelectuais que fai pensar que os narcisos están en flor todo o ano, que as rúas vístense de gala e alfombras vermellas para chamala atención das deprimidas, faltas de Serotonina e de espellos. Seguindo os estudos de mercado.
Por onde os adolescentes van pisando para ir ao instituto, aburríndose nas sestas de metodoloxías do século XX… coas programacións programadas do século XX…nos libros do século XX…
Cando a gramática perde toda a esencia entre sinónimos, hiperónimos e a sintaxis de aborremento.
Porque os quebrados racharon coas calculadoras e a álxebra e cousa de vellos, que non saben interrogar ao smarphone polo resultado dun problema, sen dar tantas voltas…
Preguntábame, por que, algún rapaz pasa horas facendo preguntas e logo di que non atura a filosofía…de nomes e anos, nomes e datas…de “chapatoria” sen diálogo socrático.
E agora… Só sei que non sei nada.
Mentres, nas prácticas do laboratorio os futuros homes, na súa idiotez adolescente, lles mandan fregar os cacharros ás cativas, porque os machos adoutrinados teñen que demostrar o seu poder cos puños e coa súa entreperna.
Agora… entendín que xa sei algo.
Logo de ter eu, vivido dúas xeracións, as mulleres aínda temos que loitar pola igualdade até que moitos individuos non usen os miolos, que están dentro do cranio. É o corazón, que está dentro do peito, protexido pola caixa torácica. Porque son os nosos bens máis prezados.
Sabendo que só temos unha vida propia, única, intransferible, nun corpo propio, que se vai delatando en queixa fría co tempo e que este, pasa máis rápido cun meteoro.
Que os séculos da nosa existencia como especie, xa van acadando o tramo final e non somos quen de defender a nosa igualdade coma seres humanos , só podo concluír nesta reflexión.
Que formamos parte dun fracaso, un grande fracaso social e vivencial.
…..PILAR MASEDA
por Pilar Maseda | Feb 15, 2018 | Autores/as, Creación, Xeral
Amoriño…
xuntos aprendimos
cal necesario é
o paso do tempo.
Sobrevivimos…
ás treboadas sen senso
náufragos amantes
nos espazos coñecidos
na memoria xa perdidos.
Amoriño…
mirémonos ós ollos
docemente
o meu sorriso
e teu por sempre
e lévote así… amoriño amado
no meu peito acurrucado.
Acórdate… De min…
se non chego
ao último instante…
Ao irrepetible momento,
que non volverá a selo.
Lembra… Se falto…
Que cos vagalumes me perdín
polos camiños do vento.
PILAR MASEDA BARRIO
por Pilar Maseda | Ene 16, 2018 | Autores/as, Creación, Novas
Os versos son voces doridas
que nacen do corazón.
Os versos son bágoas salgadas
que rolan coa emoción,
onde quedaron os poetas
sofridores destas causas.
Onde as nosas cantigas,
voces das nosas mágoas.
Podemos os bos humanos
acadar glorias perdidas…
Camiñando co destino
van as almas fuxidías
loitando pola vida
ao comezar cada día.
Na aira da casa vella
xuntamos veráns e invernos
días de primavera
outonos e castiñeiros.
Recenden a verde as camposas
nos abrentes silandeiros,
cantan os galos ao día
olen a terra os loureiros.
Limpa as legañas o sol
muxe a vaca no cortello
os cochos fozan no baño
comeza o día labrego.
Ao carón do pozo vello
ollamos pasar o tempo.
A beleza é a sinxeleza
que vive dentro do home
a beleza é a sinxeleza
que vive mentres non morre.
Arden os corazóns febles
nos avatares do día
arden as almas nobres
polos camiños da vida.
Choran a terra e os anos
imos indo…o paso canso.
Cántalles a nai aos homes
imos indo…sen descanso.
Mentres choran nos declives
as noites seu negro pranto.
Na aira da casa vella
lembrámonos dos antergos
na aira da casa vella
fuxindo dos malos tempos.
Hai un cantar na terra
que se escoita caladiño…
Vide ulir o meu aroma
de carpazas e de espiños
Vide ulir as miñas flores
polo monte paseniño
aromas de uceiras de cores
e labazas no camiño…
Ide xunto a mina vella ollar
o manto de terra deixada,
da man do home sen pena.
Ulen a verde as camposas
verde é a cor da espreranaza
ulen a verde as camposas
verde é a cor da nostalxia.
Hai un cantar na terra
que se escoita alén do ar
unha cantiga sinxela
que lle canta a nosa Chá.
Ren, son no mundo dos homes
chora a Matria con aldraxe
Ren, sen conciencia nin carraxe!!
PILAR MASEDA BARRIO