por María Xosé Lamas | Oct 17, 2017 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Cinsas, no cumio do desespero,
alí onde a vida xa non conta.
Grisalla orballando sobre a seca,
tinguindo de neutro os xéneros,
silenciando os matices na escoita
da monodia alporizada das charetas.
Cinsas de naturezas máis ca mortas…
cadaleitos de fragas,
mortalla de carqueixas,
velorios coas candeas acesas
alumeando as bágoas máis discretas,
resignadas ao comezo da nada
co salouco afumado no aire denso.
Cinsas no remol aínda quente das sospeitas
que adoecen no profundo das conciencias
e afondan con trades e coitelos
nutrindo unha utópica vinganza
coas armas da impotencia.
Cinsas que xamais agocharán os versos
coa choiva máis ansiada dos/as poetas.
*Autoría da Imaxe: Faro de Vigo
por María Xosé Lamas | Oct 5, 2017 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Tendemos pontes senlleiras acotío.
Pontes de táboas febles xa trazadas
polo vento nordés, pola xeada,
pola orde dos días fuxidíos.
Pontes que apodrecen polo inverno,
que secan no solpor do nú estío
e adormecen no outono xa cumprido
de solpores dourados, sempre eternos.
Pontes que hoxe precisan novos termos,
palabras escollidas na linguaxe
das horas que se esgotan na cordura.
Pontes desa madeira, cerna dura,
que co tempo non muda na súa imaxe
nin nas ideas que firmes sostemos.
Pontes imaxinadas nas paisaxes
nas que os “Irmandiños” aínda cremos.
por María Xosé Lamas | Oct 3, 2017 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
ESTRELA non FUGAZ
Non pretendían agarrar coas mans a lúa,
aínda que a luz de guía fora precisa
nesa noite que tinguía ao sol do día.
Só querían unha estrela, unha e núa,
para deixar prendida na bandeira.
Mais os sátrapas estaban á espreita
agardando a caída da escada,
ávidos da sangue temperada
dos castellers afeitos ás alturas.
Mans que termaban de corpos,
ombreiros que arrimaban palabras,
olladas que abrazaban as forzas máis humanas,
mentres as hordas de Sauron
esnaquizaban a dignidade e a cordura
na xornada en que todo remataba
con bágoas de ledicia e sorrisos de mágoa.
Hoxe a estrela continúa ondeando
sobre un ceo azul de triángulo equilátero;
hoxe apreixan orgullosos ese mastro
portador da esperanza na República.
por María Xosé Lamas | Sep 18, 2017 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Poesía en feminino, si, porque non existe o sexo, só o xénero.
Porque os determinantes el/ela xa non determinan nada se non queren.
Porque todos somos elas e todas, eles.
Neste entre lusco e fusco da ousadía sostéñome en ti que me comprendes.
En ti, muller, en vós-nós femias do mundo e da man da historia que sempre nos ignora
inventando crenzas e pecados indisolúbeis como o aceite en auga doce,
como a terra nai en uranio enriquecido.
Poesía en feminino, porque aínda tetas non rima con poetas,
a pesar das rosalías, das luces, das helenas, das xelas, das luísas ou das emmas.
Porque dos condutos seminais saen palabras escollidas,
metáforas sorprendentes, imaxes inigualábeis, alegorías fóra das dimensións aceptadas…
e das trompas de Falopio só óvulos sanguentos de refugallo en tres soles por lúa.
Poesía en feminino, porque esta noite, amor, non teño cefalea,
pero tampouco quero soportar o teu peso sobre min no berce dos teus soños,
nin escoitar sentencias como que son a “muller” da túa vida;
non sabes, ceo, o que desexaría ser a “persoa” que acotío te acompaña!
(e non penses que por iso te amo menos, son eivas da linguaxe, de seguro…)
Eivas da linguaxe, desa linguaxe sexista que empregamos día a día,
inconscientes do dano que fixemos no onte, facemos no agora e aínda faremos no futuro
cada vez máis incerto en igualdade a pesar das loitas por uns mínimos dereitos.
Mínimos con minúsculas en Times New Roman de corpo seis
-votos en referendos organizados polos mandatarios de quenda,
en comicios de partidos políticos non paritarios e paridos por homes de xeito incruento,
acceso ao traballo de fóra (e ao de dentro)
con salarios reducidos, sen a flor de sal reservada para os traballadores de oficio,
aqueles -eles- aos que pertence por dereito un posto, unha praza, un destino…
Poesía en feminino, porque a voz que se eleva até as alturas, nesta altura,
xorde de cordas de frecuencias curtas, aguda
como trade de aceiro que en formigón armado desexa penetrar,
como subela sutil que vai furando na cerna dura
até atopar a esencia da palabra que nomea, que adxectiva, que contén e que define
a existencia de nós para nós sempre nun neutro e plural que nos designe.
Poesía en feminino, para fornecer de epítetos aquilo que se extingue,
para inzar de vida canto medre no paraíso das ilusións que se dan por perdidas,
das realidades que esmorecen por falta da choiva (non aceda) restrinxida polos neboeiros xordos que non responden ás chamadas dende números secretos
e que vagan vagamente vagabundos coa bagaxe de bágoas agochadas
na equipaxe de seu, esquecida nalgunha estación á deriva.
Poesía en feminino que hoxe agromou do humus deste sotobosque estruturado
en loas, en lembranzas, en prestixios, en nomes e homes concienciados,
en donas produtoras, reprodutoras, fecundas en texturas,
en poemas, en verbas escollidas que agora escoita o noso espírito afectado.
***
Lembro unha Sinfonía nº 1, “Ruptura lírica” en Re Maior, Opus doce
no seu terceiro movemento (Tipo minueto de sonata ternario), sección terceira (Re-exposición da Sección I, sen repeticións) que así dicía:
Tres .
Tres de veo en triángulo cumprido
sobre a fermosa face agochada baixo a tea luída.
Tres de trío
por catro de cadrado,
de cela autorizada, permitido serrallo
onde as flores tenras murchan esquecidas
das agullas do tempo en reloxos parados.
Tres por catro de danza non bailada,
de ritmo non sentido, de calada
boca rindo
inquedanzas perdidas nese abismo
machista, decadente e consentido
por poderes absurdos, dominantes
das conciencias detidas no divino,
na falacia integrista soterradas,
baixo o peso de aceiro das olladas
dos imáns de mans longas e engurradas
que prolongan as túnicas raídas
e colocan os burkas sobre as vidas.
Tres por catro, sen présa, mais lixeiro,
rematado no seu ton principal:
na denuncia que ascende contra o vento
dende as cordas da voz en espiral.
***
Poesía en feminino, se seguimos penduradas da esperanza
entre fíos de araña enmarañados, mais cumpridos, enormes contra o tempo,
fortes – por veces- contra a nada,
mais, febles se pretenden encadear a nosa loita.
Poesía en feminino, agora, xa, facendo historia.
María Xosé Lamas
16-9-2017
