Tendemos pontes senlleiras acotío.
Pontes de táboas febles xa trazadas
polo vento nordés, pola xeada,
pola orde dos días fuxidíos.
Pontes que apodrecen polo inverno,
que secan no solpor do nú estío
e adormecen no outono xa cumprido
de solpores dourados, sempre eternos.
Pontes que hoxe precisan novos termos,
palabras escollidas na linguaxe
das horas que se esgotan na cordura.
Pontes desa madeira, cerna dura,
que co tempo non muda na súa imaxe
nin nas ideas que firmes sostemos.
Pontes imaxinadas nas paisaxes
nas que os “Irmandiños” aínda cremos.