por María Xosé Lamas | Jun 11, 2017 | Autores/as, Creación
Sentín o gong anunciando a hora de mergullarnos no mar dos soños
a través dese río que flúe a pesar de si mesmo,
partindo do silencio, sempre do silencio
-orixe e fin da palabra enfiada e feita verso.
Tamén a claridade do metal percutido coas xemas dos dedos,
a carimba, os axóuxeres, as canas, o pandeiro…
Sons apreixados coas mans, sementados a eito,
mesturados co aire temperado do alento
dunha frauta e un clarinete baixo tinguidos de outono.
E no centro a voz de Eva, o seu veludo acariciando lento
a cor escintilante dos sentimentos que, ás veces sen dono,
revoan polo aire buscando un centro
no que aniñar, aínda fugazmente e sen pretexto.
E fiquei namorada da súa palabra, da súa dozura, da súa maxia, do seu talento…
hoxe tan preto!
Soñarei acotío coa súa luz difusa que convida ao desexo
das verbas de meigallo, da súa ollada que adoro porque ve dende dentro
e coa súa trade máxica afonda até o núcleo e dá alimento
aos sentires máis orfos.
Grazas, por todo!
por María Xosé Lamas | Mar 11, 2017 | Autores/as, Creación
Música, palabra, aceno,…, arte no hall do teatro.
Non son precisas tarimas, caixóns negros nin panos de veludo vermello.
Só facianas e voces, sentires profundos e bágoas e risos a eito.
O acto, único, por senlleiro;
as escenas, multiplicadas en espazos,
por sorpresa e suxestivas, abranguían un ambiente de festexo
no que as lembranzas campaban ao seu aire de memoria en memoria.
Canta amizade e agarimo! Cantas horas gozadas na mellor compaña!
Canta maxia…!
Cantos rostros ausentes e presentes
debuxados cos pinceis do agradecemento!
Cantas vidas dun “second life” contaxioso en cada nova tempada;
peza a peza urdindo a tea de Penélope, facendo e desfacendo,
mais medida xa en decenios.
Estreiteces, avatares, ditas, desgustos, aplausos,
nomes que van e que veñen,
que se achegan, que experimentan, que agora permanecen
dando consistencia ao que un día foi proxecto desexado.
Dende aquel seis do once do dous mil seis en que naceu para medrar,
día a día, despois dalgún aborto benquerido e bagoado.
Hoxe é presente xa maduro e será futuro con certeza!
Feliz aniversario, Escola Municipal de Teatro!
por María Xosé Lamas | Mar 5, 2017 | Autores/as, Creación
Ponte da Arrábida
Desde a ponte de Luís I, percebe-se ao longe;
também desde a Foz do Douro.
A ponte, de formigão grisalho,
sem enfeites nem adornos em sua feitura.
Hoje resplandece com as cores da noite
-azuis, verdes, rosadas-
a brilhar no escuro do poente
com o valor de velho passo entre as ribeiras.
É o sentir novo que acolhe o brilho, agora
guardado em verbas que se ouvem no latir das ondas
nessa foz tão profunda e verdadeira.
Na companhia de irmãos, de almas gémeas,
percorro passo a passo as aguas todas
com a mirada em repouso e a vida plena.
