Cinsas, no cumio do desespero,

alí onde a vida xa non conta.

Grisalla orballando sobre a seca,

tinguindo de neutro os xéneros,

silenciando os matices na escoita

da monodia alporizada das charetas.

Cinsas de naturezas máis ca mortas…

cadaleitos de fragas,

mortalla de carqueixas,

velorios coas candeas acesas

alumeando as bágoas máis discretas,

resignadas ao comezo da nada

co salouco afumado no aire denso.

Cinsas no remol aínda quente das sospeitas

que adoecen no profundo das conciencias

e afondan con trades e coitelos

nutrindo unha utópica vinganza

coas armas da impotencia.

Cinsas que xamais agocharán os versos

coa choiva máis ansiada dos/as poetas.

 

*Autoría da Imaxe: Faro de Vigo