por martinho | Ago 7, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Publicacións, Xeral
A SAUDADE DA IALMA é o novo poemario que editamos no #EstraperloCulturalia. Branca Villar Alvariño é a autora, unha poeta desa estirpe diazcastriana daquelas terras guitiricense, concretamente de Labrada, que tenhen no camiño real da Granxa e do vello mosteiro unha arteria directa ao corazón do Vilariño.
Labrada é tamén poesía, poesía do corazón da terra e poesía con nomes de mulleres que como Luz Campello García remexen no inventário do proibido e afondan na saudade da ialma. Branca, nasceu poeta, poeta saída da terra á que tanto amou o seu pai, Antón María Villar Cancelo, un histórico loitador da patria que deixou na sua filla a encomenda desa ialma que só a partir é quen de transmitir.
Branca Villar forma parte desa estirpe chairega e Guitirica de novos poetas que non poderían ser outra cousa porque nas súas veas, ademáis de sangue circula a mesma ialma de Diaz Castro e a terra que agroma froitos e versos floridos.
Así no Estraperlo Culturalia, estamos honrados de dar cabida a tanta criación e moito máis si ven desa terra Labrada.
Desfrutade, pois, desta saudade da ialma nos versos de Branca Villar Alvariño, no seguinte enlace.
por martinho | Ago 7, 2018 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
MEU SONHO FAMILIAR
Por vezes tenho um sonho muito estranho e pungente
De uma ignota mulher, que eu quero e que ela me quer,
E que não é, é certo, uma única mulher
Nem bem outra, de fato, que me ama e que me sente.
Pois é que ela entende o meu coração, transparente
Para ela só, ai!, não é um problema qualquer
Só pra ela, e a minha testa pálida, se quiser,
Chorando, ela mudaria em frescor envolvente.
É castanha ela, quiçá loira ou ruiva? Isso ignoro
O seu nome? Eu lembro que ele é doce e sonoro,
Como os amantes que a vida exilou para além.
Sua olhada é igual à duma estátua antiga
Com uma voz distante, calma e séria ela tem
As seguras inflexões de muda voz amiga.
MON RÊVE FAMILIER
Je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D’une femme inconnue, et que j’aime, et qui m’aime,
Et qui n’est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m’aime et me comprend.
Car elle me comprend, et mon cœur, transparent
Pour elle seule, hélas ! cesse d’être un problème
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême,
Elle seule les sait rafraîchir, en pleurant.
Est-elle brune, blonde ou rousse ? — Je l’ignore.
Son nom ? Je me souviens qu’il est doux et sonore,
Comme ceux des aimés que la Vie exila.
Son regard est pareil au regard des statues,
Et, pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L’inflexion des voix chères qui se sont tues.
(De Poèmes saturniens, Vanier, 1902, Œuvres complètes, volume I (p. 15).).
http://www.larousse.fr/encyclopedie/data/images/1003862-Paul_Verlaine.jpg
