Cicatriz

por Daniel Irimia Yáñez | Abr 22, 2017 | Autores/as, Creación

A Marcos Hermida e Herminio do Grueira; in memoriam.

ALAGADAS as pálpebras do soño perdido,

na transparencia azul que engana a esperanza

un poeta é unha lamia deglutindo o instante parido,

coa vertixe do lóstrego na súa pel

palpando o silencio desgarrado

por miméticos ecos de dor herdada,

un poeta é un fósforo declamando a hora dos ríos

que non volverán ferilo nas pedras irtas da linguaxe

pois cada polgada do seu ollar

irrompe coma unha crisálida

que xamais divisou outonar.

Ser poeta non é coñecerse a un mesmo

senón comprender o que un non é,

un home recatado, mentireiro compulsivo,

cariz de fraude cos vermes na boca,

manido cáncaro en primavera,

cifras e descifras o que non es

porque o estrato remanente da xenética

non é unha física amoral.

Aínda así, após das miñas melismáticas farsas,

chamade ao inferno que traia a incandescencia

das ascuas da furia, pois direivos realmente

o que un poeta é:

terra

terra

terra

terra

terra

terra

un millón duascentas mil veces terra,

terra de oso pulverizado

nutrindo a incerteza noutra carne.

E… AQUÍ ESTAMOS, amigos os poetas,

camiños longuísimos coma versos interminables;

que carallo queredes máis!?

(porque non despuntar a remanencia da miña irregular personalidade?)

que carallo queredes máis que coroar de loanza inmortal

a todos aqueles que nos amaron e nos deixaron?

NON, non bifurcarse nunha galla que estoura no silencio

é ser unha momia encinta de neurose,

emporiso deixádeme dicir con máis xenio que enxeño,

coa voz tersa en ollos azuis renovados,

que a vida é un resoar de morte:

un licor amargo bebido a grolos de inxustiza.

E despois de todo, cando o solpor musita co seu chasco,

sentirse un home que fala sen dicir nada,

ou perdón, aceptade as miñas introspectivas desculpas,

que lle fala á nada sumida no estertor do baleiro,

despois de todo o vivido:

ter no cálamo dos dedos

as persoas que te amaron,

que te seguen amando a pesar

da túa eterna impureza retrospectiva

de pasadas chagas pragada;

TER, na memoria as persoas

que estarabouzan na cicatriz do corazón,

pois sempre estiveron vivas.

Camiños da Chaira. Contando as pegadas Celtas.

por Ana Mar Fraga Rábade | Abr 18, 2017 | Autores/as, Creación

Faremos camiño xuntos,percibiendo cada castro, cada camiño da nosa terra.

Achegandonos a historia, retrocedemos 5.000 anos ata o Neolítico, para atopar os premeiros protagonistas  desta viaxe, no tempo da historia Celta na Terra Chá, onde as premeiras comunidades ergueron monumentos megalíticos. Nós os chairego contamos cunha herdanza valiosa. 

A historia da Terra Chá,  remonta ata os asentamientos celtas, dispón do maior castro de Galicia, ó de Vila dona, onde podemos ver as pedras de cuarzo ” seixos ” presentes nas paredes de calquera cada galega antiga.

Turberas na serra do Xistral, paisaxe de néboas e brañas, con cultura e identidade propias, tradicións locais baseadas nas crenzas celtas.

Terra Chá, berce doscanteiros do megalítico, testemuñas do pasado, onde os secúlos sen o camiño, estancados na Idade Media, permiten viaxar no tempo, recunchos segredos onde soñar misterios e son, paisaxes salvaxes, máxicas fragas, ritos e lendas, feiticeiras terras, cero a lareira, camiño e memoria tapados pola néboa, esperando á terra dunha longa noite de pedra.

Fermosos humedais verte bágoas na alma, onde as lágoas teñen as máis fermosas lendas, sendo as pedras libros escritos que contan a historia, un pobo ten memoria e lembra, terra de castros, de cruces de pedra, sol e lúa fantaseando pregando polas hordas salvaxes, hoxe orgullo dun pobo valente, arte na pedra.

Dende a ribeira ata os máis altos cumes, lugares de acubillamento colectivo, bisbarra do mundo, un bo finai para un longo percorrido, cada monumento non está feito nun lugar calquera; senón en puntos enerxéticos da terra, a maneira dos do corpo humán.

CAMIÑOS  DA  CHAIRA.

Entra viaxeiro por un carreiro estreito, na Chá dos meus devanceiros,  máxico feitizo dunha néboa, sombra que ven de lonxe, dos castros e dos bidueiros, berro dun pobo, golpe de ferreiro.

Camiño retorto onde a Moura agarda, arca feita de bicos, no medio das follas os trasgos agardan, paisaxe que vai máis aló das lendas, Galicia atemporai, contos das avóas ao carón da lareira, murmurio de vento que vive na maxia dunha lenda galega.

Noite escura laio da pedra, pasatempo dun soño entre auga e herba.

Ana Mar Fraga Rábade.