por martinho | Feb 22, 2017 | Creación
Sentiuse débil, vulnerábel coma un raparigo que viña de perder algo moi prezado e que, por máis que teimase, xa non conseguiría substituír. Moi dentro de si, desexaba que aquilo nunca tivese acontecido. Ollaba para ela alí tirada, talvez nun estado semellante ao dun moribundo. Nin sequera ousaba situarse á súa beira. De lonxe, cismaba no que podía sucederlle en canto descubrisen aquel delito. Seu pai, un experto avogado, xa lle tiña advertido que cando alguén cometía un quebrantamento da lei, xulgábano e, se resultaba condenado, obrigábano a cumprir unha pena, incluso de prisión. Imbuído naquel nefasto pensamento estremeceuse o seu corpo, igual ca un xunco. Sobre todo, pola carga tremebunda adherida a cada sílaba do substantivo ‘prisión’. A súa cabeza negou varias veces nun aceno de desesperación. De ningún xeito aturaría tal repulsivo castigo. Odiaba comparecer diante dun xuíz, que, con seguridade, fitaría para el coa mirada severa dun individuo castigador e, ao descubrir a súa culpa, non amosaría ningunha clemencia cara a el. E, para rematar, sentenciaría o seu ingreso no cárcere, sen posibilidade de fianza nin de outra clase de redención. Ademais, a opinión destrutiva que se iría conformando no pensamento da xente que o coñecía e que, antes de saber do seu delito, o tiñan por unha boa persoa, arruinaría a súa incipiente reputación. Daquela, cavilou nun rumbo distinto para o seu futuro. Definitivamente, non tiña necesidade de enfrontarse ás poutas depredadoras da xustiza. Con determinación, mais guiado pola prudencia do sixilo, apañou os anacos da figura de porcelana que escachara ao caerlle das mans, carretounos nunha presada polo sombrizo corredor que o encamiñaba até a cociña, onde se apurou a agochalos con cautelosa malicia no fondo do caldeiro do lixo.
por Emilia Martínez Fuentes | Feb 20, 2017 | Autores/as, Creación
QUIXERA FACER UN VERSO CO TEU NOME… Quixera facer un verso co teu nome, ese nome que fala da terra e dos montes, dos rios e das carballeiras. Ese nome que está pendurado das pólas dos salgueiros, á veira dos regatos de augas craras, que escapan mansas por entre as pedras. Quixera facer un verso co teu nome, ese nome que me lembra as raices da miña nenez, as amoras das silveiras, os carreiros cheos de xeada, ese none, que me sabe a herba recen segada, a arume de pinos verdes e xestas, ese nome, de brétema polas mañans, que nos beizos,faise melodía doce e tenra, feita por mil campaiñas, tocadas por mil fadas… Quixera facer un verso co teu nome, que sabe a sal nos meus beizos, a brisa deste mar que nos envolve, que nos enche de frescura. Quixera facer un verso co teu nome, ese nome que fala dunha terra nosa, dunha nai, sempre agarimosa chea de dozura, ese nome que se escoita no cantar das anduriñas que veñen de lonxe, ese nome que eu amo, ese nome é o teu: GALIZA. (Emilia Martinez)
por Emilia Martínez Fuentes | Feb 20, 2017 | Autores/as, Creación
Tempo de inverno
cheo de nostalxia…
días de brétema, sen sol,
nubes negras que presaxian
chuvia e frío
caen as follas, todo se volve murchio
e triste,
pingas de auga tras os vidros
de ventanas que non teñen dono
brétemas espalladas sin xeito,
arrecendo de humidade, nai terra,
vexo chover,
e eu agardo, coma a rosa na roseira,
a lonxana primavera,
esmorecida e trémula: eu tamén iverno!!!!
por Daniel Irimia Yáñez | Feb 19, 2017 | Autores/as, Creación
Aos refuxiados
No traxe do armario que me agarda cada día
hai unha sorte fútil de raíces antergas,
é a terra brava do reencontro.
Pero ti, meu irmán, levas na fronte a estrela do silencio libertario
e abasteces as lagañas doutra noite que agocha a súa presa,
cando osmas o rostro mouro do regreso.
Eres un líder.
Eres líder das cousas que peneiran outra terra sen límite,
alma de crisálida, celme de luz
na paisaxe desnortada.
Meu irmán, será certo que o apelido deste verso
é a sílaba cicelada na catástrofe sólida
da túa civilización?
Non asintas,
eu xa ouvín o eco da pouta da barbarie
e seguidamente abrinche a miña porta,
porque agora compartimos a xistra interior,
o frío dos cravos desterrados,
o carazo afogado na pel das pálpebras;
o xerme da primeira morte.
Meu irmán -avergóñame dicilo-
telo camiño do odio escrito na fronteira condensada,
progresiva alocución de morte
progresiva alocución de morte
progresiva alocución de morte,
e ofrécenche mantenza opípara,
cualificados impolutos da desidia
cualificados impolutos da desidia
cualificados impolutos da desidia,
non lles adicarei outro verso
porque non saben intuír o enigma do abismo.
Abrinche a miña porta e terás outra poesía, meu irmán,
xa que as palabras afloran das cousas
e aquí, cando menos, as cousas teñen teito.
Terás outra poesía absorta no exilio do impasse,
na antese da rosa,
na pel do vento de namorado,
na pluma clara de laverca asidua;
no aroma que desprende o solpor do horizonte.
Eu sei, meu irmán, que somos propagación da cripta
na cerna de carballo podre,
mais, por iso mesmo, meu irmán,
o tempo labra en nós
ocos suficientes
prá que volvan
aniñar as pombas.
por martinho | Feb 18, 2017 | Novas
Un dos máximos expoñentes da denominada Arte Povera, o grego Jannis Kounellis faleceu onte ós 80 anos de idade. Representante dese movemento artístico de natureza crítica que supuxo unha mudanza radical na década dos 60, polo uso de materiais considerados coma “pobres” (madeira, rocas, telas, follas, carbón, terra, etc,, carentes, polo tanto, de valor. Nas súas obras, Kounelis utilizaba obxectos tales coma animais vivos, lume, terra, tea de saco…. Chegou a cambiar o marco dos seus cadros por marcos de camas, portas, ventás; sen esquecer que tamén utilizou os propios edificios das galerías de arte e de instalacións industriais coma espazos integrados na súa obra. E todo iso co pretexto de procurar unha conexión da arte coa natureza, a sociedade e a actualidade.
Foi un artista infatigábel e as súas obras foron expostas nos máis importantes museos do mundo: Tate Modern Galley de Londres, o Guggeheim de Nova Iorque, o Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía e a Bienal de Venecia. Aínda que foron moitos outros os lugares e as citas artísticas nas que destacou a súa presenza.
Co seu pasamento, se cadra, a Arte Povera fica un pouco máis pobre.
