Sentiuse débil, vulnerábel coma un raparigo que viña de perder algo moi prezado e que, por máis que teimase, xa non conseguiría substituír. Moi dentro de si, desexaba que aquilo nunca tivese acontecido. Ollaba para ela alí tirada, talvez nun estado semellante ao dun moribundo. Nin sequera ousaba situarse á súa beira. De lonxe, cismaba no que podía sucederlle en canto descubrisen aquel delito. Seu pai, un experto avogado, xa lle tiña advertido que cando alguén cometía un quebrantamento da lei, xulgábano e, se resultaba condenado, obrigábano a cumprir unha pena, incluso de prisión. Imbuído naquel nefasto pensamento estremeceuse o seu corpo, igual ca un xunco. Sobre todo, pola carga tremebunda adherida a cada sílaba do substantivo ‘prisión’. A súa cabeza negou varias veces nun aceno de desesperación. De ningún xeito aturaría tal repulsivo castigo. Odiaba comparecer diante dun xuíz, que, con seguridade, fitaría para el coa mirada severa dun individuo castigador e, ao descubrir a súa culpa, non amosaría ningunha clemencia cara a el. E, para rematar, sentenciaría o seu ingreso no cárcere, sen posibilidade de fianza nin de outra clase de redención. Ademais, a opinión destrutiva que se iría conformando no pensamento da xente que o coñecía e que, antes de saber do seu delito, o tiñan por unha boa persoa, arruinaría a súa incipiente reputación. Daquela, cavilou nun rumbo distinto para o seu futuro. Definitivamente, non tiña necesidade de enfrontarse ás poutas depredadoras da xustiza. Con determinación, mais guiado pola prudencia do sixilo, apañou os anacos da figura de porcelana que escachara ao caerlle das mans, carretounos nunha presada polo sombrizo corredor que o encamiñaba até a cociña, onde se apurou a agochalos con cautelosa malicia no fondo do caldeiro do lixo.
O PESO DA CULPA
