por martinho | Ene 26, 2017 | Xeral
Parou baixo a proxección luminosa daquel farol. Na friaxe da noite non buscaba a súa quentura, senón a evocación de lembranzas que o trasladaban a un tempo xa remoto no que un chorro de luz perseguía os seus xestos namentres el debandaba por escenarios teatrais representando roles de alguén que non era el. Enfronte, entre a tépeda escuridade, centos de miradas asexando a súa acturación. E, para rematar, o agasallo do aplauso final. Nunca cavilou en que aquel tempo de luz e ovacións, de gloria e protagonismo, ían fuxir do seu carón, abandonando nel, coma se fose un despoxo. Mais, sen decatarse, liscou coma animal escorrentado. E, daquela, veu a crueldade da insignificancia, a losqueada do abandono. O silencio do desprezo. Por iso, detivo os seus pasos debaixo da caricia luminosa do farol, agardando, se cadra, escoitar o eco dos derradeiros aplausos. Emporiso, nada resoou no ventre da negrume exterior que flanqueaba o seu camiño. Entón decidiu avanzar até perderse naquela selva da indiferenza.
por martinho | Ene 25, 2017 | Xeral
Deitábase a tarde entre lenzos de friaxe. Anicouse diante daquel corpo que repousaba na súa cadeira articulada. Achegou o seu rostro á altura dos ollos cansos del e faloulle preguntando.
-Sabes o teu nome, papá?
A pregunta sinxela, mais cargada de funesto simbolismo.
El, coa mirada tesa, mastigou con dislálica lentitude as letras e dixo:
-Urbano.
O nome foise esfarelando na polpa dos beizos coma folerpas de neve antiga, que se derretía nunha tráxica quentura.
-E lembras quen son eu, papá? Como me chamo?
Aquela mirada hierática debilitouse amodo e no peirao dos beizos afogou a posibilidade de calquera son; namentres, negaba coa cabeza e os ollos pechábanse coa cruel inercia de non achar as respostas.
O solpor respiraba invernía.
por martinho | Ene 24, 2017 | Xeral
E algún día mesturaraste coa terra,
a mesma que tremía de paixón
entre as folerpas dos teus dedos.
Namentres, segues na loita…
Que ves cando abres os ollos?
Talvez, o cataclismo da negrume
que se abalanza contra ti
até posuírte con lasciva crueldade.
ou, talvez, percibes as imaxes dun tempo
que nunca foi teu
ó que xa non pertences.
Mais ti teimas, despois de nove décadas,
buscas nese diálogo coas sombras
unha presa de terra
para que a súa fragrancia te orballe nas meixelas
e volvas sentir que es ti
andando as corredoiras que levan ós Tarreos
onde fendemos outra vez a carne dun leiro
cun arado de vertedeira ou de ferro
(ou de veso como din os que van de cultos ou de normativos,
eses que nin a ti nin a min nos ensinaron a falar esta lingua
que mamamos pola pel),
e mentres ti termas do arado
e lle afalas a dúas vacas indómitas
eu chamo delas para que non se saian do rego,
“ven vaca, ven”, a túa voz resoa na inmensidade do vilar…
Mais xa sentes que non es ti, papá,
agás un corpo coa memoria revellida
que, por veces, non che deixa lembrar quen son eu,
ese alguén que busca pintar un sorriso
na túa face impertérrita,
nin quen é ela, esa muller que anda ó teu redor,
que non ten paraxe,
que se enfada porque non entende que o fado da vida
se asañase contigo,
que ri e que fala sen tregua para que o silencio
non a mergulle no abismo da soidade,
esa muller que anda, tras máis de doce lustros,
roubando anacos dun tempo esvaído para gastalo ó teu carón,
porque si, porque lle peta,
e que lles (nos) importa ós demais.
A Chaira recende a friaxe
que entumece os sentimentos,
a neve dos teus dedos esperta a mirada da memoria:
óense voces polo vilar,
a terra berra paixón baixo a rella do arado.
Péchase a corredoira.
Ti segues na loita…
