HENKO. A mirada de Miguel Díaz
Título: XEADA
Percorrer, entre a néboa pingona, o estrondo que te despraza, que te desemboca no abismo da desmemoria. Que converte en cinza os últimos anacos dun amor espido que baila na xeada.
HENKO. A mirada de Miguel Díaz
Título: DE AUGA
Ás veces necesito que se deteña, no disparo ou na mirada. Nunha pausa sólida, a pesar da fugacidade de todo momento. O silencio calmo que me fala. E falarme. Falarme en ti e que ti te fales en min. Que nos ispamos no calado ou na palabra, cos pés metidos na auga fresca e a fervenza vestíndonos co seu sorriso de orballo.
Ás veces vénme ben que te achegues e que me axudes a desprenderme da coiraza. E entregar as miñas armas á túa boca e que as cuspas na corrente. E que me entregues as túas feridas para percorrelas cos dedos do amor de auga que che debo.
HENKO. A mirada de Miguel Díaz
Título: TRAZO
Estar en ti, sen un sentido de pertenza. Sinxelamente definido á beira dos teus trazos. Nos límites dispostos polo teu movemento. Nese territorio no que a túa sombra se expresa. No que me golpea a luz que che cae das mans.
HENKO. A mirada de Miguel Díaz
Título: CORENTA MIL
Xa sei que ocorre. Xaora. Que vén así definido e que non queda máis que aceptalo. Que chega o contratempo violento e que nos queda unha expresión adusta de baleiro e incomprensión. Que ficamos perdidos, dándolle voltas a un nobelo que nos fere. Xa sei que si, que prontas están sempre as navallas, afiadas na súa expresión devoradora. Ben sei de que falas. Todo iso que chamas vida e comparas coa batalla. Que veñen, ás veces, mal dadas. Capear o temporal e todo iso. Obrigado erguerse trala lostregada. Sei que é o que hai e corenta mil caralladas. A vida, seica. Coas súas trapalladas.
Seino ben. Pero cala.
HENKO. A mirada de Miguel Díaz
Título: FÍSGOA
No contexto do desencanto, trazabamos unha físgoa que cuestionaba a desesperanza. E probablemente diso trataba, de proxectar unha danza que puidera sosternos, aínda, nun exercicio de voluntario desapego co que espreguizarnos. Co que distanciarnos do fastío e contrarrestar unha velocidade opresora que pretendía impornos formas que nos diluían. Que nos privaban da singularidade. Que guillotinaban as mellores expresións coas que podiamos regalarnos.
No contexto do desencanto, teimabamos en crer, a pesar de todo, na físgoa. Pola que entraba a luz procurando o noso encontro.