Sábeo quen treme de medo sen aparente motivo. Unha presenza ameazante que te abanea, que te invade para consumirte. Sábeo quen sofre perda, quen sofre terrible perda, quen de súpeto se ve privado de piar fundamental. Sábeo quen non atopa as bágoas cando as precisa, quen as encontra cando non as chama. Sábeo quen coñece fonda tristura indefinible que non é quen de sacudir. Sabe da dor quen a padece. Cadaquén ao seu encontro de xeito distinto.
Sábeo e coñece os danos un mesmo, os danos que provocan os cambios. Quen o sufriu sabe a que sabe a amargura, a desfeita imparable que nos elimina. Que abate e derruba partes de nós que non volverán. Quen se viu axitado por cruel violencia, sabe o que é afogar en día soleado. Sabe que cando un regresa desa terrible negrura, non o fai sendo quen era.
Ti sabes que o sei. Eu sei que o sabes. E abre o día e un vese empurrado a encetar un bolo, a abrir outro rego, a erguerse coa caída da folla. Un vese irremediablemente empurrado a sorrirlle a un mundo de navallas e caricias, de violencia e pétalos, de despedidas e esperanza.
Miro todo. Retrato parte. Lonxe, preto. Onte ferida, hoxe bagaxe.
A miña fe sobrevive na proximidade, na nervadura da folla. No acto de asomarse á invisible presenza da molécula. Na fonda curiosidade que me esperta o que sendo non se reflicte.
Mais tremo tamén na liña, inalcanzable e non sempre definida, do horizonte. Na paisaxe latexante que aparece ao recuar, no retroceso necesario para relaxar a mirada, para habitala con outras perspectivas. No exercicio preciso para contemplar o conxunto dunha beleza tecedora de pontes que desde aquí non podo tocar. Pontes que me falan, ás costas, de quen xa non son, despois de atravesalas. Pontes que desde a distancia locen a maridanza extinguida do meu pronome a carón dun verbo asombroso. Nunha fugaz conxugación na que fun percorrido polas xemas da galaxia.
Sometidos non, de ningún xeito derrotados. Convencidos somos pola acollida do silencio. Negándose á capitulación, a fortaleza da escrita. O abrigo neste reduto de resistencia. Sermos aínda, no escenario ignorado polas olladas violentas. A carón do lume que non ameazan as présas. Nesta minoría necesaria, neste recanto apartado da rabia, que anhela terreos que lle acoutamos. Vixentes aquí, na raxeira do sorriso cómplice, que nos sostén ante a barbarie.
Por conseguinte, que hoxe teime o latexo en non someterse, en porfiar na utopía. Que insista a vida en contarse e descontarse, en diluírse plena, enfrontando días murchos, miradas exánimes. Rexeitando desde o alto os monstros que aganchan ávidos polos muros. Conspirando, malia todo, dan man da beleza, que traza en nós o esbozo dunha caricia salvadora. Dun aloumiño que agarda, se cadra na propia espiña.
Cando esperto xa me observan insaciables as feras, amosando todo iso que desde fóra destrúe o de dentro. Sinto e calo e ceibo un anhelo. Frouxa palabra, desposuída. Que pode importar. Levidade. Corazón que se achega á rendición das armas. Que falar xa, se ninguén agarda. Fraxilidade na insignificancia. Que importa que eu ame se a pinga cae, se o amor remata e as tebras quedan ouveando. Se o verbo agoniza. Se a voz se debilita na circunstancia.
Que pode importar, non? Mais se cabe importa. Un paporroibo canta nas arterias da aurora e a melodía esvara polo resío da noite. Un paxaro cre que todo importa. E, despois de todo, talvez estea atinado.
A rúa de casas sen portas, os vans que conducen á ruína interior. Todo o que un xa non quere ser. A ausencia da brasa no medio da cinza. A boca do forno. A boca sen palabras pendentes. Sen o murmurio da esperanza.
Afogados os momentos de corazón emerxido, brincador en melodía. Anegados todos os tempos nos que un pretendeu ser, amar, plantar. Todo disipado. As faragullas dunhas letras nun caderno, testemuñas dun paso insignificante. O home sente, a pedra permanece. Que importa xa. O papel arde, podrece. O home arde, podrece. Que no conxunto axitado se dilúa un, irrelevante, mentres galopa teimuda unha conxunción de tebras, que pode importar. Que pode importar o que nun habite ou o que nas entrañas se forxe para ser desprezado. Insuficiente, nulo. Que pode importar xa a fornada, a leña de xesta, o rascadoiro. Que pode importar a boca do forno, silenciada, abandonada.
