HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: MIRÁMONOS

Mirámonos, amor,

no que xa non somos.

E asemade somos

mirados polo abismo.

Polo abismo estendido

de ollos interrogadores.

Polo abismo que ignora

que non temos respostas.

Que aínda non ou xa non.

E que as que posuímos

forman parte do espazo

que acedo nos observa.

Que nos observa xélido

coas súas cuncas baleiras.

Que observamos efémeros

cos nosos ollos ardentes.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: ASUBIANDO

O verso e o amor, na súa expresión torpe, insuficientes. Se cabe pola súa limitación, sexa en modo, tempo ou dimensión. O verso e o amor, con potencial infindo pero acotío debuxados con trazo dubidoso, en esbozo inútil, en expresión indecisa. Temerosos ambos, reducidos a un tecido infame de situacións que os devoran. O verso, teimudo pero exiguo. O amor, persistente pero silenciado. Os dous da man, asubiando na primavera, como asubían as flores da cerdeira neste oído meu desencantado pero insurrecto.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: EXPECTATIVA

En nós habita e non fóra, a substancia que nutre a decepción. Nun proceso de espera e esixencia que non sempre é xusto con quen non dá. Porque non pode dar, porque non o ten, porque non sabe, porque non quere, porque non debe, porque non o ten que dar… Coas mans nosas embrollada, a aramada egocéntrica. Por nós alimentada, por nós conformada. Desprezando acotío as loitas alleas. As loitas cotiás de cadaquén. As descoñecidas batallas que cada un emprende alén da nosa vulgar expectativa.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: AGARDA

Estiramos, estirados, os tempos de espera. Na procura de momentos que talvez nunca asomen. Na actitude de agarda, co desencanto acedo presente, imos definindo pasos. Pasos que tamén nos definen mentres nos afastamos co anhelo de achegarnos, cando seguimos coa semente no peto mentres nos distanciamos. Cando confiamos no sentido de orientación dun amor perdido nun labirinto.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: TOXO

Algunhas marionetas, pobre delas, crense con vida propia, inconscientes da súa insignificancia.

Existen individuos que comparten esa característica, son como bonecos desleigados amosando toda a súa estupidez mentres ondean oufanos un trapo alleo e imposto, válido unicamente para esparexer odio e necidade -en perigosa mestura-.

Son os idiotas desenraizados, alimentando a deturpación da palabra, que se cren moderados pero só saben bourear, que cren razoar pero só esbardallan. Expertos en ditar sentencia, ceiban a súa mediocridade nun espectáculo lamentable de incultura continuamente exhibida. Ancorados nun ruín desprezo polos que si entendemos outra forma de construír país, de sentirnos pobo.

Ante os domados e submisos, ante a súa repugnante negación, sostense o noso puño ergueito, leal, honesto. Ante a súa traizón, a nosa teima na boca que non cala, na saliva íntima dunha verdade fonda, de noso, que aínda soña con florear, como hoxe florea o toxo entre o desapego á terra dos imbéciles e escuros.