Título: A PLUMA
Quixérao pronunciar pero árdeme na boca. E cando o verbalizo xa só é cinza.
O que ocorre xa é un todo en dilución, unha secuencia de procesos anuladores.
Quizais sentir sexa só iso. Lanzar un barco de papel ao baleiro. Deixar caer no alcatrán unha semente inútil. Percibirse a un mesmo como a pluma do paxaro que se solta do animal e pousa na cuberta dun barco abandonado. Unha pluma que aínda canta o que aprendeu do paxaro.
Título: OCOS DE AUSENCIA
Os camiños que emprendemos alónganse en reviravoltas e cada paso que damos semella afastarnos máis do que procuramos. Construímos, trementes, unha figura desconxuntada. Un crebacabezas incompleto. E acabamos por respirar neses ocos de ausencia, nesa predisposición de baleiros.
Nada posuímos. Soamente un cesto baleiro e famento, que se desfai desde dentro. Un furado no fondo do peto. Un paxaro morto no intento. Nada posuímos e algo inmenso énos achegado pola morte do desexo. Porque nada é para ser posuído. Por iso nos espimos na beleza sen tocala, do mesmo xeito que a beleza nos ispe tocándonos. Por iso descartamos o camiño recto, para medrar lonxe dos atallos, para diluírnos en meandros.
Título: BARCO
Galopa. Galopa, si. Unha confrontación conquista o efémero. Galopa a miña boca na túa ausencia. E galopa a túa ausencia na borda en chamas. E eu, que son cinza, berro e pronuncio un barco. E, co barco que declaro, galopa o silencio. E polo silencio agancha unha mirada. E na sombra que che debo, a auga traza un fío, un abismo, unha liña tecida de nada.
Título: DISPARO
Houbo un momento. Un reloxo de area conxelado. Amar nese intervalo. Nunha tregua filtrada entre a treboada, unha fuxida desprezadora do aramado.
E logo rompeu o espazo, o lenzo preparado rachou dun bandazo.
E seguiu a obra. Cabalos aloucados, galopar no escenario. Volveu o ruído, a batalla terrible, a palabra perdida.
E entón, de novo retornar ao soldado. Fusil, escudo. Pólvora disposta, famenta bala. Achégase alguén na noite e non hai pregunta. Só disparo
Título: DESCABALGA
Pregúntome que fica en pé tralo publicado. Un ego absurdo, danzando nun escenario sobre o que, probablemente, ninguén repara. Queda a obra, supoño, desprazada e desprezada.
Pode que alguén a nomee de cando en vez, como quen nomea un papel engurrado tirado no chan, que con indiferenza patea. Mírao, como roda, desprovisto de todo anhelo.
Talvez agoche unha carta de amor que se desfará coa chuvia. A ninguén lle importa a quen vai dirixida nin por quen firmada. Un sentimento descabalga, rendido, exhausto, sen esperanza.