A présa. O arrebato. Definidos no apuro, na carreira desnortada. Eu quixera determe, agretar eses muros que instauran o desconcerto dunha velocidade aceda. Quixera enfrontar toda imposición que me ate as mans, cunha mirada de puño ergueito. Firmemente escribir nas paredes un “non” cando ti me empurres. Regalarche o abismo cando decretes todo proceso que me impida amar lentamente. Facelo acendendo candeas cando me sinales escuramente. Debuxar un lugar de abeiro cando o teu vento rabioso me ameace e simplemente flotar sen marcos nen reloxos descontando.
No confín da palabra, nos lindes da historia propia, ser quen de amosar un sorriso a toda esa tristura axitada. E que, se cabe por un ínfimo momento, poidas entender que te trabucas cada vez que botas a correr, que te baleiras cada vez que te transformas na ferramenta acelerada que a outros rende homenaxe. Que te equivocas representando unha personaxe serva de todo o que non es.
Xa non me urxe atopar o debuxo entre os puntos. Todo ficará derruído. Pero antes será desprezado, taxado, vendido. E o home continuará coa súa velocidade mentres enceto un caderno. A primeira palabra: amodo. Porque sei que non hai ningún lugar ao que chegar.
En achega, o teu corpo. Que non rendido. E o meu, en entrega, que non submiso. En efémero encontro de seres fugaces, que se saben perecedoiros. Que se eternizan nun amor inexacto, que medra coas espiñas que fican nos dedos despois dunha tarde na breña. Sabemos, por tanto, que toxos e silvas forman parte da historia que no solpor talvez calamos, que na noite talvez contamos. Ou viceversa.
O momento, na súa exclusividade, dispón o singular. O que xa non poderá ser copiado. No segundo que se define e se amosa. Que se ispe e marcha. Nunca somos os mesmos despois da caída da folla. Distintos trala caída dunha folla única. Fenecemos con cada latexo, mais cada latexo vencéllanos a todo mentres o vento folga, mentres o vento sopra.
Acéndense os versos que aínda me habitan e non son quen de agarralos. Soños vagalume na noite das silveiras. Agochado brillo da esperanza. Teño no bico un bico desprendido. Teño no peito as acrobacias do felgo. Na boca, un murmurio que asoma aos beizos e te procura. Agroma na humidade. Semella próximo a estoupar e, porén, non é quen de se falar. Non son quen de pronunciarme en ti. E non sei onde pousar esta sensación que renxe na saliva do silencio, afundida na barafunda da túa ausencia.