O IEU presentou no IES do Camiño de Palas o calendario do 2024 con textos e ilustracións da fauna da finca de Quintas de Palas de Rei, na que se vai construir a fábrica de celulosa de Altri. Os textos son do noso socio Xurxo Mouriño, os debuxos do alumnado do IES do Camiño e a coordinación de Hilda García Cabanas. Imprimiremos máis exemplares. Máis información en http://ieu.gal/presentacion-calendario-de-fauna-da-finca-de-quintas-palas-de-rei/
Por outra parte, a asociación O Sorriso de Daniel publicou tamén un calendario de 2024 sobre o patrimonio de Palas de Rei, neste caso de Vilar de Donas para conmemorar o 800 aniversario da súa fundación. As fotografías, como en anos anteriores, son de Soledad Felloza. Podedes mercalos en librerías ou online. Unha información máis completa en http://osorrisodedaniel.blogspot.com/
ESPECTÁCULO DE NARRACIÓN ORAL E MUSICAL PARA CRIANZAS ENTRE 4 E 10 ANOS, ESTE SÁBADO, DÍA 9, ÁS 17 HORAS, CON CAXOTO E OS SEUS GRANDES ÉXITOS
Neste ano 2024 Caxoto fai 20 anos enriba dos escenarios contando contos. En todo este tempo o conto foi o principal ingrediente do seu traballo… mais non o único! Se os contos foron o sal, a música foi a pementa. A través das cantigas tradicionais, dos xogos musicados, dos instrumentos peculiares,… , Caxoto foi xuntando todo un amplo repertorio musical que vai desde o jazz chairego de Manuel María, á bossa nova mariñeira, pasando pola nosa rica tradición musical e as cantigas infantís de toda a vida. E todo co mellor acompañamento musical posíbel: gaita, pandeireta, ukelele, whistle, acordeón, birimbao, xilófono,… Para celebrar na Casa-Museo Manuel María as dúas décadas vivindo do conto, Caxoto fai unha selección de todas estas cancións, contos e xogos neste “Grandes éxitos 2004-2024”. Para asistir ao espectáculo é necesario reservar (billete 2 euros) no enderezo electrónico contacto@casamuseomanuelmaria.gal ou no whatsapp 698177621
Despois de varios días sen moitas ganas de facer nada, esa mañá espertou con máis ánimo. O tempo axudaba, cálido e solleiro, escoitábase o canto dos paxaros e unha suave brisa traía o aroma das rosas do xardín. O primeiro que fixo foi tomar unha ducha refrescante. Á miña idade, case oitenta anos, non hai mellor pracer, o paso do tempo non perdoa, pensou.
Xa ben arranxado e vestido co seu traxe impoluto, coidadosamente lavado e pasado a ferro na lavandería de Marcos, dispúxose a tomar o seu almorzo habitual: zume de laranxa e café con leite acompañado dun par de galletas e dúas torradas con marmelada e manteiga. Máis de corenta anos almorzando o mesmo. Era un home de costumes fixos, reacio a cambiar.
Cando se deu conta, xa eran case as once da mañá, así que saíu a pasear pola cidade. Quince días pechado na casa, agás para comer no bar de Víctor, a uns cen metros da súa casa, facían que se atopara estraño. Por un momento estivo a piques de dar a volta, pero a mañá estaba tan boa que decidiu continuar o camiño. Aínda que máis espelido que días atrás, a morriña comezou a apoderarse del, o pasado aparecíalle en cada casa, tenda e recuncho da rúa. Non puido resistilo e dirixiuse ao que durante tantos anos fora o seu despacho de avogado. Pasóuselle pola cabeza subir e relembrar vellos tempos, pero ao final desistiu; só coñecía a Emilia, e poida que nin esa estea, xa que se non se xubilou ten que estar a punto. Deixou a rúa que tantas veces pisara e dirixiuse cara á Praza Maior. O banco no que adoitaba sentarse estaba baleiro, sacou un pano do bolso da chaqueta e sentouse enriba del. Ao pouco tempo, empezaron aparecer algúns coñecidos: Luís da Fonte, Amalia de Conturiz, Pepe, o barbeiro… Saudárono con alegría e curiosidade: Qué bo verte!, Qué foi da túa vida?, Pensabamos que morreras… Despois, falaron do tempo, das cousas que cambiaron desde que eran nenos, da primavera que xa estaba aquí… Ata que Luís sacou o tema das eleccións a piques de celebrarse. E comezou a discusión. El, que sempre fora de esquerdas, na ditadura do Partido Comunista e agora do Socialista, non aguantou máis. Todos, agás Amalia, eran de dereitas, polo que para non amargarse o día, despediuse e marchou cara ao parque de Rosalía.
A mañá estaba realmente agradable e o parque era un dos seus lugares preferidos, polo que non había mellor lugar ao que ir e aproveitar para ler algo á sombra dun castiñeiro de indias ou dunha sequoia; a estas horas da mañá, non adoitaba haber moitos visitantes. Palpou a chaqueta, e si, alí estaba o libro no bolso, non o esquecera. Mentres se foi achegando, comezou a lembrar os bos momentos que pasara cando estudaba no Instituto Masculino o vello bacharelato de sete anos e máis tarde o PREU; logo marcharía para Santiago facer dereito, pero sempre que regresaba á cidade non podía faltar a visita obrigada para de paso asomarse ás costas e botar unha ollada ao Miño, ao seu paso polo barrio de San Lázaro. Foi así, precisamente, unha tarde de verán, extasiado, ollando o pai dos ríos como coñeceu a Sofía, que cunha cámara de fotos inmortalizaba aquela fermosa paisaxe. Como pasa o tempo! Desde ese día, xa non se separaría dela ata que un cancro de mama lla arrebatou.
O primeiro que fixo ao chegar ao parque foi visitar os parrulos. Coñecíano ben e segundo o viron correron cara a el. Sacou do peto unhas migallas de pan, que sempre leva consigo, e deullas. Os pobriños, como brincaban de contentos e agradecidos!
Alí, a carón do estanque, á sombra da sequoia, volveu meter a man no peto e sacou o libro: “Aires da miña terra” de Curros Enríquez. Abriuno ao chou e comezou a recitar: Aí vén o maio/ de frores cuberto… Realmente case non precisaba de libro, a maioría dos poemas sabíaos de cor e gustáballe recitalos silandeiramente. Tras recitar media ducia, lembrouse daquel soneto que escribira para o bardo de Celanova hai xa uns cantos anos. Houbo un tempo en que todos os días escribía algún poema, pero que nos últimos anos deixara de facelo. Secasí eses versos ficaran para sempre gravados no seu maxín:
CURROS ENRÍQUEZ
Na rúa San Roque, en Celanova,
Século dezanove, xa mediado,
Quen de Galicia sería cruzado,
A primeira luz verá, feliz nova!
Manuel Curros Enríquez, nomeado,
Cantor de poesía corrosiva,
Do laicismo e da terra abandeirado
Contra a ignara doutrina represiva.
Aínda se escoita o vello e o sapo,
So branco luar, con forza berramos:
Nin foros, nin cregos, de amos libertos!
Fuxide, fuxide, vermes noxentos,
Liscade xa, triunfantes carrapatas.
Que ao fin sexa ceibe esta terra nosa!
Mirou o reloxo.Que rápido pasara o tempo, case as dúas da tarde! Gardou o libro e, apurando o paso, emprendeu o regreso á casa. Lentellas e pescada a romana agardaban no bar de Víctor.
O Instituto de Estudos Chairegos, continuando cos actos programados para o primeiro trimestre do ano, organiza o xoves 7 de marzo de 2024, ás 20:00 horas, na Casa da Cultura de Vilalba, a proxección do documental “AS SILENCIADAS”, realizado por PABLO CES, con guión do propio Pablo Ces e de AURORA MARCO, que levou a cabo un importante traballo de investigación sobre o tema, e que estará presente no acto para facer a introdución ao documental así como participar na charla-coloquio posterior á súa proxección. A presentación correrá a cargo de Marisa Barreiro, presidenta do Iescha.
O terceiro LP da banda muradá, o máis “cañeiro” ata o momento, consta de nove temas, entre os que se inclúen os sinxelos Blaster W4U e Rue Franklin
Comeza a conta atrás para a posta en marcha de La máquina del buen rollo. O terceiro e agardado novo LP de The Rapants, a banda que despunta no marco do panorama musical galego, xa ten data de lanzamento e as súas novas creacións verán a luz o xoves 14 de marzo. O disco, “máis tranqui pero máis cañeiro que os anteriores”, e do que o grupo salienta a produción e o seu son, “moi próximo ao que o público pode escoitar en directo”, estará dispoñible tanto nas principais plataformas dixitais coma en formato físico. La máquina del buen rollo é a nova creación de Matías, Samu, Xanma e Xaquín, o cuarteto muradán que asina algúns dos temas máis bailados do pasado verán, como La favorita ou O Avión. Este mes de marzo publica o seu novo traballo discográfico, do que xa se coñecen os dous primeiros avances: Blaster W4u, e Rue Franklin. Agora, en tan só quince días, poderanse escoitar as outras sete cancións que completan o álbum, un traballo no que conviven as letras e os estribillos “de estilo rapante”, e que destaca pola variedade estilística ao servizo da música disco, do baile e, como reza o propio nome do álbum, ao cabo, “do bo rollo”. Así, se con Blaster W4u -o primeiro sinxelo do LP- The Rapants sorprendía ao público cun tema animado, que deixaba entrever o ambiente disco e bailable do álbum -que semellaba un punto de inflexión respecto a O corasón como un after-, coas guitarras de Rue Franklin amosaba que o rock máis enérxico e característico do grupo, recoñecido pola forte conexión que establece co público nos seus directos, estaría moi presente en La máquina del buen rollo. Precisamente esta era a intención da nova produción, gravada por Paco Loco nos seus estudios de Puerto de Santa María o pasado mes de outubro: conseguir plasmar a enerxía que The Rapants desprende sobre o escenario e que é o seu sinal de identidade. ‘La máquina del buen rollo’, ao vivo Algúns dos temas do novo disco de The Rapants soarán, como avances, o 9 de marzo en Bruxelas, durante a celebración do festival EmigraSon, mais non será até o 23 de marzo cando teña lugar a festa de presentación oficial do disco, cuxas entradas “voaron” a mañá na que se puxeron á venda: os billetes para a Sala Capitol esgotáronse aos 15 minutos. A resposta do público provocou que a banda reservara, inmediatamente, unha segunda data no recinto o domingo 24 de marzo. As entradas para esta nova cita vendéronse, na súa totalidade, en menos de dúas horas. A banda muradá afronta o 2024 cunha chea de concertos xa confirmados, como a súa participación no Ourensound, Surfing The Lérez, Portamérica, SonRías Baixas ou Osa do Mar, entre outros. Ademais, é finalista nos Premios Mestre Mateo do audiovisual polo videoclip de Fai tempo, e é candidata aos Premios MIN da Música Independiente en sete categorías: Mellor artista emerxente, Mellor videoclip, Mellor directo, Mellor álbum de pop, Mellor álbum en galego, Mellor produción musical e Mellor letra orixinal. Tracklist ‘La máquina del buen rollo’
1. Meu Cariño 2. Tuenti
3. Blaster W4u4. A Lus 5. Rue Franklin 6. Chusma Riders 7. Novio Imaginario 8. Country Asesino 9. Cando Pensa En Min Autoría e produción: The Rapants. Gravado e misturado en Paco Loco Recording Studios (Puerto de Santa María, Cádiz).
É a primeira vez que a compañía de Culleredo participa en FETEN, a veterana feira de artes escénicas para público infantil que este ano celebra a súa 33ª edición
‘Kyoki’ poderá verse en sesión dobre o xoves 29 de febreiro no Centro de Cultura Antiguo Instituto ás 16.30 e ás 18.30 horas
A compañía Elefante Elegante está a ultimar os detalles antes de presentar en Xixón o seu espectáculo Kyoki o vindeiro xoves 29 de febreiro. A peza dos creadores María Torres e Gonçalo Guerreiro forma parte da programación de FETEN 2024 (Feria Europea de Artes Escénicas para Niños y Niñas), un dos encontros máis importante do sector que está a desenvolver a súa 33ª edición ata o 1 de marzo na cidade asturiana. O público poderá gozar de Kyoki en dúas funcións no Centro de Cultura Antiguo Instituto, ás 16.30 e ás 18.30 horas, este xoves 29.
O equipo de Elefante Elegante desprázase a Asturias logo de se coñecer que optan a varios galardóns na vindeira celebración dos Premios María Casares polo seu labor en Un hotel de primeira sobre o río, unha produción do Centro Dramático Galego (CDG). Así, María Torres e Gonçalo Guerreiro optan ao premio á mellor dirección de movemento, Carolina Díguele ao de vestiario e Guerreiro tamén está entre aos candidatos ao premio polo espazo escénico.
UNHA OLLADA LÍRICA
O alzhéimer desde unha perspectiva poética e cómplice é o fío condutor de Kyoki, unha viaxe emotiva da infancia á vellez a través da memoria; unha obra de linguaxe xestual cómica e reflexiva sobre o esquecemento e a soidade. Protagonizada por María Torres, baixo a dirección de Gonçalo Guerreiro, Kyoki-palabra que significa “demencia” en xaponés- é unha creación destinada ao público infantil e familiar a partir dos 5 anos. Trátase dun espectáculo sen palabras que reúne artes do movemento, artes plásticas e unha rigorosa sintonía dos xestos coa música instrumental orixinal. Na historia están presentes tres personaxes -a avoa, a súa filla e unha doutora-, todas elas representadas pola actriz protagonista. O espazo escénico está construído para evocar ao mesmo tempo unha casa, un hospital e a rúa. Deseñada para funcionar como o lenzo dun pintor, a escenografía é un fondo estético que pouco a pouco é habitado polo corpo da intérprete e polos obxectos por ela manipulados, co obxectivo de manter sempre viva unha composición pictórica xerada por formas, cores e movementos. O fondo azul con liñas que se cruzan de xeito irregular en ángulos rectos está dotado de varias aperturas camufladas, que permiten a entrada e saída de innumerables elementos escénicos, o que provoca suxestivos e reveladores efectos sorpresa.
SOBRE A COMPAÑÍA
Elefante Elegante nace do desexo de desenvolver unha linguaxe plástica, poética e universal que non dependa exclusivamente do texto e que permita indagar sobre temáticas de carácter social e existencial. As súas creacións xorden do diálogo do teatro físico coa danza, a música e as artes visuais. Os espectáculos de Elefante Elegante están baseados na relación do corpo co espazo e reflicten unha rigorosa investigación de xestos, movementos e imaxes.
O xogo teatral baséase no traballo plástico dos intérpretes e na súa constante interacción cos elementos escenográficos. A narrativa das accións físicas varía entre a abstracción do movemento bailado e a construción da trama teatral. O corpo contén en si mesmo todos os segredos e revelacións dunha posta en escena que se fundamenta na organicidade do dispositivo escénico e na dinámica pictórica da organización do espazo sonoro e literario.
A compañía foi fundada por María Torres e Gonçalo Guerreiro no 2000 e residiu os primeiros anos en Bélxica, ata instalarse en Galicia no 2007. O grupo comezou como un proxecto experimental do que facían parte actrices e actores de diferentes países europeos. En escena, cada intérprete falaba a súa propia lingua. Ese foi o motor para iniciar a súa práctica arredor do xogo corporal. Actualmente, Elefante Elegante ten a súa sede no concello de Culleredo (A Coruña), onde é compañía residente. Os seus espectáculos foron recoñecidos con varios premios María Casares desde o ano 2013.
