Andanzas do Suso de Lameliña A SEREÍÑA DE COPENHAGUE
A SEREÍÑA DE COPENHAGUE
Odio eterno á pequena serea de Copenhague. Foi ela quen esnaquizou os meus soños de nenez. Pequena si, pero non tanto como prometían os contos, ho! Que só se ve un penedo e cabezas de xaponeses e xaponesas disparando fotos sen descanso. Un auténtico escándalo.
A primeira vez que fun e a vin, que gran decepción! Saín de alí pitando camiño do primeiro pub para beber unha Calsberg e quitarme de enriba a xenreira que me corroía.
Aquela noite, entre vapores de cervexa e rancores, soñei que era un deses vándalos que se adican a cometer falcatruadas nos monumentos e mobiliario urbano e que cun spray descargaba toda a miña furia nunha mensaxe:
Desgraciada, que es unha desgraciada… e pensar que cheguei a estar namorado de ti!
COPENHAGUE
Ao cabo duns anos, volvín de novo,
e a pequena serea seguía alí,
impávida…
aturando aqueles efémeros pero intensos
feixes de luz.
Pero xa non estaba o chinés da rúa Stroguet,
xa non estabas ti,
agardando a que rematara de xantar,
para botarme unha filípica en contra
dos efectos nocivos do alcohol.
Xa non estaba o bar de Miguel, nin
aquel pub onde cantabamos “As canoiras* de Abres”…
Ao cabo duns anos, volvín de novo,
e a pequena serea seguía alí,
e cansei de beber cervexa,
e cansei de escoitar jazz…
Mais xa non estabas ti.
*Pola parte do Occidente de Asturias e a Mariña, chámanlle “canoiras” ás mulleres que polo mes de setembro, cando marchaban os veraneantes, ían darse os nove baños de rigor.
