Este sábado proxección do programa DESERTORES DO ASFALTO, con Idoia Cuesta, Pepa Lombao e Xosé Ramón Rodríguez, na Casa-Museo Manuel María

Este sábado, 15 de abril, ás 18 horas, o programa da TVG Desertores do asfalto, producido por NÓS, produtora cinematográfica galega, estará na Casa-Museo Manuel María para proxectar tres historias que veñen de gravar en Outeiro de Rei. Concretamente as protagonistas son a artesá especializada en cestaría e tecidos e veciña de Cela, Idoia Cuesta, a oleira e veciña de Bonxe, Pepa Lombao e o gandeiro de San Clodio e animador do proxecto Vida de Aldea, Xosé Ramón Rodríguez.

Por tanto este sábado darán a coñecer ás súas protagonistas, e a todos aqueles que se queiran achegar e acompañar, o resultado das gravacións feitas. Coas historias e coa exhibición deste sábado montarán un capítulo, que presenta Rocío Barrio, e que se exhibirá nos próximos meses na televisión pública.

As persoas que queirades asistir podedes anotarvos en contacto@casamuseomanuelmaria.gal ou a través do whatsapp 698177621.

Desertores do asfalto é un programa televisivo que vai pola súa terceira temporada percorrendo Galiza e que tenta pór en valor a cultura popular, a innovación no rural, as tradicións que se mesturan co novo e o día a día das parroquias e da súa veciñanza…

Presentación do libro BEN SABE O MAR QUE POSÚO O BOTÍN DAS PIRATAS, de Luz Campello, na Casa da Cultura de Vilalba

O vindeiro VENRES 14 de ABRIL de 2023, ás 20:00 H., na CASA DA CULTURA DE VILALBA celebrarase a presentación do libro BEN SABE O MAR QUE POSÚO O BOTÍN DAS PIRATAS, de LUZ CAMPELLO, editado pola EDITORIAL GALAXIA

O acto contará coa presenza da autora do libro, LUZ CAMPELLO; con PILAR MASEDA e LUZ AIRADO, poetas da NPG, e con MARISA BARREIRO, presidenta do IESCHA.

NOTA_INFORMATIVA_LUZ-CAMPELLO

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: O FÍO

Miguel Díaz, O FÍO

O fío, que pode sempre romper. Flutuando nos territorios do medo, gaiola infame, anuladora.

E, entre o medo, o lugar desde o que miro e o lugar desde o que son mirado. Ambos construíndo (me). Conformándome no territorio das ilusións fracturadas. No que son non sendo.

As ruínas nas que me recoñezo. E nas que vexo aínda un fogar. Un fogar que me habita.

O fío, que pode sempre coser.