Os versos son voces doridas

que nacen do corazón.

Os versos son bágoas salgadas

que rolan coa emoción,

onde quedaron os poetas

sofridores destas causas.

Onde as nosas cantigas,

voces das nosas mágoas.

Podemos os bos humanos

acadar glorias perdidas…

Camiñando co destino

van as almas fuxidías

loitando pola vida

ao comezar cada día.

Na aira da casa vella

xuntamos veráns e invernos

días de primavera

outonos e castiñeiros.

Recenden a verde as camposas

nos abrentes silandeiros,

cantan os galos ao día

olen a terra os loureiros.

Limpa as legañas o sol

muxe a vaca no cortello

os cochos fozan no baño

comeza o día labrego.

Ao carón do pozo vello

ollamos pasar o tempo.

A beleza é a sinxeleza

que vive dentro do home

a beleza é a sinxeleza

que vive mentres non morre.

Arden os corazóns febles

nos avatares do día

arden as almas nobres

polos camiños da vida.

Choran a terra e os anos

imos indo…o paso canso.

Cántalles a nai aos homes

imos indo…sen descanso.

Mentres choran nos declives

as noites seu negro pranto.

Na aira da casa vella

lembrámonos dos antergos

na aira da casa vella

fuxindo dos malos tempos.

Hai un cantar na terra

que se escoita caladiño…

   Vide ulir o meu aroma

de carpazas e de espiños

  Vide ulir as miñas flores

    polo monte paseniño

aromas de uceiras de cores

   e labazas no camiño…

Ide xunto a mina vella ollar

o manto de terra deixada,

da man do home sen pena.

Ulen a verde as camposas

verde é a cor da espreranaza

ulen a verde as camposas

verde é a cor  da nostalxia.

Hai un cantar na terra

que se escoita alén do ar

unha cantiga sinxela

que lle canta a nosa Chá.

Ren, son no mundo dos homes

chora a Matria con aldraxe

Ren, sen conciencia nin carraxe!!

PILAR MASEDA BARRIO