GUNTINA
Guntina de ollos cansados
mans aterecidas polas xeadas
Guntina pel labrega corazón nobre
fortes entrañas.
Criaches seis fillos como antes
ao carón da estrume e das pallas.
Ulías a aldea recendo de esperanza
no San Martiño a matanza,
no San Xosé festa e xuntanza,
no San Xoán lume e milincrocas,
polo Carmio arume de herba seca.
Guntina de ollos cansados
fuches a nai da terra.
Agora só hai toxos e codesos,
xestas e carqueixas.
A fraga inzada de acebos,
sotos de nombres bidueiras,
carballeiras enchoupadas
anegadas coa folla seca.
Terra, terra e máis terra…
A casa nova, a casa vella
o forno e mais a adega.
Eras avoa a nai da terra
que a pariches co suor
carregando na cabeza
a auga da fonte do Espiño
na sella.
Espigando o millo
agardando a sega
e mallar o trigo na aira,
que gran festa!
Que grandes palleiras
e tantas as fanegas,
do pan sementado e suado.
Unhas eran para pagar traballos,
outras para pagar as rendas,
outras ías moer o avó Xosé
no muíño do Queimado,
para amasar o pan do xantar
na artesa vella.
Eras a nai da miña nai,
da miña terra
Marchaches un día, dende entón,
ela sempre me lembra
a túa ausencia.
