GUNTINA

Guntina de ollos cansados

mans aterecidas polas xeadas

Guntina pel labrega corazón nobre

fortes entrañas.

Criaches seis fillos como antes

ao carón da estrume e das pallas.

Ulías a aldea recendo de esperanza

no San Martiño a matanza,

no San Xosé festa e xuntanza,

no San Xoán lume e milincrocas,

polo Carmio arume de herba seca.

 

Guntina de ollos cansados

fuches a nai da terra.

Agora só hai toxos e codesos,

xestas e carqueixas.

A fraga inzada de acebos,

sotos de nombres bidueiras,

carballeiras enchoupadas

anegadas coa folla seca.

 

Terra, terra e máis terra…

A casa nova, a casa vella

o forno e mais a adega.

Eras avoa a nai da terra

que a pariches co suor

carregando na cabeza

a auga da fonte do Espiño

na sella.

 

Espigando o millo

agardando a sega

e mallar o trigo na aira,

que gran festa!

Que grandes palleiras

e tantas as fanegas,

do pan sementado e suado.

 

Unhas eran para pagar traballos,

outras para pagar as rendas,

outras ías moer o avó Xosé

no muíño do Queimado,

para amasar o pan do xantar

na artesa vella.

 

Eras a nai da miña nai,

da miña terra

Marchaches un día, dende entón,

ela sempre me lembra

a túa ausencia.