por Emilia Martínez Fuentes | Jul 24, 2017 | Creación
Quero fuxir
polo furado invisible
que se abre no tempo,
e que chora cos laios tristes do vento.
Quero fuxir
no cabalo negro da miña liberdade,
ir ó travesío das esferas do sono,
e darlle un novo nome ás miñas verbas
escritas en soidade…
Quero loitar contra os vellos pantasmas
da miña verdade,
reconstruír os meus pasos e o muro desfeito
que fica no tempo infinito do teu alento.
Quero comezar a vivir
entre as doces notas
dunha tenra melodía, que dan sentido
á cantiga que canto…
tristeira, dende a miña gorxa fonda.
Quero sentir de novo,
non renunciar ó que sinto,
por imposible que sexa…
e abrazar o que nun descoido debuxaches un día
entre liñas invisibles no meu corpo.
E na tenra caricia das túas mans frías,
cachiños de esquecemento
tatuados para sempre
na miña mirada… perdida.
(imaxe da rede) (versos do poemario :” rosa de outono”)
por Daniel Irimia Yáñez | Jul 19, 2017 | Creación
o lugar comesto polo dentame do silencio
entrar: un acto de reencontro con un mesmo
as pedras musitando
entre a fisura das tebras: o estertor do baleiro
posuíndonos
o cariz da estancia
unha ausencia impresa
e desmedida
nos adentros: a perfección
da xeometría dos espellos
ulcerados
como as contras: costuras de luz
como as ventas: transparencia de espectro
como o teito: límite de hélice
como o recordo: nicho de fundamento
airear unha casa: estercarse de luz
facendo levitar o instante
irmandar toda a poeira descarnada
matar a catarse
atopar algo que responda
entre o baluarte e o abismo
airear a casa dos avós
sempre foi
ollar o encarnado goleté da cerdeira
os torques dos castiñeiros
a fondura dun soño entre a proxección do val
volver ouvir
cantar as andoriñas
por Emilia Martínez Fuentes | Jul 14, 2017 | Creación
Esta vez,
non fixo falta a lúa
para que prendera o lume
nos nosos ollos,
foi outro o culpable, o que fixo saltar
tódalas armaduras…
Ó mellor, foi a brisa morna
do solpor,
cun poñente de sol, tinguido de sangue,
non, non soupemos evitar tentacións,
e diante dos ollos dun sol fermoso,
fóronse unindo
as nosas mans e as nosas bocas,
prendidas as verbas, de desexo…
abrollaban dos nosos ollos.
Verbas caladiñas, ó ouvido,
silencios esnaquizados,
cada vez que no ceo, se acendía o sol,
na sacudida emocional das paixóns
calaron as verbas,
e falaron desafiantes… os sentidos,
bicándote, descubrín na túa entrega
toda a paz, e a harmonía do universo.
Entre o latexo
dos nosos corazóns namorados,
presos na rede que tece o desexo,
e cubreunos, a luz fermosa da alborada
mentres sentimos medrar,
o decisivo tremor da alma da terra,
marmurios do amencer,
e un bico de amor,
díxonos a cada un de nós,
o destino que tiñamos que seguir.
Voltaremos a cruzarnos,
e en cada chisco, estará a lembranza
que nos deixou aquela noite…
Esta é a mensaxe,
que levaremos presa no corazón,
será o contrato sen firma,
que nos unirá, xa para sempre…
(Debuxo de Isabel Pardo Martínez)
por Emilia Martínez Fuentes | Jul 11, 2017 | Creación
Doce melodía
que compoñen mans lizgairas
sobre a pel espida…
canto de serea
no baleiro da nostalxia,
corazón adormecido por tenras verbas.
Bágoas de brétema
na inmensidade dos tempos,
dos que xa non quero ter lembranza…
Bicos de soños,
na soidade desta alma baldía.
Lembranzas que perduran
na fondura
dun corazón adormecido.
E seguen a compoñer
esa doce melodía
que se escribe con bicos… no baleiro
