Esta vez,
non fixo falta a lúa
para que prendera o lume
nos nosos ollos,
foi outro o culpable, o que fixo saltar
tódalas armaduras…
Ó mellor, foi a brisa morna
do solpor,
cun poñente de sol, tinguido de sangue,
non, non soupemos evitar tentacións,
e diante dos ollos dun sol fermoso,
fóronse unindo
as nosas mans e as nosas bocas,
prendidas as verbas, de desexo…
abrollaban dos nosos ollos.
Verbas caladiñas, ó ouvido,
silencios esnaquizados,
cada vez que no ceo, se acendía o sol,
na sacudida emocional das paixóns
calaron as verbas,
e falaron desafiantes… os sentidos,
bicándote, descubrín na túa entrega
toda a paz, e a harmonía do universo.
Entre o latexo
dos nosos corazóns namorados,
presos na rede que tece o desexo,
e cubreunos, a luz fermosa da alborada
mentres sentimos medrar,
o decisivo tremor da alma da terra,
marmurios do amencer,
e un bico de amor,
díxonos a cada un de nós,
o destino que tiñamos que seguir.
Voltaremos a cruzarnos,
e en cada chisco, estará a lembranza
que nos deixou aquela noite…
Esta é a mensaxe,
que levaremos presa no corazón,
será o contrato sen firma,
que nos unirá, xa para sempre…
(Debuxo de Isabel Pardo Martínez)