Andanzas do Suso de Lameliña. OUTONO

Andanzas do Suso de Lameliña

Suso de Lameliña

OUTONO

Chega o outono, a estación das mil cores, na que a natureza aos poucos vai desfacéndose de toda aquela roupaxe con que a primavera, no seu día, a obsequiara. Unha estación fermosa, tamén triste, que nos anuncia a chegada dos días curtos e do cru inverno. 

Unha estación chea de melancolía, que sempre que se achega me fai lembrar aquel poema de Jacques Prèvert, “Las feuilles mortes”, na voz de Ives Montand :  

Oh! je voudrais tant que tu te souviennes,

Des jours heureux où nous étions amis

En ce temps-là, la vie était plus belle,

Et le soleil plus brûlant qu’aujourd’hui.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,

Tu vois, je nái pas oublié

O outono, amiga de poetas e pintores, fonte de inspiración, e da que eu, tamén me ocupei en diversos poemas:

OUTONO

Volverán de novo as follas mortas

A pintar de amarelo o noso chan.

As castañas de fartura encherán 

O outono que xa chama ás nosas portas.

Volverán de novo os cogomelos

A poboar as fragas milenarias 

E outra vez os castiros e os carballos

Se han de espir de pasado e de paxaros.

Volverá a nostalxia a rosear

No xardín oculto do maxín

E a lembrarnos o breve que a vida,

O efémero do noso existir.

Volverán de novo as follas mortas,

Achegarannos lembranzas e lamentos

De vellas paixóns que un día partiron,

Que Jacques Prėvert nos canta nos seus versos.

Tristeza de outono,

Fálame da soidade,

Do desamparo,

Dos soños que o vento espalla

Polos sendeiros espidos da melancolía.

Fálame do silencio das follas murchas,

Do laiar do vento na foresta,

Dos días que non volverán.

Fálame, tristeza,

Cos teus versos de calada presenza,

Versos latentes no caixón das lembranzas.

Fálame, tristeza,

Tristeza de outono.

__________________________________________

OUTONO

Mírasme,

o teu rostro asomando ledo

por entre a amarelenta e luída foto.

Mírote

nunha paisaxe a medio espir, cargada

de ocres e vermellos;

o café arrefriando sobor da mesa.

Mírasme

con esa ollada de comer o mundo

daquel novembro do setenta e cinco.

Mírote

na ansia do teu sorriso.

Mírasme,

sobor da mesa a cunca de café baleira.

Tráenos a rosada

no seu colo o outono.

Reverdecen os campos

co mimar da esvelta choiva.

Soan as follas no chan,

céibanse os castiñeiros

dos seus cumpridos ourizos.

Solitario na verea, 

sen rastro humano,

escoito ao lonxe,

na miña acougada andada,

o melancólico murmurio

das augas do río Cruzul.

o outono a esmorecer

engorde

follas que caen

cun son de tristura

bolboretas a destempo

que leva o vento

e as tebras 

aniñando no corazón da luz

O outono, que para nós os lucenses, ten unhas connotacións moi especiais, pois o seu inicio está unido irremisiblemente á gran festa de outubro de Galicia: O San Froilán. Festa que sempre me fai retornar á miña infancia cando me levaban desde Castroverde as atraccións do xa desaparecido, “Campo da Feira”, e xa de adolescente e mozo ao principio do curso no Instituto masculino, máis tarde na Escola de maxisterio.

rúas atestadas 

camiñan entre o xentío

aboian retinas no carrusel da nenez

medra en nós o outono

LEMBRANZAS DE SAN FROILÁN 

Outubro, luces e cores,

o verán aínda na pel.

San Froilán, vellas lembranzas,

festexos grandes de outono .

Peludez e Filomena,

bulideiros, falangueiros.

Con eles retranca e contos

para contar no Progreso.

Nenez montada ao carrelo

de algareiros cabaliños.

Puberdade que viaxa

en eléctricos carriños.

Facianas desfiguradas

por insolentes espellos.

Tómbolas de boa sorte,

emoción… pozo da morte.

Motos en torno á Muralla,

carreiras pra non perderse.

Polbo e viño nas casetas

do vello campo da feira.

Na Praza Maior, orquestras,

fogos de artificio á noite.

Tres días que non se esquecen,

cinco, domingo e doce:

O cinco, día do santo

ninguén a esta cita falta. 

O Domingo, o das Mozas,

rúas de xente ateigadas. 

E o doce, polo Pilar,

que soidosos ficabamos! 

Outubro, fin do verán,

novo curso, amigos vellos.

SAN FROILÁN

outubro

tempo de estrea de libros

nunha paisaxe festeira

coches de choque

baixo a choiva

orquestras na Praza de España

cancións de Roberto Carlos

para bailar amarrado

espellos pozo da morte

tiro e viño de Aragón

outubro

adolescencia soportada

baixo o sabre do pecado

e a fusta do represor

outubro

San Froilán 

na espiral dos meus recordos 

Xa está aquí o outono e a voz, melancólica e fermosa de Ives Montand volve, de novo, a soar, nestes derradeiros dás de setembro.

C’est une chanson qui nous ressemble,

Toi qui m’aimais, et je t’aimais.
Nous vivions tous les deux ensemble,
Toi qui m’aimais, moi qui t’aimais.
Mais la vie sépare ceux qui s’aiment,
Tout doucement sans faire de bruit.
Et la mer efface sur le sable,
Les pas des amants désunis.