por martinho | Sep 19, 2017 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Aínda non pasaron dous anos desde aquel 3 de outubro de 2015 no que un grupo de poetas novos de Guitiriz honraban a Díaz Castro no XXV cabodano na igrexa dos Vilares. Aquel grupo foi bautizado por Armando Requeixo co nome de #NovaPoesiaGuitirica NPG e véu a luz con un fermoso manifesto da súa autoría publicado no premiado blog Criticalia.
O que podería parecer un bonito acto froito da resaca das letras galegas adicadas ao poeta do Vilariño o ano anterior, convertiuse nunha iniciativa estábel e dinámica que deu lugar a diversos recitais poético-musicais en Guitiriz e noutras localidades, orixinando propostas, como a dos poemas pendurados das farolas ou o certame de micropoemas <VILARIÑAS>, xornadas arredor de Díaz Castro e Manuel María, participación dos diferentes compoñentes do grupo en recitais en distintas localidades, participación en diversas publicacións colectivas e mesmo que se teñan musicado poemas dalgunha poeta da NPG.
Desde aquela, a Nova Poesía Guitirica ten medrado en integrantes e en recoñecemento. Ao grupo da igrexa dos Vilares do 3 de outubro de 2015 con Judiña de Lea, Mar Beres, Luz Campello, Jaki S.Quintela, Xosé Antón Cascudo, Fátima Fernández e Pas Veres, sumáronse despois André da Ponte, Adriana Quijada e Xelo Teijido nunha composición heteroxénea de estilos e uniforme na ideia de sumar arredor da admiración polo poeta do Vilariño.
Recitais poéticos en Sada, Vilalba, Compostela, Mondoñedo, Ferrol e en San Sadurniño, contaron con xente da NPG, así como publicacións colectivas en formato tradicional e en soporte dixital. A menos dun mes de cumprirse dous anos daquel 3 de outubro de 2015 no que, ademais do público, participaron nomes tan importantes como a própria alcaldesa, Xulio Xiz, Man Castro e Alfonso Blanco, podemos afirmar que a poesía reside en Guitiriz, nos versos d@s afillad@s de Pepe, na parróquia dos Vilares, no lugar do Vilariño, na casa de Díaz Castro, #ACasaDaXente.
*Información facilitada pola Asociación OS VILARES, LAREIRA DE SOÑOS
Os Vilares, Lareira de Soños 
dosvilares@gmail.com
+34 662 183 149
www.dosvilares.com
www.facebook.com/osvilares
twitter@dosvilares1
por martinho | Sep 18, 2017 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Son culpábel…
porque pertenzo á caste do macho
que domina a terra
co seu brazo de lume
e o seu verbo tiránico
porque vou na ralea dos opresores
que constrúen campos de concentración
para encarcerar a disidencia
dos seres libres
porque sentencio a morte
cos ollos abertos
e sen escoitar os laios
do ser maltratado
e des que xace morto
lavo as mans
na inocencia do seu sangue
porque cando declaro QUERER
non digo AMAR
digo POSUÍR
digo ASOBALLAR
digo PROHIBIR
digo NON SER
Son culpábel…
porque nacín home
na oligarquía dos homes
onde a igualdade é unha mentira
proclamada en leis
prostituídas por homes
onde as palabras só teñen semántica
na lingua dos homes
onde, ti, muller, vives en estado
de excepción vilmente declarado
pola autocracia dos homes
Son culpábel…
mais busco redención
neste circundo global
afogado polo alento do home
Son culpábel…
MEA CULPA, Martiño Maseda
Setembro 2016
por María Xosé Lamas | Sep 18, 2017 | Autores/as, Creación, Literaria, Xeral
Poesía en feminino, si, porque non existe o sexo, só o xénero.
Porque os determinantes el/ela xa non determinan nada se non queren.
Porque todos somos elas e todas, eles.
Neste entre lusco e fusco da ousadía sostéñome en ti que me comprendes.
En ti, muller, en vós-nós femias do mundo e da man da historia que sempre nos ignora
inventando crenzas e pecados indisolúbeis como o aceite en auga doce,
como a terra nai en uranio enriquecido.
Poesía en feminino, porque aínda tetas non rima con poetas,
a pesar das rosalías, das luces, das helenas, das xelas, das luísas ou das emmas.
Porque dos condutos seminais saen palabras escollidas,
metáforas sorprendentes, imaxes inigualábeis, alegorías fóra das dimensións aceptadas…
e das trompas de Falopio só óvulos sanguentos de refugallo en tres soles por lúa.
Poesía en feminino, porque esta noite, amor, non teño cefalea,
pero tampouco quero soportar o teu peso sobre min no berce dos teus soños,
nin escoitar sentencias como que son a “muller” da túa vida;
non sabes, ceo, o que desexaría ser a “persoa” que acotío te acompaña!
(e non penses que por iso te amo menos, son eivas da linguaxe, de seguro…)
Eivas da linguaxe, desa linguaxe sexista que empregamos día a día,
inconscientes do dano que fixemos no onte, facemos no agora e aínda faremos no futuro
cada vez máis incerto en igualdade a pesar das loitas por uns mínimos dereitos.
Mínimos con minúsculas en Times New Roman de corpo seis
-votos en referendos organizados polos mandatarios de quenda,
en comicios de partidos políticos non paritarios e paridos por homes de xeito incruento,
acceso ao traballo de fóra (e ao de dentro)
con salarios reducidos, sen a flor de sal reservada para os traballadores de oficio,
aqueles -eles- aos que pertence por dereito un posto, unha praza, un destino…
Poesía en feminino, porque a voz que se eleva até as alturas, nesta altura,
xorde de cordas de frecuencias curtas, aguda
como trade de aceiro que en formigón armado desexa penetrar,
como subela sutil que vai furando na cerna dura
até atopar a esencia da palabra que nomea, que adxectiva, que contén e que define
a existencia de nós para nós sempre nun neutro e plural que nos designe.
Poesía en feminino, para fornecer de epítetos aquilo que se extingue,
para inzar de vida canto medre no paraíso das ilusións que se dan por perdidas,
das realidades que esmorecen por falta da choiva (non aceda) restrinxida polos neboeiros xordos que non responden ás chamadas dende números secretos
e que vagan vagamente vagabundos coa bagaxe de bágoas agochadas
na equipaxe de seu, esquecida nalgunha estación á deriva.
Poesía en feminino que hoxe agromou do humus deste sotobosque estruturado
en loas, en lembranzas, en prestixios, en nomes e homes concienciados,
en donas produtoras, reprodutoras, fecundas en texturas,
en poemas, en verbas escollidas que agora escoita o noso espírito afectado.
***
Lembro unha Sinfonía nº 1, “Ruptura lírica” en Re Maior, Opus doce
no seu terceiro movemento (Tipo minueto de sonata ternario), sección terceira (Re-exposición da Sección I, sen repeticións) que así dicía:
Tres .
Tres de veo en triángulo cumprido
sobre a fermosa face agochada baixo a tea luída.
Tres de trío
por catro de cadrado,
de cela autorizada, permitido serrallo
onde as flores tenras murchan esquecidas
das agullas do tempo en reloxos parados.
Tres por catro de danza non bailada,
de ritmo non sentido, de calada
boca rindo
inquedanzas perdidas nese abismo
machista, decadente e consentido
por poderes absurdos, dominantes
das conciencias detidas no divino,
na falacia integrista soterradas,
baixo o peso de aceiro das olladas
dos imáns de mans longas e engurradas
que prolongan as túnicas raídas
e colocan os burkas sobre as vidas.
Tres por catro, sen présa, mais lixeiro,
rematado no seu ton principal:
na denuncia que ascende contra o vento
dende as cordas da voz en espiral.
***
Poesía en feminino, se seguimos penduradas da esperanza
entre fíos de araña enmarañados, mais cumpridos, enormes contra o tempo,
fortes – por veces- contra a nada,
mais, febles se pretenden encadear a nosa loita.
Poesía en feminino, agora, xa, facendo historia.
María Xosé Lamas
16-9-2017
por Emilia Martínez Fuentes | Sep 16, 2017 | Creación
O corvo, ave de grande intelixencia, que en moitas mitoloxías é reverenciado pero tamén temido. As lendas deste enigmático paxaro, remóntanse a séculos atrás, quedándolle esa fama de mal agoiro.
Teñen unha longa existencia, poden pasar dos corenta anos, sendo unha das aves máis lonxevas do planeta, come case de todo, pero adoita a manterse de froitas e sementes, pequenos bechos, e por suposto de carroña.
Posúe o cerebro máis grande de tódalas aves, conta a lenda, unha de tantas, que protagoniza este singular animal, que ata chega a dominar a outras especies cos seus berros, para avisalos de que hai carroña ou animais feridos.
A súa presenza está vencellada ás esceas da morte, os corvos se andan preto dos cemiterios, contan as xentes de maior idade, que iso é agoiro de enterro.Todas estas lendas promoven que a súa especie, sexa un animal de mal fario.
Nos círculos do ocultismo, cóntase que o corvo guía as almas dos mortos ó outro mundo, o que o fai animal esotérico por excelencia.
Posúen unha intelixencia inusual, estando ben entrenados chegan incluso a pronunciar verbas con bastante claridade.
Dende os tempos máis remotos, o corvo foi un poderoso símbolo en todo o mundo, pero eiquí na nosa terra moi especialmente, pois está vencellado ás meigas e ás fadas, estando presente nos aquelarres ou xuntanzas de meigas, sendo unha clara connotación do mal.
Pero deixando un pouco ó lado as lendas, non hai que esquecer que eiquí en Galiza é verdadeiramente unha praga, pois estraga os cultivos, racha as lonas dos silos, e como é un ave en perigo de extinción non se pode facer nada,¡paradoxas da vida!
(Do libro en proceso :Galiza,” lendas e outros contos”. E.M.F.)
(Debuxo de Isabel Pardo)
