DEVAGAR

Feixe de ideas

en continuo movemento,

que se xuntan contigo na cavidade do universo.

Noites que falan de censuras

e de paixóns alleas,

eu fico en soidade

diante dun mundo que queima estrofas,

duns versos que esmorecen

presos no lume cegador

da inocencia…

Nas brasas do pasado vou tecendo verbas

carentes de sentido,

frases baleiras que nada din.

retallos dunha historia que rematou

sen comezar, sequera.

E, amarrei os brazos ó aire,

con milleiros de cintas de cores,

moitas apertas quedaron penduradas

do tempo baleiro,

dese tempo esvaído que se desfai

coma o fume dunha fogueira

dunha noite de San Xoán calquera.

E non queda nada, somentes unhas cinsas mouras

sen vida,

onde poida pisar cos meus pés descalzos

sen queimar sequera a pel espida.

Canto amencer disimulado!

coa fácil bágoa da risa,

cando nos meus ollos xa non tiña cabida

a esperanza…

E no máis fondo do pensamento,

nasceu esa idea : ” Endexamais venderei o meu amor

a cambio duns versos…”

Laiaba soíño, o corazón do poeta…

                                 …………………………………………………

(foto subida da rede)

VALADO

Quero ser valado forte

                           contra o que baten os desexos,

   contra o que se esnaquizan

            as envexas e as xenreiras,

                               ser muro de pedra rexa,

     para non deixar entrar

                                  odios nin penas…

    Aínda que as fendas, son fondas

e mancan…

                         Quero non sentir… que sinto,

e que non me manquen as verbas

                                      no corazón adormecido.

Sinto que na pel espida, xa non dorme o medo,

o vento do inverno levou a tristura

                                   moi lonxe,

veñen tempos novos, na outra banda do valado

           nascen as rosas..  nos campos arrasados

polo medo

onde a herba murcha ficaba,

agora medra verde, e louzá,

                         verde coma a esperanza

que aniña moi preto do corazón,

aquí… ó outro lado do valado.