Título: NOUTRORA
E, porén, ocorre o milagre do sorriso.
Medráralle na boca unha recua de espiñas. Noutrora. No seu acento, aquel valado de silvas. Aquel recendo de toxos bravos que lle emanaba das veas. Entre as súas partes fracturadas, flotaba un rumor acedo de tristura. Flotaba. Noutrora.
E, porén, hoxe florea.