por martinho | May 12, 2017 | Autores/as, Novas
O vindeiro mércores 17 de maio, Día das Letras, na Feira do Libro de Lugo (Praza Maior), ás 19 horas levarase a cabo unha nova presentación da reedición do poemario de Manuel María, “Ritual para unha tribo capital de concello”.
En dita presentación participarán a profesora de literatura de Ensino Secundario, Eva Teijeiro, e o secretario da Fundación Manuel María de Estudos Galegos, Alberte Ansede. Ao final da mesma, haberá un recitado de poemas deste libro realizado polo público asistente que queira recitar.
Ritual para unha tribo capital de concello é un canto lírico-etnográfico da tribo natal de Manuel María, Outeiro de Rei. A intimidade, as lembranzas e a historia persoal e colectiva, as vivencias, as identificacións coa natureza, os retratos de familia, a denuncia social, as romarías, as lendas, os ritos, os traballos… fanse presentes neste espazo vital dunhas xentes e dun pobo que ama, que sente seu e que ergue poeticamente desde a lembranza da súa infancia para ir avanzando no tempo até o presente-futuro do seu non ser físico.
En definitiva, un acto para seguir facendo Matria, para reivindicar a esencia de noso prestando o manancial da voz que nos define para que non pare de medrar o froito inmarcescíbel que Manuel María deixou sementado neste libro tribal.
*Información facilitada pola Casa-Museo Manuel María.
por Andre da Ponte | May 11, 2017 | Autores/as, Creación
Aquela noite, tão cálida e mística,
com suave perfume de narciso,
era um encanto dum eco impreciso
como de remota visão artística.
Caladinha, a lua cabalística
dissimulou, acanhada, o seu sorriso
nos ramos dum carvalho, de improviso,
com uma candura panteística.
E fora, então, num bico apaixonado,
que te rendi todo o meu amor aceso
que do meu coração foi libertado.
E fora, então que do teu peito opresso
germinou um suspiro doce, embalado
como um pássaro no ninho indefeso.
[Do livro inédito “Sonata dum quebrado violino”]
http://s48.radikal.ru/i119/1109/36/0944e12a81a3.jpg
por martinho | May 11, 2017 | Autores/as, Novas
A Asociación Sociocultural Lareira de Soños vén de decidir que Raúl Río Díaz sexa distinguido co Premio Trapeiro de Honra 2018 na súa quinta edición como vilarego exemplar, sumándose así a Xosé María Díaz Castro, a Romaría Labrega da Chaira, Pepe de Cristos e Asunción dos Ares, galardoados nas anteriores edicións. Raúl, distinguido tamén no 2016 coa Navalliña de Manuel María, é un grande activista da nosa cultura e un home comprometido, amante das artes e das letras e un dos principais embaixadores de Diaz Castro e dos Vilares. Grande coñecedor da historia da parroquia, ademais de permanente colaborador de iniciativas culturais e políticas na Terra Chá e en Euskadi. Fachendoso das súas orixes, non perde a oportunidade de organizar en Euskadi, a súa segunda patria, actividades e eventos relacionados con Guitiriz e Os Vilares. Socio fundador da Asociación Sociocultural Lareira de Soños dos Vilares, a decisión unánime da propia asociación evidencia o cariño e recoñecemento xeral da veciñanza a este vilarego, obreiro, escultor, pintor, documentalista, fotógrafo, escritor e sobre todo grande persoa, e con grandes valores humanos.
A figura de Raúl personaliza neste premio a homenaxe aos emigrantes daqueles anos 60 e 70 que se viron obrigados a sair a gañarse a vida polas dificultades de tempos escuros do franquismo abandonando o rural para buscar o sustento en zonas industrializadas; pero tamén a tódolos loitadores comprometidos coas súas orixes e coa súa cultura. Un premio que agradece a Raúl e á multitude de traballadores o seu amor pola patria e polo rural chairego e galego.
Lareira de Soños
dosvilares@gmail.com
www.facebook.com/osvilares
@osvilares1
http://dosvilares.com
Youtube: Os Vilares, Lareira de Soños
por Andre da Ponte | May 10, 2017 | Autores/as, Creación
(Lembrança dum dia morno de julho na Branha)
Antes dos seus ardores,
antes de dar claridades à terra
deslumbrando candores
que a escuridade aferra
e, sumida a noite, em candidez cerra,
era sua voz amante,
namorada polo sol comovido.
Com rumor radiante
tomava o seu gemido
com o terno enxergar enternecido:
¬ Estremecida calma dos meus dias,
segura na avidez das minhas veias,
para vestir-me do ardor que chirleias
vem, alenta-me o odor das alegrias
e guarda as violetas que me trazias,
o vento soão que no val ateias,
que descanse nas tuas mãos sereias
a meiguice do dia que tecias.
Ufano no bosque acariciante
fica teu sono na noite amparado,
latido da tua pele fragante,
alinda lento o despertar do gado
convocado na tua olhada ansiante
e tornem flores as ervas do prado.
Raiara mais florido,
confiando todo o tremor interno
ao planeta de cores definido,
dando ao seio materno
o tíbio triunfo do canto eterno.
Do escuro e roxo forno
o pão nascido das mãos e dos fogos
dedica ao dia morno
os seus gozos e rogos
e surge no ar o anelo
lourecendo o voo do teu cabelo.
Dos ramos dos fieitos
onde o sol vai ficando entrelaçado,
emergem satisfeitos
no dia concentrado
todas as luzes dum céu abrilhantado.
Teus olhos, namorada,
luzindo tepidamente as soidades.
Com a voz desmaiada
por invariantes honestidades,
cantam assim suas fidelidades:
¬ Agora, quando aurora se levanta
ama-me com tua olhada, meu amado,
recolhe-me o cabelo com cuidado
e dá-me um bico denso na garganta.
Agora, quando o passarinho canta,
demora-te um pouco mais ao meu lado
e cinge-me pra estar no teu costado
que em ti tersa minha alma se agiganta.
Não vês que o mundo todo fica mudo
quando a minha fala para ti soa
e meu coração encontra-se desnudo?
Não vês que a minha pele te apregoa
quando me olham teus olhos de veludo
e todo o meu ser a ti se agrilhoa?
Chegava o meio-dia
e até o ar era pomposo e brilhante,
o mundo era algaravia,
um piar latejante
e a terra sinfonia concertante.
As vacas dando o rabo,
as abelhas libando entre os lírios,
calmaria sem cabo,
trigos como círios
e os cirros seguindo seus delírios,
pola sombria senda
vão se resguardando os olhos da amada
sem que sequer acenda
a palavra varada
da ternura ébria da mirada:
¬ Nem o lírio, nem a açucena ou acanto
nem a rosada frente da aurora,
nem frescor da noite arrebatadora
têm, meu amado, todo o teu claro encanto.
As aves vão piando com teu canto
e tua fala carinhosa e sedutora
que semeia em minha alma me labora,
me cobre com silencioso espanto.
Desejo polos campos derramada
ver ascender as luzes que reclama,
o claror que marca tua pegada!
Ardendo irá na presença que inflama,
na esperança tanto tempo aguardada
sem lume, eternamente a minha chama.
Morre o dia calado
e aparecer a lua não se atreve
sobre o bosque e no prado
o vento está dourado
e ainda o lento orvalho é muito leve.
Atendem tua chamada,
que é, na tardinha, teu brando arrolo,
as vacas. A Branha fica isolada
na soidade do solo.
Canto, quase dolente, ao teu consolo:
¬ O tempo, valor da clara harmonia,
ficou parado neste curto instante,
nunca a minha alma tão fragrante
sentiu o perfume do frescor do dia.
Nunca o sol-pôr trouxe com tal porfia
a ânsia de te bicar constante,
luz em flor, em aroma cativante,
cálido tremor, força de alegria.
Deixa passar o tempo. Fecha o esqueço
que é no teu alento pura esperança
e goza o lento fragor do meu apreço.
Apenas és, meu bem, pra mim gabança.
A noite cai. Meu coração ofereço
em cálice de bem-aventurança.
[Do livro inédito “Sonata dum quebrado violino”]
https://us.123rf.com/450wm/gajus/gajus1409/gajus140900147/32092415-deserted-forest-track-through-lush-green-woodland-with-a-deer-and-a-dappled-sunlight-in-a-scenic-tra.jpg?ver=6https://us.123rf.com/450wm/gajus/gajus1409/gajus140900147/32092415-deserted-forest-track-through-lush-green-woodland-with-a-deer-and-a-dappled-sunlight-in-a-scenic-tra.jpg?ver=6