Vístome
de azúl, para confundirme co ceo,
e de brétema branca
para pasar sin que me vexan…
Quero mesturarme
coas pingas de orballo da mañán,
que o meu corpo se faga
humidade,
e preñe a terra, famenta de caricias,
e sexa semente,
da que saia unha tenra rosa.
Vístome de azúl
da cor da noite, on de te soño,
onde te agardo,
farán o meu traxe as estrelas, cosidas
coa luz da lúa,
e nos teus ollos negros, coma a noite,
tinguir de azúl, ó teu carón,
a alborada…