TERRA.
Prende o salaio en min, alí en lonxana ribeiras, sen alento nun mundo que se vai, perdendose dentro da terra, mensaxeiro daquela que non cala, imaxes dunha dura treboada.
Fraca frauta de breixo, receita feita por min, pracer de quen te tocaba, gardián da soidade eterna, cando sen berce fenece a terra.
Cobiza dun mal encuberto, ferida da indiferenza, pasos na memoria, silencio dunha raza extraña, cando a dor é un futuro de infindos reinos.
Ana Mar Fraga Rábade.