O vindeiro sábado, 22 de xuño, a partir das 12 horas terá lugar unha nova Homenaxe a Luís Trigo Chao, “O Gardarríos”. Celebrarase en Mondoñedo e Vilanova de Lourenzá.
O programa de actos desenvolverase do xeito que aparece recollido no cartaz anunciador de devandita homenaxe.
Deitábase a tarde entre lenzos de friaxe. Anicouse diante daquel corpo que repousaba na súa cadeira articulada. Achegou o seu rostro á altura dos ollos cansos del e faloulle preguntando.
-Sabes o teu nome, papá?
A pregunta sinxela, mais cargada de funesto simbolismo.
El, coa mirada tesa, mastigou con dislálica lentitude as letras e dixo:
-Urbano.
O nome foise esfarelando na polpa dos beizos coma folerpas de neve antiga, que se derretía nunha tráxica quentura.
-E lembras quen son eu, papá? Como me chamo?
Aquela mirada hierática debilitouse amodo e no peirao dos beizos afogou a posibilidade de calquera son; namentres, negaba coa cabeza e os ollos pechábanse coa cruel inercia de non achar as respostas.
O solpor respiraba invernía.
E algún día mesturaraste coa terra,
a mesma que tremía de paixón
entre as folerpas dos teus dedos.
Namentres, segues na loita…
Que ves cando abres os ollos?
Talvez, o cataclismo da negrume
que se abalanza contra ti
até posuírte con lasciva crueldade.
ou, talvez, percibes as imaxes dun tempo
que nunca foi teu
ó que xa non pertences.
Mais ti teimas, despois de nove décadas,
buscas nese diálogo coas sombras
unha presa de terra
para que a súa fragrancia te orballe nas meixelas
e volvas sentir que es ti
andando as corredoiras que levan ós Tarreos
onde fendemos outra vez a carne dun leiro
cun arado de vertedeira ou de ferro
(ou de veso como din os que van de cultos ou de normativos,
eses que nin a ti nin a min nos ensinaron a falar esta lingua
que mamamos pola pel),
e mentres ti termas do arado
e lle afalas a dúas vacas indómitas
eu chamo delas para que non se saian do rego,
“ven vaca, ven”, a túa voz resoa na inmensidade do vilar…
Mais xa sentes que non es ti, papá,
agás un corpo coa memoria revellida
que, por veces, non che deixa lembrar quen son eu,
ese alguén que busca pintar un sorriso
na túa face impertérrita,
nin quen é ela, esa muller que anda ó teu redor,
que non ten paraxe,
que se enfada porque non entende que o fado da vida
se asañase contigo,
que ri e que fala sen tregua para que o silencio
non a mergulle no abismo da soidade,
esa muller que anda, tras máis de doce lustros,
roubando anacos dun tempo esvaído para gastalo ó teu carón,
porque si, porque lle peta,
e que lles (nos) importa ós demais.
A Chaira recende a friaxe
que entumece os sentimentos,
a neve dos teus dedos esperta a mirada da memoria:
óense voces polo vilar,
a terra berra paixón baixo a rella do arado.
Péchase a corredoira.
Ti segues na loita…