HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: BARCO

Galopa. Galopa, si. Unha confrontación conquista o efémero. Galopa a miña boca na túa ausencia. E galopa a túa ausencia na borda en chamas. E eu, que son cinza, berro e pronuncio un barco. E, co barco que declaro, galopa o silencio. E polo silencio agancha unha mirada. E na sombra que che debo, a auga traza un fío, un abismo, unha liña tecida de nada.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: DISPARO

Houbo un momento. Un reloxo de area conxelado. Amar nese intervalo. Nunha tregua filtrada entre a treboada, unha fuxida desprezadora do aramado.

E logo rompeu o espazo, o lenzo preparado rachou dun bandazo.

E seguiu a obra. Cabalos aloucados, galopar no escenario. Volveu o ruído, a batalla terrible, a palabra perdida.

E entón, de novo retornar ao soldado. Fusil, escudo. Pólvora disposta, famenta bala. Achégase alguén na noite e non hai pregunta. Só disparo

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: DESCABALGA

Pregúntome que fica en pé tralo publicado. Un ego absurdo, danzando nun escenario sobre o que, probablemente, ninguén repara. Queda a obra, supoño, desprazada e desprezada.

Pode que alguén a nomee de cando en vez, como quen nomea un papel engurrado tirado no chan, que con indiferenza patea. Mírao, como roda, desprovisto de todo anhelo.

Talvez agoche unha carta de amor que se desfará coa chuvia. A ninguén lle importa a quen vai dirixida nin por quen firmada. Un sentimento descabalga, rendido, exhausto, sen esperanza.

HENKO. A mirada de Miguel Díaz

HENKO

Miguel Díaz

Título: O PETO

Eles, alleos, os outros, na súa estendida indiferenza, non queren abrazarme nin ferirme.  Pero desde a inconsciencia achegan a min os seus coitelos afiados, abrindo brecha nova ou furgando na vella. E sei que, cando o tallo é grande, cicatriz só é outro xeito de nomear a ferida.

Mais non o fan á mantenta. Ignoran. Simplemente non consideran o escenario no que, de cando en vez, son vulnerable.

Simplemente non saben que aínda latexa o teu poema no peto do pantalón do meu cadáver.