No cruel conflito sen fin

que eu non comprendía

xoguei partidas alleas

moi afastadas da poesía…

No ignoto mantel usado

que outros estenderan

fun tecendo un bombardeo

no que, adoito, resistía…

Vagaba por terras adversas,

na lameira da guerra eterna,

e tremía fero ante o estrondo

de ataques que imaxinaba…

Ignorante da miña esencia

atravesaba a cegas o mundo,

perdido nunha realidade

que sempre me abafaba…

Os brazos do medo erguían

muros que me afastaban,

abrían trincheiras na lama,

preparaban dura coiraza…

As mans incomprendidas

deambulaban perdidas e núas

pola curvatura das balas,

polas súas puntas afiadas…

Bloqueado no campo de batalla

asumía as culpas da desfeita

mentres a tristura me cravaba

os seus dentes insaciables…

Ruín desencanto medraba

alimentado por inxustizas

e soñaba unha comprensión

que comigo non acadaba…

Pero quixen seguir camiño

e construíndo polo porvir

quixo a vida agasallarme

a tregua nunha mirada…

Mais a guerra non rematara

e entendín o fin inevitable

e vinme de novo na loita

pero ferido e desarmado…

E nunca deixei de amar

a paz que tanto ansiaba

e que me mantiña en pé

rebulindo nas vísceras…

Hoxe atopo respostas

onde sempre me agardaron,

na cerna que me sostén

e que calada me forxaba…

Pero aínda sinto o verso

dun sorriso que me agarda

e comezo un camiño novo

na diferenza que acepto.