CONFLITO
Miguel Díaz
No cruel conflito sen fin
que eu non comprendía
xoguei partidas alleas
moi afastadas da poesía…
No ignoto mantel usado
que outros estenderan
fun tecendo un bombardeo
no que, adoito, resistía…
Vagaba por terras adversas,
na lameira da guerra eterna,
e tremía fero ante o estrondo
de ataques que imaxinaba…
Ignorante da miña esencia
atravesaba a cegas o mundo,
perdido nunha realidade
que sempre me abafaba…
Os brazos do medo erguían
muros que me afastaban,
abrían trincheiras na lama,
preparaban dura coiraza…
As mans incomprendidas
deambulaban perdidas e núas
pola curvatura das balas,
polas súas puntas afiadas…
Bloqueado no campo de batalla
asumía as culpas da desfeita
mentres a tristura me cravaba
os seus dentes insaciables…
Ruín desencanto medraba
alimentado por inxustizas
e soñaba unha comprensión
que comigo non acadaba…
Pero quixen seguir camiño
e construíndo polo porvir
quixo a vida agasallarme
a tregua nunha mirada…
Mais a guerra non rematara
e entendín o fin inevitable
e vinme de novo na loita
pero ferido e desarmado…
E nunca deixei de amar
a paz que tanto ansiaba
e que me mantiña en pé
rebulindo nas vísceras…
Hoxe atopo respostas
onde sempre me agardaron,
na cerna que me sostén
e que calada me forxaba…
Pero aínda sinto o verso
dun sorriso que me agarda
e comezo un camiño novo
na diferenza que acepto.