“Un home que practica toda a súa vida a lucidez convértese nun clásico da desesperanza” E. Cioran
~regresar~
Se cheguei a observar a caída,
dime porqué regreso coma un animal desnortado.
O meu corpo [carne exhausta] non logrou transformar
a historia do holocoausto
en descubrimento.
A paisaxe rómpeme todos os esquemas
e escribo unha nota breve que di:
“alomenos permanecen os corvos”.
Malia todo, recoñezo o lugar
pero síntome coma un nómade
atravesando a orografía que esquece.
Choverá.
Asolagaranse os campos.
O vento rizará a crina dos cabalos
que galopan sobre a memoria.
Tronará.
Pero sempre será fermoso regresar
aquí-a min-a ti:
eramos fillos da tempestade.