“Un home que practica toda a súa vida a lucidez convértese nun clásico da desesperanza” E. Cioran

~regresar~

Se cheguei a observar a caída,

dime porqué regreso coma un animal desnortado.

O meu corpo [carne exhausta] non logrou transformar

a historia do holocoausto

en descubrimento.

A paisaxe rómpeme todos os esquemas

e escribo unha nota breve que di:

“alomenos permanecen os corvos”.

Malia todo, recoñezo o lugar

pero síntome coma un nómade

atravesando a orografía que esquece.

Choverá.

Asolagaranse os campos.

O vento rizará a crina dos cabalos

que galopan sobre a memoria.

Tronará.

Pero sempre será fermoso regresar

aquí-a min-a ti:

eramos fillos da tempestade.